Είναι φυσικό, τα παρεπόμενα της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών, να μην τα γνωρίζουν οι μαθητές της απομακρυσμένης επαρχίας (Τσαριτσάνη Λάρισας). Σ’ αυτούς το αρχικό δυνατό μήνυμα του συγκροτημένου, αποφασιστικού, σκληρού αγώνα στάλθηκε δυνατό και έβαλε ανεξίτηλη σφραγίδα. Γι’ αυτό και αποφάσισαν -13τριάχρονα παιδιά- να διεκδικήσουν το σχολείο τους, που η Διαμαντοπούλου το ‘βαλε στη λίστα του Σίντλερ, με απεργία πείνας. Ενα μέσο πάλης σκληρό, απελπισμένο, που αναδεικνύει το στοιχείο της αποφασιστικότητας και του αγώνα μέχρι τέλους (ανεξάρτητα αν τελικά σταμάτησαν την απεργία, αφού οι γονείς τους άσκησαν ασφυκτικές πιέσεις, αν και διακήρυξαν ότι θα συνεχίσουν με άλλα μέσα και μπορεί να επανέλθουν).
Είναι μια παραλλαγή του συνθήματος «Ελευθερία ή Θάνατος», που έγινε πρόταγμα μιας επανάστασης (μέρες που είναι). Οι άγριες μέρες του Μνημονίου και της κοινοβουλευτικής χούντας του ΠΑΣΟΚ είναι άλλωστε μια μορφή σκλαβιάς. Η διέξοδος για τους εργαζόμενους και τη νεολαία απαιτεί και άγρια μέσα πάλης (πολύ αφοπλιστική η δήλωση του μαθητή μπροστά στις κάμερες, που κρούει καμπανάκι για την εργατική τάξη: Μας λένε ότι αυτό που επιλέξαμε είναι δύσκολο, αλλά για να πετύχουμε πρέπει να κάνουμε και δύσκολα πράγματα). Οι συνειρμοί σ’ αυτές τις συνθήκες μπορούν να γίνουν εύκολα, ειδικά από ανθρώπους που νιώθουν να στραγγαλίζεται η ζωή τους (π.χ. οι απολυμένοι ενός εργοστάσιου, οι άνεργοι, κ.λπ.).
Γι’ αυτό και ο πουλημένος εργατοπατέρας Παναγόπουλος ανησυχούσε σφόδρα από το μήνυμα που έστελνε η απεργία πείνας των 300 μεταναστών (την ανησυχία του αυτή την είχε εκφράσει και δημόσια). Τον έζωναν τα φίδια ότι αύριο μπορεί και έλληνες εργαζόμενοι ή απολυμένοι να καταφύγουν σ’ αυτό το μέσο πάλης και τότε τα πράγματα δεν θα είναι τόσο ευχάριστα για την κυβέρνηση και την εργατοπατερία. Το εναρκτήριο λάκτισμα το έδωσαν οι μαθητές της Τσαριτσάνης. Επεται συνέχεια…
Γιούλα Γκεσούλη
