Απ’ τη μια μεριά έχεις τα ιδιωτικά σχολεία. Καπιταλιστικές επιχειρήσεις που μετέτρεψαν (με τις ευλογίες των αστικών κυβερνήσεων) την Παιδεία από κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα όλων σε εμπόρευμα. Απ’ την άλλη έχεις τις ΜΚΟ. Επιχειρήσεις που με το περίβλημα της «κοινωνικής προσφοράς» σε ευάλωτες ομάδες πληθυσμού (π.χ. άστεγους, πρόσφυγες κλπ) διαχειρίζονται μεγάλα χρηματικά ποσά για πρόσκαιρες υπηρεσίες (κάθε λογής)που παρέχουν. Απ’ τη μια μεριά έχεις στραγγαλισμένους εργαζόμενους εκπαιδευτικούς, βορά στις ορέξεις των σχολαρχών για κέρδη, απ’ την άλλη έχεις στραγγαλισμένους εργαζόμενους πάσης φύσεως, βορά στις ορέξεις για νέα προγράμματα που «φέρνουν λεφτά» στις ΜΚΟ.
Αν συνδυαστούν τα δύο παραπάνω, έχεις ένα εκρηκτικό μείγμα. Γιατί τι σημαίνει «κοινωνική προσφορά» για τους σχολάρχες; Σημαίνει άσκηση πίεσης στους εκπαιδευτικούς να παρέχουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους στα προγράμματα των ΜΚΟ. Τι σημαίνει Παιδεία για τις ΜΚΟ; Σημαίνει αναζήτηση υπηρεσιών από τους εργαζόμενους εκπαιδευτικούς των ιδιωτικών σχολείων να «προσφέρουν» εθελοντικά σε ευάλωτες ομάδες πληθυσμού. Οποία ταύτιση συμφερόντων! Οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων «ξεπλένονται» στα μάτια της κοινωνίας, κάνοντας εθελοντισμό με τις πλάτες των ήδη ξεζουμισμένων εργαζομένων τους. Οι ΜΚΟ μένουν πιστές στο σύνθημα του «καλωσορίσματος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας». Αρα; Ολα λειτουργούν ρολόι και η εκμετάλλευση συνεχίζεται απρόσκοπτα.
Το παρόν σχόλιο δεν είναι προϊόν επιστημονικής φαντασίας αλλά προέκυψε από σχετική καταγγελία της ΟΙΕΛΕ (Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας), που δημοσιεύτηκε στις 26 Μαΐου και αναφέρεται σε πιέσεις που ασκούνται επανειλημμένα από μεγάλα ιδιωτικά σχολεία στους εκπαιδευτικούς να κάνουν εθελοντικά μαθήματα σε ασυνόδευτα προσφυγόπουλα.
Μήπως κόπτονται ξαφνικά οι μεγάλοι επιχειρηματίες της εκπαίδευσης για το αν τα προσφυγόπουλα θα μάθουν γράμματα; Φυσικά και όχι. Απλώς δίνουν κι οι ίδιοι το «κομμάτι» τους στην «κοινωνική προσφορά». Οχι ακριβώς οι ίδιοι, βέβαια, αλλά οι υπό το ζυγό της μισθωτής σκλαβιάς εκπαιδευτικοί που εργάζονται σ’ αυτούς (…μικρή λεπτομέρεια).
Μήπως, απ’ την άλλη, θέλουν οι ΜΚΟ να επενδύσουν στην εκπαίδευση των προσφυγόπουλων; Φυσικά και όχι. Απλώς η εκπαίδευση των ασυνόδευτων προσφύγων αποτελεί ένα πρώτης τάξεως πεδίο για προσέλκυση νέων προγραμμάτων (και άρα νέων «πακέτων» με λεφτά). Αν δε η εκπαίδευση μπορεί να πραγματοποιηθεί και με το περιτύλιγμα του εθελοντισμού, τότε τα λεφτά που θα μοιραστούν θα είναι περισσότερα, θα μοιραστούν σε λιγότερους (κάθε λογής μανατζαραίους κλπ) και θα έχει καταγραφεί και η κοινωνική προσφορά. Μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια, κοινώς. Οπως λέει κι ο λαός… business as usual!
Εμείς πάλι θα επιμείνουμε και σε πείσμα των καιρών θα πούμε ξανά: η Παιδεία αποτελεί κοινωνικό αγαθό παρεχόμενο σε όλους, πρόσφυγες και ντόπιους. Γι’ αυτό ας μη νομίζουν ΜΚΟ και ιδιωτικά σχολεία ότι βγήκαν κερδισμένοι με το προσωπείο της δήθεν κοινωνικής αρωγής.
