Χωρίς στηρίγματα απέμεινε τελικά η Διαμαντοπούλου στην επίθεση που επιχειρεί ενάντια στο δημόσιο Πανεπιστήμιο. Τη σκυτάλη των αντιδράσεων στο «κείμενο διαβούλευσης» του υπουργείου Παιδείας πήραν τώρα τα μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το Μετσόβειο Πολυτεχνείο, το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, καθώς και σύλλογοι μελών ΔΕΠ. Είναι φανερό ότι ο Παπανδρέου και η Διαμαντοπούλου λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο. Επειδή, μέσα σε λίγους μήνες μπόρεσαν να ξεθεμελιώσουν τα πάντα στον ιδιωτικό τομέα, ποντάροντας στην αδυναμία της εργατικής τάξης να αντιδράσει, εξαιτίας της μεγάλης τρομοκρατίας που επικρατεί στους χώρους δουλειάς, θεώρησαν ότι μπορούν κι εδώ να κάνουν το ίδιο. Τυφλοί από αλαζονεία εξαπέλυσαν σαρωτική επίθεση ενάντια σε ό,τι έχει απομείνει από το δημόσιο Πανεπιστήμιο και σπάνε τελικά τα μούτρα τους. Η πανεπιστημιακή κάστα στο σύνολό της (εκτός ίσως από λιγοστές εξαιρέσεις ξεδιάντροπων γυμνοσάλιαγκων) σήκωσε παντιέρα αντίστασης, αφού αυτή έχει τα περιθώρια να αντιδράσει (λόγω εργασιακής θέσης, αλλά και θέσης στο πολιτικό σύστημα εξουσίας). Μπορεί, ειδικά οι συγκλητικοί, να αντιδρούν επειδή το σχέδιο του υπουργείου Παιδείας ευθέως τους αμφισβητεί, ή επειδή δε μπορούν να σηκώσουν στις πλάτες τους τέτοιας έκτασης επίθεση, όμως, εκ των πραγμάτων, αυτή η στάση τους συνιστά ισχυρό ράπισμα στον Παπανδρέου και τη Διαμαντοπούλου και βεβαίως έχει θετική επίδραση στους απολιτίκ και ανενημέρωτους φοιτητές (οι πολιτικοποιημένοι φοιτητές, με ενδιαφέρον για τα κοινά και δράση μέσα στο κίνημα, δεν έχουν τέτοιου είδους χρεία). Εμμέσως, πλην σαφώς, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές κλείνουν το μάτι στους φοιτητές και τους καλούν σε γενικό ξεσηκωμό. Είναι σαν να τους φωνάζουν να καταλάβουν τα Πανεπιστήμια και να ξεχυθούν στους δρόμους. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, που μυρίζουν μπαρούτι, και με δεδομένη την άρνηση των Πανεπιστημίων να καθίσουν στο τραπέζι του «διαλόγου» με το γνωστό «σχέδιο διαβούλευσης», είναι πολύ πιθανή μια αναδίπλωση της κυβέρνησης, που και πάλι θα έχει το στόχο της τρικλοποδιάς. Η μόνη δύναμη, που μπορεί να βάλει ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στις εξελίξεις και στις ίντριγκες του υπουργείου Παιδείας, υποχρεώνοντάς το σε άτακτη υποχώρηση είναι το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα.
Γιούλα Γκεσούλη
