«Δεν θα είχα αντίρρηση να υπάρξει υπουργός επί των δημοσιονομικών της χώρας, υπό την προϋπόθεση ότι ένας τέτοιος υπουργός θα ήταν της επιλογής του ελληνικού λαού». Αυτά δήλωσε σε ραδιοφωνική εκπομπή ο Κουβέλης, διευκρινίζοντας αργότερα (στα «Νέα») ότι εννοούσε υπουργό με τετραετή θητεία, η οποία δεν θ’ ακολουθεί τον κοινοβουλευτικό κύκλο. Η κυβέρνηση θα διορίζει τον συγκεκριμένο υπουργό, ο οποίος θα παραμένει στη θέση του για ολόκληρη την τετραετία, ανεξάρτητα αν μεσολαβήσουν εκλογές και αλλάξει η κυβέρνηση. Κάτι σαν τον επίτροπο στην ΕΕ, δηλαδή.
Και γιατί αυτό; Ηταν η απάντηση στη γερμανική πρόταση για διορισμό ευρωπαίου επιτρόπου παρακολούθησης της εκτέλεσης του προϋπολογισμού, με δικαίωμα βέτο σε κυβερνητικές αποφάσεις. Του καλάρεσε η ιδέα του Κουβέλη, αλλά την… ελληνοποίηση.
Ο τύπος αυτός, φιλόδοξος, οπορτουνιστής όσο δεν παίρνει, πολιτικός τυχοδιώκτης που πήραν τα μυαλά του αέρα από το δημοσκοπικό φούσκωμα, έχει γίνει ο αγαπημένος των ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών, καθώς εμφανίζεται με «προσγειωμένες» και «λογικές» απόψεις, που ζητούν το «νοικοκύρεμα», τον περιορισμό του «πελατειακού» κράτους και τα παρόμοια. Εχει σκόπιμα τοποθετήσει τον εαυτό του στα δεξιά του ΠΑΣΟΚ, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την εικόνα διάλυσης που αυτό παρουσιάζει και φιλοδοξεί να στήσει ένα ανάχωμα για τα πιο συντηρητικά στρώματα της κοινωνίας, αποτρέποντάς τα από κάθε προοπτική ριζοσπαστικοποίησης.
