– Ελα, πέτυχες την αύξηση; ρώτησε ο συνάδελφος τον υπαλληλάκο, μόλις βγήκε από το γραφείο του αφεντικού, όπου πριν λίγο είχε μπει να τον θερμοπαρακαλέσει για λίγες πενταροδεκάρες παραπάνω.
Και κείνος καταρρακωμένος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.
– Τότε τι πέτυχες; ξαναρώτησε ο φίλος.
– Μείωση! ήρθε η απάντηση.
Η σκηνή από παλιά ελληνική ταινία επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα στην εκπαίδευση.
Και κει οι εκπαιδευτικοί θερμοπαρακαλούν μόνο και δε βγαίνουν στον αληθινό αγώνα, γι’ αυτό και πετυχαίνουν πάντα μείωση.
Από 3,61% του ΑΕΠ, που ήταν οι δαπάνες για την Παιδεία το 2004, έγιναν 3,58% το 2005 και τώρα, για το 2006 προβλέπεται να πέσουν κι άλλο, στο 3,57%.
Στον πάτο η Ελλάδα στις δαπάνες του δημόσιου τομέα για την εκπαίδευση, στον κατάλογο των 25 κρατών μελών της ΕΕ, όπου ο μέσος όρος των δαπανών ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι 5,3%.
28η στον κατάλογο των 30 χωρών του ΟΟΣΑ, με τη Σλοβακία και την Ινδονησία να έπονται.
Στο 54% της Ευρωπαϊκής Ενωσης ο εισαγωγικός μισθός του έλληνα εκπαιδευτικού, ενώ ο καταληκτικός μισθός στο 45% του ευρωπαϊκού. Στον πάτο δηλαδή κι εδώ, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat.
Λόγω της περικοπής κονδυλίων και φέτος δεν λειτουργούν οι τάξεις υποδοχής και των φροντιστηριακών τμημάτων για τους αλλοδαπούς μαθητές.
Μειωμένοι κατά 50% και οι διορισμοί των μόνιμων εκπαιδευτικών, ενώ τα κενά παραμένουν χιλιάδες στα σχολεία, ακόμα και τούτη τη στιγμή, μιας και απουσιάζουν οι εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων από τα ολοήμερα παιδοφυλακτήρια.
«Βουβή» αγανάκτηση στα σχολεία. Που δεν μετουσιώνεται σε ποτάμι οργής στους δρόμους και σε μαχητική διεκδίκηση.
«Αγανακτισμένη» δηλώνει και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που σε κλίμα γενικής απραξίας στη βάση των εκπαιδευτικών βρίσκει και κάνει. Γι’ αυτό εξαγγέλλει συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το Σάββατο, 3 του Δεκέμβρη, με την οποία «κλείνει», όπως ανακοίνωσε το πρώτο βήμα των κινητοποιήσεων. Τη νέα χρονιά, μετά τις 15 του Γενάρη, ίσως επανέλθει με «νέες σκέψεις», που θα αναπαράγουν την ξεφτίλα και το αδιέξοδο στο χώρο της εκπαίδευσης.
