Ο ιδιότυπος πολιτικός σεχταρισμός του Περισσού (ιδιότυπος, γιατί σε άλλα επίπεδα ή και σε κλάδους που έχουν το πάνω χέρι η πολιτική είναι καθαρά συμβιβαστική με τους κατεξοχήν εκφραστές του συστήματος, τα κόμματα εξουσίας και τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους τους) εκφράστηκε και στην απεργία των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας. Οπως ακριβώς πριν λίγο καιρό και στους φοιτητές.
Και επειδή η συγκεκριμένη μορφή της απεργιακής κινητοποίησης δεν ήταν δική του επιλογή, ούτε έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και ούτε διαχειρίζεται την απεργία, κόλλησε σε κάθε επίδοξο απεργό τη ρετσινιά του «συνεργάτη του ΠΑΣΟΚ», αυτού που «συμμετέχει στο παιχνίδι της ΠΑΣΚ».
Αυτή η πρακτική όμως «δεν του βγήκε». Η μαζικότατη συμμετοχή των δασκάλων-νηπιαγωγών στην απεργία τού ακύρωσε την προβοκάτσια. Γι’ αυτό και πέρασε σε άλλα επίπεδα. Πιο «πολιτικοποιημένα». Η καραμέλα τώρα είναι το ταξικό πλαίσιο των αιτημάτων που δεν έχουν υιοθετηθεί απ’ την πλατφόρμα της ΔΟΕ.
Εμείς, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι τα αιτήματα της απεργιακής κινητοποίησης στη συντριπτική τους πλειοψηφία και στη διατύπωσή τους είναι και αιτήματα του Περισσού, έτσι όπως έχουν εκφραστεί μέσα στις γενικές συνελεύσεις (ενιαία 12χρονη δημόσια, δωρεάν και υποχρεωτική εκπαίδευση, δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, 20 μαθητές στην τάξη, 15 στο Νηπιαγωγείο, 1400 ευρώ στο νεοδιόριστο, ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό μισθό, γνήσιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας, πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια, παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στο σχολείο, κατάργηση θεσμικού πλαισίου αξιολόγησης-χειραγώγησης-κατηγοριοποίησης κ.λπ.).
Οι διαφοροποιήσεις που υπάρχουν στους μαζικούς διορισμούς μόνο απ’ την επετηρίδα ή στις διατυπώσεις για τα αναλυτικά προγράμματα, δε νομίζουμε ότι αποτελούν για τον Περισσό (και αυτό το έχει αποδείξει πάμπολλες φορές η ζωή σε πολλά επίπεδα της πολιτικής και του συνδικαλισμού) ικανή συνθήκη για τη μη στήριξη της απεργίας.
Επειτα οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι η διαμόρφωση των ταξικών αιτημάτων γίνεται μέσα στη φωτιά του αγώνα, με την καθημερινή επίμονη και επίπονη ζύμωση από την πρωτοπορία που δε σφίγγεται στο μανδύα της πολιτικής καθαρότητας, κοιτάζοντας από μακριά και αφ’ υψηλού το πόπολο να παλεύει.
Συνεπώς η πρακτική του Περισσού σε αυτοεπιβεβαίωση μας παραπέμπει, σε περιχαράκωση μελών και ψηφοφόρων. Σε διαλυτικές λογικές, σε λογικές ήττας οδηγεί.
Κάποια πρώτα δείγματα φάνηκαν κιόλας σε κάποιους διδασκαλικούς συλλόγους, στους οποίους έχουν δύναμη και παίζουν ρόλο. Είναι χαρακτηριστικό ότι αρνούνται -σιωπώντας- να εκλέξουν απεργιακές επιτροπές, ενώ δεν προτείνουν και δεν συμμετέχουν σε δράσεις στήριξης της απεργίας, στις οποίες συμμετέχουν άλλες δυνάμεις ή και απλοί εκπαιδευτικοί, που όμως δεν τυχαίνει να είναι ψηφοφόροι τους. Το ότι το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών κάλεσε τα μέλη του μέσα από το «Ριζοσπάστη» να ενισχύσουν την απεργία και να παλέψουν για τη συνέχισή της, αποτελεί μόνο το φερετζέ αυτής της πρακτικής, το «ισχυρό» άλλοθι απέναντι σ’ όλους αυτούς που τους εγκαλούν.
Ομως παρόλα αυτά, αυτή η πολιτική αφήνει «αποτυπώματα» (όπως και στους φοιτητές) και αυτό θα το πληρώσει αργά ή γρήγορα ο Περισσός.
