Το πρόβλημα με το «αφεντικό» που διόρισε στη Λυρική Σχολή ο Γερουλάνος δεν είναι μόνο πως πρόκειται για έναν χυδαίο εθνικοφασίστα, που καμαρώνει κιόλας γι’ αυτό. Μεγαλύτερο πρόβλημα από τις απόψεις του είναι ο τρόπος με τον οποίο διορίστηκε στο συγκεκριμένο πόστο, τον οποίο δεν διστάζει να αποκαλύψει. Ενας τρόπος που αποκαλύπτει μια φεουδαρχική πρακτική διοίκησης του ελληνικού αστικού κράτους, από μια κλίκα περί τον Γ. Παπανδρέου και την οικογένειά του.
Το υποκείμενο της ιστορίας μας ονομάζεται Νίκος Μουρκογιάννης και πριν από μερικούς μήνες διορίστηκε από το Γερουλάνο γενικός δερβέναγας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Την περασμένη Κυριακή μάς συστήθηκε μέσα από μια μεγάλη συνέντευξη στην «Καθημερινή».
Οι πολιτικές του αντιλήψεις είναι αυτές ενός μοναρχοφασίστα της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου. «Είχα από μικρός πειστεί ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ανθρωπότητα ήταν η Σοβιετική Ενωση. Υπήρξα μαχητής του Ψυχρού Πολέμου». «Και αντικομμουνιστής;», ρωτάει ο δημοσιογράφος, για να εισπράξει την απάντηση: «Αντισοβιετικός. Αν ήμουν αντικομμουνιστής θα έδινα αξία στον κομμουνισμό»! Θεωρεί ότι ο Ρόναλντ Ρέιγκαν ήταν «ο πιο έξυπνος άνθρωπος στο κόσμο», οπότε μπορούμε να συνάγουμε συμπεράσματα και για το δικό του πνευματικό επίπεδο. Αντιχουντικός έγινε όχι διότι τον ενοχλούσε η χούντα, αλλά «διότι τον ενοχλούσε η σύνταξη και η γραμματική του Παπαδόπουλου»!
Οι κοινωνικές του αντιλήψεις είναι αυτές του Χρυσαυγίτη: έξω οι πούστηδες και οι ασιάτες μετανάστες. «Σε δέκα χρόνια, στο κέντρο της Αθήνας θα κυκλοφορούν μόνον Πακιστανοί». «Οταν κάποτε άκουγαν ότι στη Λυρική έχει παράσταση με ομοφυλοφιλικές πτυχές, δεν πήγαιναν να την δουν». «Η δουλειά μου είναι να κρατάω ζωντανή τη συνέχεια του ελληνικού έθνους».
Δεν διστάζει να καμαρώσει ως μεσάζοντας της πώλησης των αμερικανικών F-16 στην Ελλάδα. «Νιώθω ότι έβαλα ένα λιθαράκι στην ενίσχυση της εθνικής άμυνας και στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης». Πόσα έβγαλε απ’ αυτή τη μπίζνα δεν ανέφερε, βέβαια, ούτε και ρωτήθηκε. Με τέτοιες αντιλήψεις, επόμενο είναι να αντιμετωπίζει τις παραγωγές της Λυρικής ως εμπορεύματα. Γι’ αυτόν, είτε πουλάει πατάτες, είτε F-16, είτε μια παράσταση όπερας είναι ένα και το αυτό. «Εχουμε τέσσερα προϊόντα». «Μου λείπει κι ένα προϊόν που θέλω να φέρω και που θα βοηθήσει οικονομικά: το μιούζικαλ».
Κατόπιν όλων αυτών, αναρωτιέται σίγουρα κανείς τι γυρεύει αυτός ο άνθρωπος στο τιμόνι ενός κρατικού θεάτρου, επί μιας κυβέρνησης… σοσιαλιστικής; Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος και αξίζει να παραθέσουμε ολόκληρη την περιγραφή του.
«Η αλήθεια είναι ότι η πρόταση για τη Λυρική δεν ήρθε ακριβώς από την κυβέρνηση. Ολοι οι άνθρωποι έχουν έναν μέντορα. Το όνομα του δικού μου είναι δρ Ιγκον Ζέντερ, Γερμανοελβετός μεγαλοεπιχειρηματίας. Βλεπόμαστε μια φορά τον μήνα και τρώμε σε μπαρ της Ζυρίχης και μετά πάμε στην όπερα. Μια μέρα μου λέει, είσαι πατριώτης και αφήνεις να κλείσει η μοναδική όπερα στην Ελλάδα; Ακουσα ότι ο υπουργός που πάει να την κλείσει είναι τέως υπάλληλός μου και είπα να μην τολμήσει να το κάνει διότι ο καλύτερος restructuring consultant στον κόσμο είναι Ελληνας και μπορεί να την σώσει σε μια εβδομάδα. Τότε δέχθηκα τηλεφώνημα από τον κύριο Γερουλάνο. Στην αρχή, νόμισα ότι θα κάνω αυτό που κάνω συνήθως: consulting engagement. Είπα στον κύριο υπουργό, είμαι λίγο ακριβός. Παίρνω 20.000 δολάρια την ημέρα, επί τρεις μήνες, είναι λογαριασμός. Ο υπουργός γέλασε διότι δεν υπάρχουν χρήματα. Μου είπε τότε, θα διοριστείς πρόεδρος, ο οποίος όμως δεν πληρώνεται. Ετσι, τώρα το κάνω εκ του υστερήματος».
Βρισκόμαστε πλέον στο επιχειρηματικό σύμπαν του Παύλου Γερουλάνου, που μας έχει απασχολήσει και τον πρώτο καιρό της υπουργοποίησής του. Ο Γερουλάνος είναι καπιταλιστής. Γόνος μιας οικογένειας που ανήκε στην αυλή των Γλίξμπουργκ, σπού-δαζε σε κάτι πανεπιστήμια της πλάκας στις ΗΠΑ και όταν ήρθε στην Ελλάδα ανέλαβε τη διεύθυνση της οικογενειακής επιχείρησης («Ιχθυ-οτροφεία Κεφαλλονιάς ΑΕ»). Από εκεί βρέθηκε στην αυλή του Γ. Παπανδρέου, όταν αυτός ήταν υπουργός Εξωτερικών, αφήνοντας τη διεύθυνση της επιχείρησης στην ιταλίδα σύζυγό του. Κάποια στιγμή, έφυγε από το στενό επιτελείο του Παπανδρέου (ήταν διευθυντής του πολιτικού του γραφείου), αλλά δεν γύρισε στην επιχείρησή του. Επιασε δουλειά στην εταιρία συμβούλων «Ιγκον Ζέντερ». Ενα πολυπλόκαμο, σκοτεινό μηχανισμό, που βρίσκει και εκπαιδεύει στελέχη για μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και κυβερνήσεις. Από εκεί έφυγε και ξαναγύρισε στο στενό επιτελείο του Γ. Παπανδρέου, στο οποίο ανήκει έως και τώρα.
Μπορεί κανείς, λοιπόν, να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα, συγκρίνοντας το βιογραφικό του Γερουλάνου με όσα περιγράφει αδίστακτα ο Μουρκογιάννης. Εμένα δεν με διόρισε η κυβέρνηση –λέει– αλλά με επέβαλε ο Ζέντερ, που είναι ο μέντοράς μου! Πρέπει να αισθάνεται κανείς πολύ ισχυρός για να ξεμπροστιάζει έτσι έναν υπουργό, για να μιλάει μ’ αυτό το ύφος. Ενας μεγαλοκαπιταλιστής αντιμετωπίζει τον υπουργό ως υπάλληλό του, σηκώνει το τηλέφωνο και του λέει θα βάλεις αυτόν μάνατζερ στη Λυρική.
Με την ελληναράδικη αλαζονεία του ο Μουρκογιάννης κατάφερε να ξεμπροστιάσει και τον εαυτό του. Λέτε να υπάρξει Ελληνας που να πιστέψει ότι αυτός που αρχικά ζήτησε από τον υπουργό 20.000 δολάρια τη μέρα, στη συνέχεια συμφώνησε να δουλέψει τζάμπα;
ΥΓ: Τελικά, η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει το μαγικό ραβδί και προσελκύει μεγαλοκαπιταλιστές συμβούλους να δουλεύουν τζάμπα. Τζάμπα ο Σκιόπα, τζάμπα ο Παπαδήμος, τζάμπα ο Μουρκογιάννης!
