Το βράδυ των εκλογών, στο νικητήριο διάγγελμά του, ο Παπανδρέου απέφυγε να επαναλάβει οτιδήποτε απ’ όσα έλεγε προεκλογικά. Μίλησε μόνο για «σκληρή δουλειά» και υποσχέθηκε ότι θα είναι «πάντα ειλικρινής με τον ελληνικό λαό», προφανώς για να του ανακοινώνει τα δυσάρεστα, γιατί τα ευχάριστα ο λαός χαίρεται να τ’ ακούει και οι πολιτικοί να τα λένε και να τα ξαναλένε.
Δυο μέρες μετά, από το βήμα της συνόδου του ΔΝΤ, ο διοικητής της ΤτΕ Γ. Προβόπουλος ανακοίνωσε ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα στην Ελλάδα το 2009 θα ανέλθει στο 10% του ΑΕΠ! Φυσικά, ο Προβόπουλος δεν ανακάλυψε αυτό το ποσοστό μετά τις εκλογές. Το γνώριζε από πριν και το είχε ανακοινώσει και στον Καραμανλή και στον Παπανδρέου, με τους οποίους συναντήθηκε. Και οι δύο του ζήτησαν να μην προβεί σε ανακοινώσεις. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο Καραμανλής γιατί δεν ήθελε να φανεί το χάος που παραδίδει (για έλλειμμα 6% μιλούσαν ο ίδιος και ο Παπαθανασίου). Ο Παπανδρέου, γιατί ήθελε μια καλή δικαιολογία για τη μετεκλογική «λυπητερή»: μας έλεγαν ότι το έλλειμμα θα είναι 6%, πιστεύαμε ότι θα είναι γύρω στο 7-8%, πού να φανταστούμε ότι θα εκτινασσόταν στο 10%; Τώρα, όλα τίθενται σε νέα βάση.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ο Προβόπουλος ενημέρωσε και επίσημα το νέο «τσάρο» της οικονομίας Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος απεφάνθη ότι η κατάσταση είναι… πολύ σοβαρή. Ο εκβιασμός μόλις άρχισε. Τις επόμενες μέρες θα τον δούμε να υψώνεται μπροστά μας πιο καθαρά.
Ο Προβόπουλος ζήτησε πρώτον «ένα πολυετές πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης» και δεύτερον «τολμηρές και εκτεταμένες θεσμικές μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στις αγορές προϊόντων και εργασίας». Ζήτησε, δηλαδή, όχι μόνο σκληρή λιτότητα στις κοινωνικές δαπάνες και σε μισθούς-συντάξεις, σε συνδυασμό με μια ακόμη πιο σκληρή φορολογική πολιτική, αλλά και προώθηση των «μεταρρυθμίσεων» στο ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις.
Ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει η τελευταία φράση της ομιλίας του στη σύνοδο του ΔΝΤ: «Η ευρεία υποστήριξη που έλαβε η πρόσφατα εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση θα διευκολύνει σημαντικά την υλοποίηση των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων». Προσέξτε: όχι μόνο δεν αμφισβητεί ότι το ΠΑΣΟΚ θα κάνει αυτά που απαιτούνται για το καλό του συστήματος, αλλά προεξοφλεί ότι μπορεί να το κάνει πιο άνετα, διότι κατήγαγε μεγάλη εκλογική νίκη.
Στόχος του ΠΑΣΟΚ είναι να κερδίσει μακρά «περίοδο χάριτος», στη διάρκεια της οποίας θα επιχειρήσει, χρησιμοποιώντας τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, να ενσωματώσει πλατιές εργαζόμενες μάζες στη λογική των «εθνικών αναγκών», που πρέπει να αντιμετωπιστούν και γι’ αυτό δεν υπάρχουν περιθώρια για «παροχές».
