Η Αννα Διαμαντοπούλου ξαναζωντανεύει το φάντασμα της αποκέντρωσης της εκπαίδευσης, ξυπνώντας μνήμες από το παρελθόν, όταν οι σχετικοί νόμοι (2218 και 2240 του 1994) ψηφίζονταν από την τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και στο τιμόνι του υπουργείου Παιδείας ήταν ο Γιωργάκης Παπανδρέου.
Η αποκέντρωση, η εκχώρηση δηλαδή αρμοδιοτήτων σε Δήμους και Νομαρχίες, που χτυπά δήθεν το μονοδιάστατο συγκεντρωτικό κράτος, είναι στην ουσία ένας εύσχημος τρόπος για να απαλλάσσεται το αστικό κράτος από τις ευθύνες του και τις υποχρεώσεις του έναντι της εργαζόμενης κοινωνίας και να φορτώνει τα βάρη σε αυτήν (τα ανταποδοτικά τέλη για τις υπηρεσίες που προσφέρουν οι Δήμοι στους πολίτες τους είναι ένα καλό παράδειγμα). Θυμίζουμε ότι Παπανδρέου και Σκανδαλίδης τότε δήλωναν πως όλες οι αρμοδιότητες της εκπαίδευσης πρέπει να αποκεντρωθούν από τη λειτουργία των σχολείων ως τη μισθοδοσία και τους διορισμούς των εκπαιδευτικών.
Η υπουργός Παιδείας κάλεσε, λοιπόν, στο γραφείο της το προεδρείο της ΚΕΔΚΕ και ανάμεσα στα χαμόγελα που μοίραζε με τον Κακλαμάνη, δήλωσε πως «υπάρχουν και μείζονα ζητήματα που αφορούν το ρόλο των δημάρχων στη χωροθέτηση των σχολείων, στη σχολική στέγη, στη λειτουργία του σχολείου» και πως «αυτά αφορούν τη μεγάλη διοικητική μεταρρύθμιση της χώρας στην οποία η αυτοδιοίκηση και στο χώρο της εκπαίδευσης θα πρέπει να παίξει ένα πολύ σημαντικό ρόλο». Παίρνοντας την πάσα ο Κακλαμάνης απάντησε: «Οπως εξηγήσαμε στην κυρία υπουργό επί της αρχής υπάρχει ταυτότητα απόψεων για το ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τόσο στην προσχολική όσο και στη σχολική εκπαίδευση». Οι τοπικοί άρχοντες οσμίστηκαν νέο πεδίο δόξης λαμπρό και ευχαρίστως δέχονται να παίξουν σ’ αυτό με το αζημίωτο.
Γιούλα Γκεσούλη
