Ξαφνιασμένη η εργαζόμενη κοινωνία παρακολουθεί το ξέσπασμα των δασκάλων. Πολλοί είναι εκείνοι που εύχονται να νικήσει τούτη η απεργία, επειδή και οι ίδιοι πλήττονται βάναυσα από την αντιλαϊκή πολιτική. Επειδή νιώθουν, έστω και αυθόρμητα, ότι έτσι «απελευθερώνονται» και οι ίδιοι και ότι ανοίγονται χαραμάδες φωτός για τους δικούς τους νικηφόρους αγώνες.
Κάποιοι δείχνουν σκεπτικισμό, αφού η χρόνια απραξία, το βύθισμα «στον καναπέ», η επικράτηση του ατομισμού, η διάψευση των ελπίδων απ’ την ανάθεση της τύχης τους σε μια ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η σαρωτική επέλαση των αντιλαϊκών μέτρων αλλά και η ίδια η συμπεριφορά και η πρακτική κάποιων εκπαιδευτικών που ακύρωνε το ρόλο τους, τους έχει ψαλιδίσει τα φτερά. Και κάποιοι -πολύ λιγότεροι- που εξαγόρασαν την υποταγή τους με μια θεσούλα, κοιτάζουν τους εκπαιδευτικούς με μισό μάτι.
Το στοίχημα για τις δυο πρώτες μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων είναι να μην ανταποκριθούν στο κάλεσμα του «κοινωνικού αυτοματισμού», να στρέψουν το βλέμμα στην οροφή της εξουσίας και του συστήματος, και ν’ αναζητήσουν εκεί τους ενόχους και τους άρπαγες του πλούτου, να συστρατευτούν με τους εκπαιδευτικούς και να συμπορευτούν μαζί τους μεγεθύνοντας την πίεση προς την κυβέρνηση.
Το στοίχημα για τους τελευταίους (και αυτό είναι ίσως υπόθεση του πιο μακρινού μέλλοντος και γενικότερων κοινωνικών διεργασιών) είναι ν’ αρχίσουν να ψυλλιάζονται πως για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς υπηρέτες του δεν αποτελούν παρά αναλώσιμα μεγέθη, σ’ ένα παιχνίδι που πάνω απ’ όλα βάζει τα συμφέροντα του συστήματος και τα κέρδη του. Και πως χάρη στη δική τους οσφυοκαμψία αποκτούν τον αέρα του «εκφραστή των συμφερόντων του λαού» οι Μαυρογιαλούροι, που στη συνέχεια γίνεται πολιτική που γ… και δέρνει και πως αποδέκτες αυτής της πολιτικής επί του πρακτέου γίνονται και οι ίδιοι, αφού ταξικά ανήκουν στην αντίπερα όχθη.
Γ. Γκ.
