Με διαδικασίες fast-track ολοκληρώθηκε σήμερα το πρωί η δίκη των τεσσάρων μελών της ΕΟ Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς στο τρομοδικείο του Κορυδαλλού. Η απουσία συνηγόρων και, φυσικά, των ίδιων των κατηγορούμενων αποτελούσε το καλύτερο «ντεκόρ» για ένα τρομοδικείο που ξεπέρασε κάθε όριο προκλητικότητας και εκδικητικότητας. Ασορτί με αυτό ήταν και οι αποφάσεις που ανακοινώθηκαν από το δικαστήριο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως ούτε ο εισαγγελέας ζήτησε διακοπή για να προετείνει επί των ποινών ούτε το δικαστήριο διέκοψε για να συσκεφθεί μετά την πρόταση του εισαγγελέα, αλλά συσκέφτηκε επί της έδρας. Τα είχαν όλα έτοιμα εκ των προτέρων. Σύντομη διακοπή έγινε μόνο για τις αποφάσεις ως προς τη συγχώνευση.
Η απόφαση επί της ενοχής ήταν: ο Χρήστος Τσάκαλος ένοχος μόνο για συμμετοχή στην οργάνωση. Οι Μιχάλης και Γιώργος Νικολόπουλος και Δαμιανός Μπολάνο ένοχοι για συμμετοχή στην οργάνωση, για τέσσερις πράξεις κατασκευής, προμήθειας και κατοχής εκρηκτικών και για ηθική αυτουργία σε απλή συνέργεια σε τρεις εκρήξεις με άγνωστους δράστες, από τις οποίες προήλθε κίνδυνος για πράγματα και ανθρώπους. Το γεγονός ότι ο Χηνοφώτης είχε καταθέσει κατηγορηματικά πως δεν προέκυψε κίνδυνος για ανθρώπους (η γνώμη του ως πρώην στρατιωτικού έχει τη σημασία της), όπως και ο Αρσένης, προφανώς δεν είχε καμιά σημασία για το fast track τρομοδικείο.
Εντύπωση, επίσης, προκαλεί ο εκπληκτικός συνδυασμός «ηθική αυτουργία-απλή συνέργεια», που θ’ απασχολήσει ασφαλώς την αστική νομική επιστήμη στο μέλλον. Εχουμε ως τώρα γνωρίσει την ηθική αυτουργία να εξισώνεται με τη φυσική αυτουργία όπου αυτή δεν προκύπτει (δίκη 17Ν) και την απλή συνέργεια να θεμελιώνεται με την «ψυχική συνδρομή» (πρώτη δίκη ΕΛΑ). Ηρθε η ώρα να γνωρίσουμε και το παράδοξο «ηθική αυτουργία σε απλή συνέργεια». Αυτά, όμως, μικρή σημασία έχουν για τόσο προκλητικά τρομοδικεία.
Προς τι ο διαχωρισμός του Χρ. Τσάκαλου ως προς τους συντρόφους του, όταν και αυτοί καταδικάστηκαν για ηθική αυτουργία και όχι για οποιαδήποτε φυσική συμμετοχή; Εφόσον και ο Χρ. Τσάκαλος ανέλαβε την πολιτική ευθύνη και υπερασπίστηκε τη δράση της οργάνωσής του, σε τι διαφοροποιήθηκε από τους συντρόφους του; Ετσι κι αλλιώς, και για τους υπόλοιπους τρεις αγωνιστές δεν προέκυψε κανένα στοιχείο, όχι μόνο για φυσική συμμετοχή τους στις εκρήξεις, αλλά ούτε για οποιαδήποτε κατοχή, προμήθεια και κατασκευή εκρηκτικών. Αυτό προέκυψε από το αυθαίρετο βάφτισμα ενός σπιτιού σε «γιάφκα», στο οποίο ποτέ δεν αποδείχτηκε ότι κατασκευάστηκαν όχι τέσσερις αλλά οποιοσδήποτε εκρηκτικός μηχανισμός.
Φυσικά, εμείς δεν υποστηρίζουμε ότι πρέπει να αυξηθεί η ποινή του Χρ. Τσάκαλου (το αντίθετο υποστηρίζουμε για όλους τους αγωνιστές που δικάστηκαν). Σχολιάζουμε τον συγκεκριμένο διαχωρισμό, γιατί δεν προκύπτει από δήθεν αντικειμενικότητα του τρομοδικείου. Αν ήθελαν να είναι στοιχειωδώς αντικειμενικοί, μέσα στο αστικό νομικό πλαίσιο, τότε δεν θα εφεύρισκαν την ηθική αυτουργία στις εκρήξεις, ούτε την παντελώς αναπόδεικτη κατασκευή, προμήθεια και κατοχή εκρηκτικών. Θα έμεναν μόνο στη συμμετοχή στην οργάνωση, που υπερήφανα διακήρυξαν όλοι οι δικαζόμενοι, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη (φυσικά, για μας ούτε η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης συνιστά αδίκημα). Ο συγκεκριμένος διαχωρισμός, από το συγκεκριμένο τρομοδικείο, με τη συγκεκριμένη εξέλιξη από την αρχή μέχρι το τέλος, μυρίζει από μακριά προβοκάτσια, με σκοπό να σπείρει σύγχυση στους αλληλέγγυους και στους συγγενείς των πολιτικών κρατούμενων. Εκτιμούμε ότι η προσπάθεια αυτή θα πέσει στο κενό, ότι δεν πρόκειται να έχει κανένα αποτέλεσμα.
Ως προς τις ποινές, οι Μιχάλης και Γιώργος Νικολόπουλος και ο Δαμιανός Μπολάνο καταδικάστηκαν σε εφτά χρόνια για τη συμμετοχή, δέκα χρόνια για καθεμιά από τις τέσσερις πράξεις κατασκευής, προμήθειας και κατοχής εκρηκτικών και εφτά χρόνια για καθεμιά από τις απλές συνέργειες στις τρεις εκρήξεις. Σύνολο 68 χρόνια στον καθένα, κατά συγχώνευση 34 (εκτίονται τα 25, με διάφορους τρόπους: καθαρή έκτιση, μεροκάματα, αποφυλάκιση με τα 3/5). Η ποινή του Χρήστου Τσάκαλου είναι 7 χρόνια. Για τον Δαμιανό Μπολάνο η απόφαση προβλέπει επίσης απέλασή του μετά την έκτιση της ποινής και για όλους πενταετή στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων και, φυσικά, όχι ανασταλτικό χαρακτήρα της έφεσης.