Πολλές φορές έχουμε γράψει ότι στον καπιταλισμό για κάθε αρρώστια που προκαλεί το σύστημα χορηγείται και το καταπραϋντικό. Επρεπε, λοιπόν, να βρεθεί ένα καταπραϋντικό και για τη «φτώχεια». Βάζουμε τη λέξη σε εισαγωγικά, γιατί αυτοί δεν εννοούν τη φτώχεια όπως την εννοούμε όλοι. Μια εργατική οικογένεια γι’ αυτούς δεν είναι φτωχή. Φτωχοί είναι μόνο κάποιοι που ζουν σε απόλυτη εξαθλίωση. Μάλιστα, χειραγωγούν και τον κόσμο σ’ αυτή την αντίληψη, όπως φάνηκε και από την «έρευνα» της «Κάπα Ρισέρτς», μετά από παραγγελία του ΕΒΕΑ και του υπουργείου Οικονομικών. Στο ερώτημα «ποια εικόνα σας φέρνει στο μυαλό η λέξη φτωχός», το 35,4% απάντησε «μια οικογένεια που ζει με στερήσεις σε κάποιο υπόγειο της πόλης», το 17,9% «οικογένεια που αναγκάζεται να βγάλει το παιδί από το σχολείο για να δουλέψει» και το 17,7% «κάποιον άστεγο που ψάχνει στα σκουπίδια».
Επανέρχεται, λοιπόν, με νέο τρόπο η θεωρία των «κοινωνιών των 2/3» που έκανε θραύση την προηγούμενη δεκαετία. Σύμφωνα μ’ αυτή, τα 2/3 των καπιταλιστικών κοινωνιών ευημερούν (σε διάφορα κλιμάκια ευημερίας) και πρόβλημα μπορεί να υπάρξει για το 1/3. Με τον ίδιο τρόπο ορίζεται τώρα η «φτώχεια». Φτωχός είναι όποιος δεν έχει να φάει ή τρώει με το ζόρι και ελλειμματικά. Λέγονται αυτά σε μια εποχή τρομακτικής υπερσυσσώρευσης πλούτου και διεύρυνσης των ταξικών ανισοτήτων. Ετσι, το πρόβλημα μετατοπίζεται σε μια μερίδα εξαθλιωμένων ανέργων και συνταξιούχων και παύει να είναι πρόβλημα χαμηλών μισθών, μεροκάματων και συντάξεων. Το πρόβλημα δεν είναι η τιμή της εργατικής δύναμης και η πτώση της πολύ κάτω από την αξία της, για να μιλήσουμε επιστημονικά.
Υπάρχει μια ευρωπαϊκή κατεύθυνση για την «αντιμετώπση της φτώχειας», η οποία -τι έκπληξη!- είναι ενταγμένη στη λεγόμενη στρατηγική της Λισαβόνας. Δηλαδή, στη στρατηγική του στραγγαλισμού των εργατικών δικαιωμάτων, της πλήρους απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, της μετατροπής της εργατικής δύναμης σε πρώτη ύλη, της ανατροπής των κοινωνικοασφαλιστικών συστημάτων και των συστημάτων ανακούφισης των ανέργων. Επειδή γνωρίζουν ότι αυτή η στρατηγική, που υλοποιείται βήμα-βήμα, δημιουργεί συνεχώς μεγαλύτερη φτώχεια στα εργατικά στρώματα και σπρώχνει κάποια απ’ αυτά στην απόλυτη εξαθλίωση, δημιουργούν ταμεία για την «αντιμετώπιση της φτώχειας», που θα τους προσφέρουν το απαραίτητο άλλοθι μοιράζοντας φιλανθρωπικά βοηθήματα, σαν αυτά που εδώ και αιώνες μοιράζουν τα φιλόπτωχα ταμεία των Εκκλησιών.
Σ’ αυτή τη στρατηγική εντάσσεται και το «Εθνικό Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής», το νομοσχέδιο για την ίδρυση του οποίου παρουσίασε με καμάρι την περασμένη Τετάρτη ο Αλογοσκούφης, μια μέρα πριν -όλως τυχαίως!- την έναρξη στη Βουλή του «διαλόγου» που θα οδηγήσει σε μια νέα ανατροπή του ασφαλιστικού σε βάρος εργαζόμενων και συνταξιούχων, η οποία θα συνεχιστεί και στο μέλλον, όπως ρητά ανέφερε στη δευτερολογία του ο Αλογοσκούφης.
Παρουσιάζοντας το νομοσχέδιο ο Αλογοσκούφης δεν έκρυψε ότι στόχος τους είναι η βελτίωση της στατιστικής εικόνας. Εξέφρασε την ικανοποίησή του που η πλειοψηφία των «φτωχών» στην Ελλάδα δεν είναι πολύ κάτω από το «όριο φτώχειας», επομένως με λίγα λεφτά θα μπορέσουν στατιστικά να εξαφανίσουν τη «φτώχεια» και να κρύψουν τις τεράστιες και συνεχώς διευρυνόμενες κοινωνικές ανισότητες πίσω από μια ψεύτικη στατιστική εικόνα. Γι’ αυτό, άλλωστε, και τα ποσά που προορίζονται για το ΕΤΚΣ δεν είναι τεράστια. 100 εκατ. ευρώ με την ψήφιση του νομοσχέδιου, 500 εκατ. ευρώ το 2008 και αύξηση με ετήσιο ρυθμό 500 εκατ. ευρώ, για να φτάσουν τα 2 δισ. ευρώ το 2011. Για να ‘χετε ένα μέτρο σύγκρισης σας λέμε ότι πρόκειται μόλις για το 0,3% του ΑΕΠ. Περιττεύει, βέβαια, να συγκρίνουμε αυτά τα ποσά με τα όσα κλέβουν από το ΙΚΑ, ακόμα και από τη θεσπισμένη με νόμο κρατική επιχορήγηση.
Αλλά και για τα έσοδα του ΕΤΚΣ μη φανταστείτε ότι το κράτος θα κόψει από κονδύλια πολεμικών δαπανών, μπατσοκρατίας και λοιπών «εθνικών» δραστηριοτήτων. Στο νομοσχέδιο δεν υπάρχει καμιά συγκεκριμένη πρόβλεψη, εκτός από τη διάθεση του 20% των εσόδων του λογαριασμού του ν. 128/75. Πρόκειται για φόρο που πληρώνουν όσοι παίρνουν στεγαστικό δάνειο, με τον οποίο επιδοτούνται τα στεγαστικά προγράμματα του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας. Δηλαδή, ακόμα κι αυτή η άθλια «εργατική στέγη» θα γίνει πιο άθλια. Από ανάλογες «μετακινήσεις» θα εξασφαλιστούν προφανώς και οι υπόλοιποι πόροι του ΕΤΚΣ, χωρίς -το σημειώνουμε και πάλι- να είναι αυτό το κύριο. Για να μη μιλήσουμε για τα αρπακτικά που θα πέσουν πάνω και σ’ αυτό το ταμείο (ήδη το ΕΒΕΟ ανακοίνωσε τη δημιουργία ΜΚΟ για την «αντιμετώπιση της φτώχειας»!).
Η εργατική τάξη δεν έχει ανάγκη από φιλανθρωπικά βοηθήματα. Η εργατική τάξη απαιτεί πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, αξιοπρεπείς συντάξεις, επιδόματα ανεργίας για όλους, χωρίς προϋποθέσεις και στο ύψος τουλάχιστον του βασικού μισθού, πλήρη σύνταξη για όλους και χρηματοδότησή της από τους καπιταλιστές και το κράτος τους. Η εργατική τάξη είναι ο δημιουργός του κοινωνικού πλούτου κι αυτόν διεκδικεί. Μέχρι να πετύχει το στόχο της απαλλοτρίωσης των καπιταλιστών, θα προσπαθεί να πουλήσει την εργατική της δύναμη τουλάχιστον στην αξία της, γνωρίζοντας ότι και πάλι θα ανήκει στους φτωχούς.
