«Απαιτείται να υπάρξει μια επιτυχής επαναδιαπραγμάτευση συγκεκριμένων όρων του μνημονίου. Και μια κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας έχει τη δυνατότητα να πείσει τους εταίρους και τους δανειστές μας να αλλάξουν πολιτική. Αυτή την ευκαιρία τα πολιτικά κόμματα που δηλώνουν φιλοευρωπαϊκά δεν πρέπει να την αφήσουν να χαθεί». Η δήλωση αυτή έγινε από τον γνωστό και μη εξαιρετέτο πρόεδρο του ΕΒΕΑ Κ. Μίχαλο και δεν χρειάζεται σχόλια.
Ομως, ήταν ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος που ξεπέρασε ακόμη και τον Μίχαλο, ξεκινώντας τη μακροσκελή δήλωσή του ως εξής: «Μέσα στο αποπνιχτικό παλαιό σκηνικό η χθεσινή ψήφος του λαού συνιστά ψήφο οργής, ψήφο αντιμνημονιακή, ψήφο τιμωρίας. Η λαϊκή ετυμηγορία ήταν τολμηρή και συνειδητή. Απέρριψε πρωτίστως τους πρωταγωνιστές του φαύλου κομματικού παρελθόντος, καταδικάζοντας τη διαχειριστική, ηθική και ιδεολογική ελλειμματικότητα που επέδειξαν απέναντι στην κρίση».
Οι καπιταλιστές χαιρετίζουν τη «λαϊκή ετυμηγορία»! Ούτε εκνευρισμένοι δείχνουν, ούτε ανησυχούν για το ενδεχόμενο «ακυβερνησίας».
«Η κάλπη ανέδειξε ένα γόνιμο αδιέξοδο, μέσα από ένα κατακερματισμένο σκηνικό», συνέχισε ο Δασκαλόπουλος, για να περάσει αμέσως σε πρακτική-πολιτική πρόταση: «Ευκταίο θα ήταν, στο πλαίσιο των διερευνητικών εντολών, να διαμορφωνόταν μία κυβέρνηση πραγματικής εθνικής ενότητας και λαϊκής νομιμοποίησης, η οποία θα συμπεριελάμβανε και τον μεγάλο νικητή των εκλογών –τον ΣΥΡΙΖΑ με τη σαφή αντιμνημονιακή θέση. Θα δινόταν έτσι η ευκαιρία να διαμορφωθεί ένα εθνικό διαπραγματευτικό μέτωπο, που θα διεκδικούσε από μία Ευρώπη που αλλάζει, νέους όρους αντιμετώπισης της Ελλάδας, με βάση ένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο εξόδου από την κρίση»! Χρειάζεται, μήπως, κανένα δικό μας σχόλιο;
Και συνέχισε ο Δασκαλόπουλος: «Δυστυχώς, αυτό δεν φαίνεται εφικτό. Αν οι διερευνητικές εντολές δεν καταλήξουν σε ένα τέτοιο βιώσιμο σχήμα, τότε η μόνη λύση είναι μία νέα προσφυγή στις κάλπες. Ωστε να δοθεί η δυνατότητα στον κυρίαρχο λαό, συνεκτιμώντας τα νέα δεδομένα, να δώσει αυτή τη φορά μία καθαρή διέξοδο στο πολιτικό μας αδιέξοδο. Να δώσει μία καθαρή, ομοιογενή εντολή στις όποιες δυνάμεις αυτός θα επιλέξει».
Γιατί δεν ανησυχούν οι καπιταλιστές; Γιατί δείχνουν τόσο ψύχραιμοι; Γιατί έχουν εμπιστοσύνη στο αστικό πολιτικό φάσμα. Οσο οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι παραμένουν στο ρόλο του παθητικού παρατηρητή-ψηφοφόρου, οι αστοί ξέρουν πως το πολιτικό σύστημα μπορεί να άρει τα αδιέξοδα.
