Ποιος θα το περίμενε: ο βασικός πολιτικός του αντίπαλος, ο Καραμανλής, να συγχαίρει ένθερμα τον Γιωργάκη για την εκλογή του στην προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και η κρατική τηλεόραση να του δίνει τη μεγαλύτερη προβολή και την ίδια στιγμή τα μεγάλα ιδιωτικά τηλεοπτικά δίκτυα να βάζουν την είδηση σχεδόν στο τέλος των δελτίων τους, όταν οι τηλεθεατές έχουν αρχίσει να βαριούνται και να κάνουν ζάπινγκ. Ηταν κι αυτό ένα σημάδι για το πόσο ψηλά αξιολογούνται από το κεφάλαιο οι εσωτερικές διαδικασίες της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι το κεφάλαιο είναι εχθρικό προς τη σοσιαλδημοκρατία ή δεν αναγνωρίζει τις τεράστιες υπηρεσίες που του προσφέρει και στον αναπτυγμένο και στον εξαρτημένο καπιταλιστικό κόσμο. Η σοσιαλδημοκρατία είναι βασικός πυλώνας του συστήματος εξουσίας σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες και δύναμη ενσωμάτωσης ριζοσπαστικοποιημένων εργαζόμενων μαζών στη λογική της διαχείρισης του καπιταλισμού. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να πάμε στο μεσοπόλεμο και τον μεταπόλεμο στην Ευρώπη. Αρκεί να αναλογιστούμε το ρόλο που διαδραματίζει σήμερα στο κοινωνικό ηφαίστειο της Λατινικής Αμερικής.
Οι βασικές αρχές της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του καπιταλισμού, στην παγκόσμια διάστασή τους, επαναλήφθηκαν για μια ακόμα φορά από το νέο πρόεδρο Γιωργάκη και τα άλλα στελέχη της ΣΔ. Για «εκδημοκρατισμό της παγκοσμιοποίησης» μίλησε ο Γιωργάκης, υπέρ των ανοιχτών αγορών και της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας τάχθηκε ο Πολ Ράσμουσεν, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Δεν έλειψαν, βέβαια, οι αναφορές στην ανάγκη «ενός κοινωνικού συμβολαίου» μεταξύ «των εργατών, των εργοδοτών και της κυβέρνησης» και οι απαραίτητες σπονδές στην «παγκόσμια ειρήνη». Εδώ πια ο σχολιαστής σηκώνει τα χέρια ψηλά. Να μιλούν για ειρήνη αυτοί που τα χέρια τους στάζουν αίμα από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αυτοί που την ίδια στιγμή έστελναν απειλητικό τελεσίγραφο στον Παλαιστινιακό λαό, ο οποίος τόλμησε να εκλέξει μια κυβέρνηση που δεν είναι της αρεσκείας τους.
