Σε επίθεση τύπου «σοκ και δέος» προσανατολίζεται το υπουργείο Παιδείας; Από τα μέχρι τώρα δημοσιεύματα, τις κατευθυνόμενες συζητήσεις στα τηλεπαράθυρα, τις επανειλημμένες δηλώσεις της Μ. Γιαννάκου και του κυβερνητικού εκπροσώπου κάτι τέτοιο αφήνεται σκοπίμως να εννοηθεί. Στον ορίζοντα προβάλλει απειλητικά η δυνατότητα να δοθεί στη δημοσιότητα πολύ σύντομα και το νομοσχέδιο για το νόμο-πλαίσιο. Το τελευταίο πολεμικό ανακοινωθέν της Μ. Γιαννάκου επ’ αυτού ήταν στις 21 του Γενάρη σε ομιλία της για τις «νέες προοπτικές για την εκπαίδευση». Στο παιχνίδι συμμετέχει και ο ίδιος ο Καραμανλής με τοποθετήσεις του σε ομιλίες του τελευταίου δεκαήμερου, στις οποίες δεν δεσμεύεται βέβαια σε κάποιο χρονοδιάγραμμα, αλλά στηρίζει τα όσα δηλώνουν οι υπουργοί του.
Στην επίθεση τρομοκρατίας συμπεριλαμβάνεται και η κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου, που -όπως είπε ο Αντώναρος στο «μπρίφινγκ» της περασμένης Δευτέρας- θα προωθηθεί επειγόντως με αποσπασματική ρύθμιση και θα προηγηθεί της δημοσιοποίησης του νόμου πλαισίου. Την επόμενη μέρα, βέβαια, τον έβαλαν και τα μάζεψε μ’ ένα μεγαλοπρεπέστατο mea culpa (αυτή είναι, άλλωστε, η δουλειά του, να μαζεύει τις ροχάλες που προορίζονται για τον πρωθυπουργό και τον προϊστάμενό του υπουργό), όμως το θέμα εξακολουθεί να συντηρείται.
Οι δημοσιορουφιάνοι των τηλεοπτικών καναλιών έχουν αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο επεξεργασίας της «κοινής γνώμης» με «ενδελεχή» μακροσκελέστατα ρεπορτάζ που αποτελούν πρώτη είδηση.
Στους δικούς τους μοιρασμένους ρόλους και η «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη, που διά του προϊσταμένου της Εισαγγελίας Εφετών διέταξε τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για να αποδοθούν ευθύνες σε μπάτσους που δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους προχωρώντας σε συλλήψεις. Ακολούθησε η θεαματική συνάντηση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδά και του αρχηγού των μπάτσων Α. Δημοσχάκη για το ίδιο θέμα, όπου εκφράστηκε η θέληση για αγαστή συνεργασία των δυο πυλώνων της κρατικής καταστολής. Ακολούθησε η επίσκεψη των πρυτάνεων των ΑΕΙ στον Σανιδά, για να σηματοδοτηθεί ο θεσμικός ρόλος του καθηγητικού κατεστημένου, η νομιμοφροσύνη του και η θέλησή του να σταθεί στο πλευρό των δυνάμεων καταστολής.
Μεγάλη πίεση από τα δεξιά ασκεί στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ και μη σας φαίνεται καθόλου παράξενο. Η κυβέρνηση κατηγορείται ότι έχει χαλαρώσει την καταστολή, έχει αφήσει ανεξέλεγκτους τους «γνωστούς αγνώστους», ενώ παράλληλα υπενθυμίζεται ότι το 1995 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απαίτησε και πέτυχε να παραβιάσει το πανεπιστημιακό άσυλο στο Πολυτεχνείο!
Είναι όμως τόσο ηλίθια η κυβέρνηση που θέλει να τινάξει στον αέρα δια μιας τη «μεταρρυθμιστική» της προσπάθεια; Αποφάσισε δηλαδή να κάνει πολιτικό χαρακίρι και μάλιστα σε προεκλογική -στην ουσία- περίοδο;
Οχι βέβαια. Το σύστημα, η κυβέρνηση, τεστάρουν αντιδράσεις. Ειδικά απ’ την πλευρά του φοιτητικού κινήματος. Πιθανόν και να μην περίμεναν το φούντωμα του κινήματος και τις αυξανόμενες μέρα με τη μέρα καταλήψεις, αλλά κάποια μεμονωμένα περιοδικά ξεσπάσματα, που θα ακολουθούσαν τις ημερομηνίες αιχμής στη διαδικασία αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος. Και αναθαρρεμένη -η κυβέρνηση- από το σφοδρό έρωτα με το ΠΑΣΟΚ για το άρθρο 16, βλέποντας τη στήριξη από τα ΜΜΕ και την πίεση που ασκεί το ΠΑΣΟΚ από το δεξιά, υπερακοντίζοντας τον Καρατζαφέρη, να πήρε φόρα και να σκέφτηκε πως τώρα είναι η κατάλληλη ευκαιρία να τα περάσει όλα.
Τώρα, όμως, τούτη η εκτίμηση, η γλυκιά προσδοκία φαίνεται να διαψεύδεται. Το φοιτητικό ποτάμι της αντίστασης φουσκώνει επικίνδυνα. Θα ήταν, λοιπόν, έξω από τα όρια της λογικής ενός αστικού κόμματος εξουσίας η πολιτική αυτοκτονία λόγω της εμμονής και της απόφασής του να περάσει τώρα όλα τα αντιδραστικά του μέτρα. Γι’ αυτό και θεωρούμε πως στις διαστάσεις του σημερινού γίγνεσθαι, έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται μέρα με τη μέρα, όλες αυτές οι εξαγγελίες, όλες αυτές οι κινήσεις έχουν τρομοκρατικό χαρακτήρα και χαρακτήρα διερεύνησης αντιδράσεων, είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι γάτας με ποντίκι. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως η κυβέρνηση θα διστάσει να τις κάνει πράξη, αν το κίνημα αφήσει και πάλι τη «δουλειά» στη μέση, παρασυρόμενο από «ρεαλιστικές» προτάσεις, περιοριζόμενο στο ηττοπαθές πλαίσιο της απλής διαμαρτυρίας και δε γίνει κίνημα νίκης, έντασης, έκτασης, κλιμάκωσης, διάχυσης μέσα στην εργαζόμενη κοινωνία.
Γιούλα Γκεσούλη
