«Τα ιδανικά που κάθε φορά επικρατούν στην παιδεία ενός λαού, είναι τα ιδανικά των δυνατών, που κατέχουν και διακυβερνούν τ’ αγαθά και θέλουν και κατορθώνουν όλες οι κοινωνικές λειτουργίες να προσαρμόζονται στα συμφέροντά τους. Η παιδεία τότε προσπαθεί να μορφώσει τον άνθρωπο και τον πολίτη ικανό να συντηρήσει τα κοινωνικά καθεστώτα, όπως βρίσκονται και να τα δυναμώσει».
Δημήτρης Γληνός
Τα μαθήματα που εντάσσονται στο πλαίσιο των λεγόμενων ανθρωπιστικών σπουδών προσφέρονται ιδιαίτερα για την πλύση εγκεφάλου της νέας γενιάς. Αποτελούν διαύλους για την επιβολή της κυρίαρχης ιδεολογίας. Η «τσούλα» ιστορία, που ξαναγράφεται από τους ισχυρούς, η θρησκοληψία, τα αντιδραστικά ιδεολογήματα και προτάγματα της αστικής τάξης, η προγονοπληξία, η πατριδοκαπηλία φενακίζουν τη νεανική συνείδηση.
Ποιο αλήθεια θα ήταν το πλαίσιο και το περιεχόμενο ενός μαθήματος, σαν αυτό της «Πολιτικής Παιδείας» (διδάσκεται στη Β΄ Λυκείου), στο πλαίσιο του καπιταλισμού; Μπορούμε κάλλιστα να το φανταστούμε.
Αρκεί να παραθέσουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Τον 20ο αιώνα εμφανίστηκαν και δύο νέες κατηγορίες πολιτευμάτων, το κομμουνιστικό και το φασιστικό. Πρόκειται για πολιτεύματα που πρεσβεύουν καινούργιες κοσμοθεωρίες, οι οποίες θέλουν να επικρατήσουν σ’ όλο τον κόσμο, να γίνουν κοσμοκρατορίες. Είναι πολιτεύματα ολοκληρωτικά. Ο ολοκληρωτισμός επιβάλλεται είτε με τη βία (ψυχική ή σωματική) είτε με άλλους τρόπους (π.χ. προπαγάνδα, διαφήμιση). Επιβάλλει ίδιους τρόπους σκέψης και κρίσης σε όλους. Στόχος του είναι ο περιορισμός της ελευθερίας του ατόμου και η μαζικοποίησή του. Επίσης είναι πολιτεύματα μονοκομματικά, δέχονται την ύπαρξη ενός μόνο κόμματος, με αυστηρή οργάνωση και πειθαρχεία, το οποίο κατέχει όλη την εξουσία» (οι υπογραμμίσεις δικές τους).
Το απόσπασμα αυτό αναπαράγει τη βρόμικη θεωρία «των δύο άκρων», που ανέδειξε η σοσιαλδημοκρατία την περίοδο του μεσοπόλεμου, θέλοντας να αποτρέψει τη στράτευση της εργατικής τάξης στο επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα της Γερμανίας, που έδινε τιτάνια μάχη ενάντια στο φασισμό, βοηθώντας έτσι την άνοδο και επικράτηση του ναζισμού.
Ο ανιστόρητος και αντιεπιστημονικός συγγραφέας του βιβλίου (ο κομμουνισμός δεν είναι πολίτευμα είναι κοινωνικοοικονομικό σύστημα) έχει υποτάξει τις δυνάμεις του στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Η αναγνώριση της εργατικής τάξης από «τάξη καθεαυτή» σε «τάξη για τον εαυτό της», η συγκρότησή της σε επαναστατικό κόμμα, ο αγώνας για την κατάργηση του συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς, η οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση με κέντρο τον Ανθρωπο και τις ανάγκες του, ταυτίζεται με την πιο άγρια και επιθετική μορφή του καπιταλισμού, τον φασισμό.
Σε πονήματα τέτοιου είδους έδωσαν τροφή και τα ρεβιζιονιστικά καθεστώτα του παλινορθωμένου καπιταλισμού, που κατασυκοφάντησαν ό,τι πιο ελπιδοφόρο γεννήθηκε τον 20ο αιώνα στον πλανήτη (την επανάσταση των μπολσεβίκων και τη σοσιαλιστική Σοβιετική Ενωση των Λένιν-Στάλιν) και αμαύρωσαν τις σοσιαλιστικές ιδέες στα μυαλά των νέων γενεών.
