Με μοναδική «προίκα» το χαμόγελο, που φροντίζει να φορά στις ανάλογες περιστάσεις και το σχετικά νεαρό της ηλικίας, ο Αρης Σπηλιωτόπουλος αναλαμβάνει να βγάλει τα ζεματιστά κάστανα από το υπουργείο Παιδείας. Ο μέντοράς του, ο Καραμανλής, προσδοκά ότι με τέτοιου είδους τερτίπια θα γλιτώσει από έναν νέο γύρο κινητοποιήσεων στην Παιδεία. Κάτι τέτοιες ελπίδες έτρεφε και με τον Στυλιανίδη, όταν τον μετακόμισε με τον αέρα του διπλωμάτη, από το υπουργείο Εξωτερικών στο υπουργείο Παιδείας, για να διαδεχθεί τη Γιαννάκου, που τη «μάδησε» η απεργία των δασκάλων και «την τελείωσε» πολιτικά το μαζικό φοιτητικό κίνημα που αναπτύχθηκε για την υπεράσπιση του άρθρου 16 και την κατάργηση του νόμου-πλαίσιο. Κάπως έτσι πρωτοεμφανίστηκε και ο Στυλιανίδης, ήπιος, μη αλαζονικός, επικοινωνιακός. Ας όψονται τα μπουζούκια και το γήπεδο, τη μέρα που δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, που του ξέσκισαν το προφίλ και ο αρχηγός έκρινε ότι δεν μπορεί πια να χειριστεί τον «διάλογο» (παρόλο που του έδωσε το οκέι να τον εξαγγείλει) σε καιρούς όχι πια «νεκρούς», αλλά στον απόηχο της Δεκεμβριανής εξέγερσης της νεολαίας. Αλλωστε, ήταν τελείως απωθητικός πια και μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα, λόγω της επιμονής για εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο (ακόμα και των διατάξεων που οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί θεωρούσαν δυσεφάρμοστες) και των «κολεγίων» και είχε απολέσει το φωτοστέφανο για να διαχειριστεί τη συνέχεια, της πλήρους ενσωμάτωσης της σχετικής κοινοτικής οδηγίας, που οσονούπω αναμένεται.
Ετσι, στην ηλεκτρική καρέκλα του υπουργείου Παιδείας κάθισε «νέος και ωραίος» υπουργός: ο Αρης Σπηλιωτόπουλος, ιδεολογικός εγκέφαλος της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, όταν ο γνωστός Καλαμπόκας έσπαζε το κρανίο του καθηγητή Τεμπονέρα -μέρες που είναι.
Με το που ανέλαβε ο Σπηλιωτόπουλος ξεκίνησε νέος γύρος επικοινωνιακού παιχνιδιού, με τις ευλογίες των ΜΜΕ. Και ο νέος υπουργός «δίνει δίκιο στους νέους που είναι θυμωμένοι γιατί διαψεύδονται» (αλήθεια, αυτός ως πρόσωπο και θεσμός δεν είναι μέρος αυτού του συστήματος, που διαψεύδει και στραπατσάρει τα όνειρα και τις ελπίδες των νέων;). Τους «αναγνωρίζει», λέει, και «το δικαίωμα της αμφισβήτησης», αρκεί αυτή να μη βγαίνει έξω από τα όρια του συστήματος, να είναι μια καρικατούρα, σαν αυτή που πουλιέται στη «βουλή των εφήβων». «Η αλήθεια δεν βρίσκεται στη βία, στα άκρα και στις ακρότητες», επισημαίνει χαρακτηριστικά, στέλνοντας έμμεσο μήνυμα ότι δεν θα ανεχθεί και αυτός, όπως και οι προκάτοχοί του και όλο το αστικό πολιτικό σύστημα, συμπεριφορές και γεγονότα σαν αυτά που σφράγισαν το θάνατο του Αλέξη.
Μπορεί ο Σπηλιωτόπουλος να θέλει να φτιάξει μια απατηλή εικόνα μετριοπάθειας και να δηλώνει σ’ όλους τους τόνους ότι θα επιμείνει στον «εξαντλητικό διάλογο και ότι δεν θα αιφνιδιάσει κανένα». Τα περιθώρια, όμως, που έχει είναι ασφυκτικά. Του τα βάζει η ίδια η αντιλαϊκή και αντιδραστική πολιτική που θέλει να επιβάλλει η κυβέρνηση (μέλος και στυλοβάτης της οποίας είναι) στην εκπαίδευση. Του τα βάζει ο προσανατολισμός όλου του αστικού συστήματος. Τίποτε από αυτά δεν έδειξε ότι αμφισβητεί ο Αρης.
Ξεκινά με ατμομηχανή φορτωμένη με τοξικά καύσιμα: μια εξευτελιστική χρηματοδότηση, ένα σχολείο που στραγγαλίζει τους νέους, ένα νόμο πλαίσιο-casus beli για τους φοιτητές και τα Πανεπιστήμια, που ταξιδεύει σ’ ένα γκρίζο τοπίο που σκιαγραφούν το αστικό σύστημα και τα βασανιστικά του αδιέξοδα και οι αντιδραστικές εκπαιδευτικές επιλογές του ευρωπαϊκού και ντόπιου κεφαλαίου. Οι ιδεολογικές αναφορές του καπιταλισμού και μάλιστα στην εποχή του άγριου φιλελευθερισμού, όπως αυτές του Ενιαίου Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης, της Μπολόνια, της αξιολόγησης, της αυστηρής πειθάρχησης και υποταγής, μέσω της καταστολής και αφαίρεσης των κατακτήσεων (π.χ. άσυλο, για το οποίο άρχισε ύπουλη φιλολογία), της σαρωτικής εισβολής των επιχειρήσεων στο χώρο της εκπαίδευσης, της πλήρους μετατροπής της μόρφωσης σε εμπόρευμα, της αποτίμησης των πάντων με κριτήρια κέρδους, της ολοένα πιο γοργής και πλατιάς υποχώρησης της «γνώσης» σε σχέση με τη στενή ειδίκευση, της αύξησης των ταξικών φραγμών κ.λ.π. είναι και του νέου υπουργού οι «μπαταρίες» του.
Τα προβλήματα στην Παιδεία είναι πληγές κακοφορμισμένες και βαθιές και τα αδιέξοδα που προσφέρει απλόχερα αυτό το σάπιο σύστημα στη νεολαία τόσο μεγάλα και πολλά, που καμιά εναλλαγή προσώπων δεν πρόκειται να σκεπάσει. Οσο κι αν ευελπιστεί ο Καραμανλής δεν πρόκειται να σβήσει τη φλόγα που έχει ανάψει. Οι καυτές πατάτες, που κρατά στα χέρια του ο Σπηλιωτόπουλος, των «κολεγίων», της αξιολόγησης, της εφαρμογής του νόμου-πλαίσιο κ.α., προδιαγράφουν ότι και αυτός θα είναι αναλώσιμος.
Γιούλα Γκεσούλη
