Κουτοπόνηρος είναι, σχετικά ικανός είναι, δεν τον έχουμε όμως τον «τσεκουροφόρο» τόσο ικανό στον στρατηγικό σχεδιασμό. Εκανε μια φυσιολογική για τον ίδιο και τη σημερινή του θέση κίνηση, η οποία τελικά λειτούργησε ερήμην του και βόλεψε πολλούς.
Βόλεψε καταρχάς τα ΜΜΕ που έψαχναν να βρουν ένα δυνατό παραπολιτικό για να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα. Η Κυριακή και η Δευτέρα ήταν αφιερωμένη στα όσα είπε ο Βορίδης για τον Α. Παπανδρέου, λες και ξαφνικά η ΝΔ βρέθηκε στα πρόθυρα της διάσπασης και η φρέσκια συγκυβέρνηση στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Το ασήμαντο (μια παπάρα πέταξε ο Βορίδης) έγινε σημαντικό, με τη γνωστή μέθοδο των ΜΜΕ.
Βόλεψε τους διάφορους «πεθαμένους» παπανδρεϊκούς του ΠΑΣΟΚ, που ξαφνικά ξύπνησαν από τη χειμερία νάρκη τους και μάθαμε ότι υπάρχουν. Σαν τον Παπουτσή, για παράδειγμα, που μετά τη μη εκλογή του στη Βουλή είχε ανοίξει η γη και τον είχε καταπιεί. Ακόμα και ο Γιωργάκης, που θέλει να φωνάξει «παρών», επειδή θεωρεί ότι δεν έχει τελειώσει πολιτικά, έκανε τη δηλωσάρα του, βλαστημώντας μέσα του που δεν ήξερε ότι θα γίνει η κίνηση Βορίδη και εκτέθηκε επιλέγοντας την αποχώρηση Παναγιωτακόπουλου για να κάνει δήλωση υπέρ της ενότητας της «δημοκρατικής παράταξης».
Βόλεψε τον Βενιζέλο, που έκανε μια ακόμα επίδειξη «ήρεμης δύναμης», αποφεύγοντας οποιαδήποτε επίσημη απάντηση από πλευράς ΠΑΣΟΚ και διαρρέοντας ότι ο ίδιος τηλεφώνησε στον Σαμαρά για να του εκφράσει τη δυσαρέσκειά του. Γενικά, όλοι οι Πασόκοι, από Φώφη και Κωνσταντινόπουλο, μέχρι Σκανδαλίδη και Καρχιμάκη έκαναν τη δηλωσάρα τους. Αν δεν υπήρχε ο Βορίδης, θα είχαν περάσει ένα Σαββατοκύριακο στην αφάνεια. Και ως ΠΑΣΟΚ συνολικά μια χαρά τους ήρθε.
Από μια άποψη βολεύτηκε και ο Σαμαράς, μολονότι σίγουρα δεν του άρεσε που ο Βορίδης του έκλεψε ποσοστά δημοσιότητας. Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και χωρίς ν’ ασχοληθεί καθόλου με το θέμα, προβλήθηκε ως ο εγγυητής της πολιτικής ομαλότητας.
Οσο για τον ίδιο τον Βορίδη, ένα μέλημα είχε. Απουσία οποιουδήποτε δελφίνου στη ΝΔ, έγινε ο πρώτος που διεκδικεί δειλά έναν τέτοιο ρόλο. Αν ο Σαμαράς τον είχε βάλει στην κυβέρνηση, δε θα είχε πει κουβέντα. Επέλεξε σκόπιμα ν’ αναφερθεί στον Α. Παπανδρέου, που έχει πεθάνει πριν από 17 χρόνια, για να μην πει κουβέντα για την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου (και του Βενιζέλου) και δημιουργήσει πρόβλημα στον Σαμαρά. Αλλωστε, στη συνέχεια αυτής της κυβέρνησης, την κυβέρνηση Παπαδήμου, συμμετείχε και ο ίδιος, ως βουλευτής του ΛΑΟΣ. Πρέπει, βέβαια, να φάει πολλά καρβέλια ακόμα ο Βορίδης για ν’ αποκτήσει το εκτόπισμα ενός πραγματικού δελφίνου. Πλέον, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τα καταφέρει. Καμιά φορά, εκείνος που βιάζεται «καίγεται».
Σε όλο αυτό το νταβαντούρι ταιριάζει η παροιμία: «Χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί». Ενα κλασικό παραπολιτικό παιχνίδι με πολλούς παίχτες, χωρίς καμιά ιδιαίτερη πολιτική σημασία και χωρίς καμιά απολύτως κοινωνική σημασία, έγινε θέμα χάριν μιντιακού αντιπερισπασμού και μόνο.
