O καθένας έδωσε τις δικές του εξηγήσεις μετά το πέρας της πολυήμερης απεργίας των πανεπιστημιακών.
Kάποιοι πανηγύρισαν μάλιστα και διαμήνυσαν πως γυρίζουν με το κεφάλι ψηλά, κάνοντας γαργάρα αυτά που μόλις πριν δυο μέρες διατυμπάνιζαν, ότι δηλαδή η κυβέρνηση τους εμπαίζει και ότι έχει ικανοποιήσει ψήγματα από το αίτημά τους για αύξηση των αποδοχών και αύξηση της χρηματοδότησης των AEI.
Kλείσαν λοιπόν μια απεργία που κράτησε 48 ημέρες – και ήταν η πρώτη κινητοποίηση – ρεκόρ της τελευταίας 25ετίας στο χώρο των Πανεπιστημίων – σαν να μη συνέβαινε τίποτε, διαμηνύοντας «απειλητικά» ότι θα επανέλθουν στις 5 Δεκέμβρη!
Aπό συνδικαλιστές – εκπροσώπους του συμβιβασμένου πολιτικού φάσματος δεν μπορούσε βεβαίως κανείς να προσδοκά κάτι καλύτερο.
Γεγονός είναι ότι η απεργία των πανεπιστημιακών ταρακούνησε τα νερά σε όλη την εκπαίδευση και στρίμωξε την αλαζονική κυβέρνηση.
Aπόδειξη, οι περιορισμένες έστω παροχές που δόθηκαν παρά το ότι οι πανεπιστημιακοί δεν πέτυχαν να φτιάξουν μέτωπο με τους φοιτητές και την εργαζόμενη κοινωνία και παρά το ότι δεν «έβγαλαν» όσο και όπως έπρεπε τούτη την πολυήμερη κινητοποίησή τους προς τα έξω.
Mέσα σ’ αυτόν τον απεργιακό αγώνα (που από μόνος του και εκ της φύσεώς του δεν είχε πολλές ελπίδες νικηφόρας εξέλιξης) διακρίθηκαν και φωνές πανεπιστημιακών δασκάλων που φώτισαν με τις δημόσιες τοποθετήσεις τους τα πραγματικά προβλήματα της ανώτατης εκπαίδευσης, αποκαλύπτοντας με τρόπο φυσικό και όχι πολιτικάντικο ότι η ίδια η πραγματικότητα στο δημόσιο Πανεπιστήμιο πρέπει να ενώσει δάσκαλους και φοιτητές και ότι ο εχθρός είναι ένας και κοινός. Eίναι η πολιτική που υποτάσσει την εκπαίδευση στην αγορά και εγκλωβίζει τον άνθρωπο στα δεσμά του μισομορφωμένου, μισοειδικευμένου και απασχολήσιμου. Eδειξαν επίσης ότι στους καιρούς που το μεροκάματο, ο μισθός και η σύνταξη εξανεμίζονται, δεν είναι ντροπή – ίσα ίσα που είναι υποχρέωση – ν’ αγωνίζεσαι γι’ αυτά, όταν μάλιστα δε θέλεις να «τα παίρνεις» από άλλες πηγές και συνδιαλλαγές, αλλά θέλεις να υπηρετείς ψυχή τε και σώματι το δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Δυστυχώς σ’ αυτή τη φάση, οι φοιτητές δεν άδραξαν την ευκαιρία να βγουν κι αυτοί μπροστά, μιλώντας για τα δικά τους προβλήματα και αγωνίες και κρατήθηκαν στο περιθώριο, σπρωγμένοι από μια μίζερη λογική αντιπαράθεσης με το πανεπιστημιακό καθηγητικό κατεστημένο.
H κατάληξη όμως της απεργίας των πανεπιστημιακών ελπίζουμε να τους έδειξε πως δεν βγήκε οφελημένο συνολικά το Πανεπιστήμιο.