Ο καυγάς στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε ούτε για όσα είπε ο Τσίπρας στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, ούτε για τις υποσχέσεις που είχε δώσει στο κλειστό γεύμα με εκλεκτούς μεγαλοκαπιταλιστές στη «Μεγάλη Βρετανία», ούτε για τη στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στην απεργία των καθηγητών. Ολ’ αυτά θεωρήθηκαν, προφανώς, ήσσονος σημασίας. Μείζονος σημασίας ήταν η τύχη των συνιστωσών, ο τρόπος εκλογής στο συνέδριο (με ενιαία ή χωριστές λίστες;), ο τρόπος εκλογής του προέδρου (από το συνέδριο ή από την ΚΕ;). Δεν πρόκειται για σημείο των καιρών, αλλά για μια ακόμη επιβεβαίωση της φύσης του ΣΥΡΙΖΑ (στην ολότητά του) ως ενός αστικού κόμματος εξουσίας, στο εσωτερικό του οποίου διεξάγεται καυγάς για το πάπλωμα, δηλαδή για την εσωκομματική εξουσία.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πήγαινε καλά στις δημοσκοπήσεις, αν έδειχνε ότι ξεπερνά τη ΝΔ, τότε κανένας δε θα μπορούσε να κουνηθεί στον Τσίπρα και την κλίκα που τον περιβάλλει. Οπως δεν μπορούσε να τους κουνηθεί κανένας μετά τις εκλογές, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχτηκε στο 27% και αυτή η κλίκα διακήρυσσε κομπορημονώντας ότι πρόκειται για δικό της κατόρθωμα. Ηταν τότε που ο Τσίπρας και η παρέα του προσπάθησαν να βάλουν στη μπάντα κάθε αντίθετη εσωκομματική φωνή, κάνοντας λόγο για το ενάμιση εκατομμύριο των ψηφοφόρων, τους οποίους αντιπαρέθεταν στα οργανωμένα μέλη, τις συνιστώσες και τις τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, το σχέδιο δεν τους βγήκε. Πήγαν να κάνουν μεγάλες ανοιχτές συγκεντρώσεις, στις οποίες θα αποθεωνόταν ο Τσίπρας, όταν όμως είδαν ότι δεν μαζεύονταν ούτε μερικές εκατοντάδες, παράτησαν την προσπάθεια, για να μην τους γίνει μπούμερανγκ. Αναγκαστικά, το σχέδιο μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα, χωρίς τις συνιστώσες, θα περνούσε μέσα από τις υπάρχουσες οργανωτικές δομές, αφού κίνηση… αυτοοργάνωσης δεν προέκυψε, παρά τη σχετική καμπάνια που έγινε μετά τις εκλογές.
Η εσωκομματική αντιπολίτευση ανησυχεί με την προοπτική ενός ταχύτατου ξεφουσκώματος, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μέλη, ούτε καν πιστούς οπαδούς, παρά μόνο ψηφοφόρους. Ξεφούσκωμα που το βλέπει να έρχεται ταχύτατα, στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στην κυβέρνηση. Γι’ αυτό και επιμένει να απορρίπτει μετά βδελυγμίας κάθε ιδέα συγκυβέρνησης με Καμμένους και σία και μιλά για «κυβέρνηση της Αριστεράς». Μ’ άλλα λόγια, ζητά να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση, δεδομένου ότι «κυβέρνηση της Αριστεράς» δεν προκύπτει. Αντίθετα, η περί τον Τσίπρα κλίκα θέλει πάση θυσία να κυβερνήσει και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η εκλογική πρωτιά. Θεωρεί ότι τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους στη συνέχεια.
Τους τελευταίους μήνες καταγράφηκαν γκάφες της ηγετικής ομάδας, κωλοτούμπες, δημοσκοπική στασιμότητα, βάλτωμα. Η αντιπολίτευση πρότεινε εσωκομματική ειρήνη, με αναβολή του συνέδριου, πλην όμως οι Τσιπραίοι θέλησαν να επιβάλουν ξεκαθάρισμα λογαριασμών εδώ και τώρα. Ο ίδιος ο Τσίπρας πέταξε το γάντι (με τη γνωστή συνέντευξή του στο κομματικό ραδιόφωνο), η αντιπολίτευση το σήκωσε, διεύρυνε τις τάξεις της με νέους συμμάχους (ο Γλέζος είναι το πιο τρανταχτό όνομα) και τελικά ανάγκασε τους Τσιπραίους να βάλουν την ουρά στα σκέλια, παραπέμποντας όλα τα θέματα στο ίδιο το συνέδριο.
Η συνέχεια αναμένεται να προσφέρει νέα επεισόδια απείρου κάλλους, όμως όλ’ αυτά δεν έχουν την παραμικρή κοινωνική σημασία. Σκέτη παραπολιτική είναι.
