Ακόμη και σε σημειολογικό επίπεδο η κοινή διαδικτυακή συνέντευξη Τύπου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, στην οποία παρουσιάστηκε το νέο νομοσχέδιο, δηλώνει πως αυτό, σε όλα τα επίπεδα, αποπνέει μίσος για τη νεολαία και το δικαίωμά της στη μόρφωση και ένταση της καταστολής.
Ο,τι προλάβουμε τώρα, σκέφτονται ο Μητσοτάκης και η Κεραμέως. Τώρα, που η πανδημία έχει ακυρώσει τις συλλογικές διαδικασίες μαθητών και φοιτητών και την έκφραση ενός μαζικού μαχητικού κινήματος. Γι’ αυτό παράλληλα με τη δημοσιοποίηση του σχεδίου νόμου, η Kεραμέως, ανακοίνωσε και την έναρξη των διαδικασιών της «αυτοαξιολόγησης» της σχολικής μονάδας, αμέσως μετά την επαναλειτουργία Γυμνασίων και Λυκείων, και την προώθηση νέου νομοσχέδιου για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.
Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Είναι βέβαιο ότι όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, η μαθητική και σπουδάζουσα νεολαία, που θα ξεχυθεί στους δρόμους, θα ανατρέψει όλους τους αντιδραστικούς σχεδιασμούς. Ποτέ στη σύγχρονη, τουλάχιστον, Ιστορία δεν «περπάτησαν» τέτοια αντιδραστικά νομοθετήματα που αποτελούν αιτία πολέμου, γιατί πλήττουν βάναυσα το δικαίωμα στη μόρφωση, την ανάγκη για ανάσες ελευθερίας, πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης στα Πανεπιστήμια.
Το νομοσχέδιο, που φέρει τον τίτλο «Εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, Προστασία της Ακαδημαϊκής Ελευθερίας, Αναβάθμιση του Ακαδημαϊκού Περιβάλλοντος και άλλες διατάξεις», τέθηκε σε δημόσια «διαβούλευση» για μια εβδομάδα, για να κατατεθεί και ψηφιστεί στη συνέχεια με διαδικασίες ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε από τη Βουλή.
Περιλαμβάνει ρυθμίσεις που:
- Καθορίζουν νέο τρόπο εισαγωγής στα ΑΕΙ
- Ορίζουν ανώτατο όριο φοίτησης στα Πανεπιστήμια, πετώντας έξω τους «αιώνιους φοιτητές»
- Θεσμοθετούν δέσμη μέτρων καταστολής στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, με κορύφωση την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας και τα χουντικής έμπνευσης πειθαρχικά συμβούλια για φοιτητές.
Ο νέος τρόπος εισαγωγής στα ΑΕΙ
Μεγάλος μπελάς για την αστική τάξη και τους διαχειριστές της, όλα τα τελευταία χρόνια, είναι η δυναμική τάση της νεολαίας της εργαζόμενης κοινωνίας για πανεπιστημιακή μόρφωση. Μέσα από αυτήν τη διαδρομή, χιλιάδες νέοι χτίζουν προσωπικότητες που κατέχουν γνώσεις, δεξιότητες, αυξημένη κρίση της κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας (με τη σχετική έννοια που πραγματώνονται αυτά στον καπιταλισμό) και κάνουν όνειρα για επαγγελματική αποκατάσταση και μια καλύτερη ζωή. Γι’ αυτό αποτελούν εν δυνάμει στρώμα που μπορεί να διεκδικεί με προϋποθέσεις καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας ή να πυροδοτήσει καταστάσεις που βάζουν σε κίνδυνο το σύστημα, στην περίπτωση διάψευσης των ελπίδων του.
Εχουν βαλθεί, λοιπόν, όλοι οι διαχειριστές της εξουσίας για λογαριασμό της αστικής τάξης, να ανακόψουν αυτήν την τάση για σπουδές. Είτε θεσμοθετώντας ταξικούς φραγμούς, τόσο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (ειδικά στο Λύκειο) όσο και κατά την εισαγωγή και φοίτηση στα ΑΕΙ, είτε λουστράροντας και ξανα-λουστράροντας τη λεγόμενη τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση, με στόχο να στρέψουν σε αυτήν ειδικά την τεράστια πλειοψηφία των παιδιών της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Παρολαυτά, όλες οι προσπάθειες ως τώρα δεν είχαν τα αναμενόμενα για το σύστημα αποτελέσματα, καθώς η νεολαία (μαθητική ή φοιτητική), όταν συνειδητοποιούσε το πρόβλημα, τη στέρηση δηλαδή του δικαιώματός της στη μόρφωση, ακύρωνε με δυναμικούς αγώνες όλες τις αντιδραστικές ρυθμίσεις.
Εξαίρεση δεν αποτελεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που λόγω και του ιδεολογικού της φορτίου και των εμμονών της Δεξιάς, έχει πρόσθετους λόγους να θέλει να πλήξει σκληρά τη νέα γενιά, που πάντα είναι πιο «ζωηρή» και «ανήσυχη».
Γι’ αυτό, καταρχάς ξεκίνησε από το Γυμνάσιο, αυξάνοντας τα εξεταζόμενα μαθήματα και το βαθμό δυσκολίας για την προαγωγή από τάξη σε τάξη και για την απόκτηση του απολυτήριου. Επειτα, θεσμοθέτησε τις διετείς Επαγγελματικές Σχολές Κατάρτισης για τους απόφοιτους Γυμνασίου, που θα έχουν εντωμεταξύ γευτεί την «αποτυχία» λόγω των ταξικών φραγμών στο Γυμνάσιο, ενώ νομιμοποίησε με τη μέθοδο αυτή την παιδική εργασία και τη μαθητεία στα καπιταλιστικά κάτεργα. Παράλληλα, διατήρησε τους δυο τύπους Λυκείου (ΓΕΛ και ΕΠΑΛ), με νέα φτιασιδώματα στα ΕΠΑΛ (Πρότυπα ΕΠΑΛ), ώστε να γίνουν αυτά περισσότερο ελκυστικά για τα παιδιά της εργατικής τάξης. Παρέδωσε δε, την επαγγελματική εκπαίδευση-κατάρτιση στην αγκαλιά των καπιταλιστών.
Στη συνέχεια επέδραμε στο Λύκειο. Αύξησε και εδώ τα γραπτώς εξεταζόμενα μαθήματα, αυξάνοντας το βαθμό δυσκολίας για προαγωγή και απόλυση, καθιέρωσε Τράπεζα Θεμάτων διαβαθμισμένης δυσκολίας (την οποία μάλιστα θέλει να εφαρμόσει από φέτος για τους μαθητές της Α΄ Λυκείου, παρά τα τεράστια προβλήματα της τηλεκπαίδευσης και της αποχής των μαθητών από τη διά ζώσης διδασκαλία), και θεσμοθέτησε την αναγραφή της διαγωγής των μαθητών στους τίτλους σπουδών, για να τρομοκρατήσει τους πιο συνειδητοποιημένους μαθητές που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις.
Τώρα, επανέρχεται προσθέτοντας νέους ταξικούς φραγμούς. Με το παρόν νομοσχέδιο προωθεί τη δραστικότατη μείωση του αριθμού εισακτέων, που -παρ’ όλα τα προηγούμενα εξεταστικά φίλτρα- έχουν κατορθώσει να βρεθούν μπροστά στις πύλες των ΑΕΙ.
Οι νέοι λαιμητόμοι που στήνονται είναι οι εξής:
- Καθιερώνεται Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ). Κάθε Πανεπιστημιακό Τμήμα θα θέτει ως ΕΒΕ ποσοστό Χ% του μέσου όρου των μέσων επιδόσεων όλων των υποψήφιων στο σύνολο των τεσσάρων πανελλαδικώς εξεταζόμενων μαθημάτων του επιστημονικού πεδίου του υποψήφιου. Το υπουργείο Παιδείας θα καθορίζει το εύρος για το ποσοστό Χ% (π.χ. 80% έως 120% του ΜΟ).
Παράδειγμα: Εστω ότι ο Μέσος Ορος των μέσων επιδόσεων όλων των υποψήφιων ενός επιστημονικού πεδίου είναι 12. Τότε εάν ένα πανεπιστημιακό τμήμα επιλέξει ως ΕΒΕ το 90% του ΜΟ, η ΕΒΕ που διαμορφώνεται για το εν λόγω τμήμα είναι το 10,8.
Είναι βέβαιο ότι τα πανεπιστημιακά τμήματα υψηλής ζήτησης θα οδηγηθούν στην υιοθέτηση του υψηλότερου ποσοστού επί του ΜΟ, ενώ και πολλά άλλα, λόγω του ψευδοεπιχειρήματος της «αριστείας», που κλείνει σκόπιμα τα μάτια στο ίδιο το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, στις δυσκολίες των πανελλαδικών εξετάσεων με τις τορπίλες των θεμάτων διαβαθμισμένης δυσκολίας, αλλά και στο δικαίωμα όλων των παιδιών της εργαζόμενης κοινωνίας να φοιτήσουν ως την ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης, θα υιοθετούν υψηλότερες Ελάχιστες Βάσεις Εισαγωγής. Εξαίρεση, ίσως, κάποια Τμήματα (ειδικά των πρώην ΤΕΙ, που ο Γαβρόγλου τα έκανε Πανεπιστήμια), που είναι «στα αζήτητα» των προτιμήσεων των υποψήφιων.
Αλλά και γι’ αυτά χτυπά η καμπάνα. Το υπουργείο Παιδείας έκανε ξεκάθαρη την πρόθεσή του να περάσει σε ένα νέο «σχέδιο Αθηνά». Το πόσο θα «περπατήσει» ένα τέτοιο σχέδιο, όταν έρθει η ώρα θα το δείξει η ζωή, καθώς καραδοκούν οι αντιδράσεις των «τοπικών κοινωνιών».
- Το παραπάνω μέτρο θα συνδυαστεί με τη διαδικασία εισαγωγής σε δύο φάσεις.
Φάση Α: Στη συμπλήρωση του μηχανογραφικού δελτίου μετέχουν όλοι οι υποψήφιοι με περιορισμένο αριθμό επιλογών: έως 10% του συνόλου των τμημάτων κάθε επιστημονικού πεδίου για τους υποψήφιους από ΓΕΛ και έως 20% για τους υποψήφιους από ΕΠΑΛ (σε αντίθεση με τον απεριόριστο αριθμό που ισχύει σήμερα). Στη Β φάση, οι μη εισαχθέντες θα συμπληρώνουν δεύτερο μηχανογραφικό και οι επιλογές τους θα περιλαμβάνουν αυστηρά όσα τμήματα εξακολουθούν να έχουν κενές θέσεις από την Α φάση, χωρίς περιορισμό αριθμού επιλογών, εφόσον επιτυγχάνεται η καθορισμένη ΕΒΕ κάθε τμήματος.
- Κάθε Πανεπιστημιακή Σχολή / Τμήμα θα μπορεί να ορίζει το ποσοστό (συντελεστή βαρύτητας) με το οποίο κάθε πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα θα συμβάλλει στη διαμόρφωση των μορίων του υποψήφιου (σήμερα, σε κάθε επιστημονικό πεδίο υπάρχουν δύο συγκεκριμένα μαθήματα αυξημένης βαρύτητας, οι συντελεστές βαρύτητας των οποίων καθορίζονται από το υπουργείο Παιδείας με οριζόντιο τρόπο για όλες τις Σχολές / Τμήματα στο συγκεκριμένο επιστημονικό πεδίο).
Με όσα αναφέραμε, όλοι θα είναι ευχαριστημένοι, σε βάρος πάντα των παιδιών. Και το ελιτίστικο πανεπιστημιακό κατεστημένο, που πάντα πρότασσε τη «δυνατότητα» απορρόφησης από τα Ιδρύματα υποψήφιων φοιτητών μέσα στα συγκεκριμένα ασφυκτικά όρια του καπιταλισμού (όρια στη χρηματοδότηση και στο μορφωτικό επίπεδο της εκπαίδευσης), απορρίπτοντας ουσιαστικά το δικαίωμα όλων στη μόρφωση μέχρι την ανώτατη βαθμίδα, και η Κεραμέως που δε θα χρεωθεί την ανακοίνωση του δραστικά μειωμένου αριθμού εισακτέων (αναμένεται να είναι δεκάδες χιλιάδες οι «κομμένοι»), καθώς αυτός θα είναι αρμοδιότητα πλέον των πανεπιστημιακών τμημάτων.
Προκαλούν οργή τα άπειρα εξεταστικά φίλτρα που βάζουν φραγμό στην εισαγωγή στα ΑΕΙ, την ίδια στιγμή που το υπουργείο και η κυβέρνηση μετατρέπουν τα κολλέγια σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, ροκανίζοντας συστηματικά το άρθρο 16 του Συντάγματος.
Οι μαθητές θα πρέπει να χύσουν αίμα και δάκρυα και να καταβάλλουν τεράστιο κόπο, προκαλώντας και οικονομική αιμορραγία στην οικογένειά τους, για να μπουν σε κάποιο δημόσιο Πανεπιστήμιο, ενώ για τους σπουδαστές κολλεγίων οι πόρτες είναι διάπλατα ανοιχτές, καθώς δεν απαιτούνται για τη φοίτηση σε αυτά, πέραν της οικονομικής ευρωστίας των οικογενειών τους, τίποτε από τα παραπάνω.
Σημείωση: Αποκλειστικά για φέτος, θα ισχύσει μόνο η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και οι υποψήφιοι θα συμπληρώσουν μόνο ένα μηχανογραφικό δελτίο, κατά τα γνωστά που ισχύουν έως τώρα. Παράλληλα, καθιερώνεται και ένα μηχανογραφικό για εγγραφή σε Δημόσιο ΙΕΚ.
Από την επόμενη χρονιά (καλοκαίρι 2022) θα εφαρμοστούν:
- Συγκεκριμένος αριθμός επιλογών μηχανογραφικού.
- Υποβολή μηχανογραφικού σε δύο φάσεις.
- Ορισμός συντελεστών βαρύτητας πανελλαδικώς εξεταζόμενων μαθημάτων από τα ΑΕΙ.
Ανώτατο χρονικό όριο φοίτησης στα Πανεπιστήμια
Η ανώτατη χρονική διάρκεια φοίτησης σε ένα 4ετές προπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών ΑΕΙ θα είναι τα 6 έτη (ν+2). Στην περίπτωση πενταετών ή εξαετών προγραμμάτων σπουδών προβλέπονται κατά το μέγιστο άλλα 3 χρόνια (ν+3).
Η θεσμοθέτηση ανώτατου χρονικού ορίου σπουδών (ν+2 ή ν+3) θα πετάξει έξω από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα τους λεγόμενους «αιώνιους φοιτητές». Το μέτρο αποτελεί διαχρονικά σταθερή επιδίωξη όλων των κυβερνήσεων της Δεξιάς. Εχει στόχο να μετατρέψει τα Πανεπιστήμια σε «νεκροταφεία» πολιτικών ανησυχιών και συνδικαλιστικών σκιρτημάτων. Η «σιωπή των αμνών» επιβάλλεται ως συμπλήρωμα της προώθησης του επιχειρηματικού πανεπιστήμιου. Οι φοιτητές πρέπει να είναι καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια, να νοιάζονται μόνο για τα μαθήματα και να αδιαφορούν παντελώς για το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.
Για τις όποιες καθυστερήσεις στη λήψη των πτυχίων δε φταίει η «αδιαφορία» γενικά και αόριστα των φοιτητών, που στο κάτω-κάτω η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχει την πολυτέλεια της «τεμπελιάς», καθώς η κοινωνικο-οικονομική τους προέλευση δεν επιτρέπει τέτοιο εφησυχασμό. Αιτία είναι η βιοποριστική ανάγκη, που αναγκάζει πολλούς να εργάζονται ταυτόχρονα, το πολύ χαμηλό επίπεδο και εύρος της φοιτητικής μέριμνας (σίτιση στέγαση), που δεν καλύπτει το σύνολο των φοιτητών που έχουν ανάγκη, ο περιορισμός στις μετεγγραφές που δεν επιτρέπει στους φοιτητές να σπουδάσουν στον τόπο κατοικίας τους. Η δε τεράστια ανεργία, η αδυναμία απορρόφησης από την αγορά εργασίας, η κατάρρευση της ελπίδας για επαγγελματική αποκατάσταση, μιας και ανατρέπονται συνεχώς οι εφήμερες ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς εργασίας (όλα συνέπειες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής), είναι οι αιτίες που οδηγούν κάποιους φοιτητές να εγκαταλείπουν ουσιαστικά τις σπουδές στη σχολή ή το τμήμα που αρχικά επέλεξαν με τόσα όνειρα.
Κοντολογίς, ουδείς έχει το δικαίωμα να πετάξει έξω από το Πανεπιστήμιο αυτούς που κατέβαλαν τόσο κόπο και χρήμα για να μπουν. Ας αφήσουμε το γεγονός (που απλώς επιβεβαιώνει τον κατασταλτικό χαρακτήρα του μέτρου) ότι ουδεμία επιβάρυνση για το δημόσιο Πανεπιστήμιο συνιστούν οι λεγόμενοι «αιώνιοι φοιτητές», αφού δεν έχουν δικαιώματα στη σίτιση, στέγαση και τα δωρεάν συγγράμματα.
Με στόχο τα οφέλη από την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», το νομοσχέδιο προβλέπει για τους ήδη φοιτούντες (που είναι και πιο «ψυλλιασμένοι» πολιτικά και συνδικαλιστικά, αφού έχουν στην πλάτη τους ήδη κάποια χρόνια φοιτητικής ζωής) ο ανώτατος χρόνος φοίτησης να ξεκινά να υπολογίζεται από το επόμενο ακαδημαϊκό έτος, 2021-2022. Η κυβέρνηση θέλει -τουλάχιστον αυτό προσδοκά- να βγάλει έξω από τις κινητοποιήσεις τους τωρινούς φοιτητές, αδυνατίζοντας το μέτωπο του αγώνα.
Υποκριτική ευαισθησία δηλώνει, δε, η «ειδική μέριμνα» που λαμβάνεται για φοιτητές που εργάζονται ή που γι’ αυτούς συντρέχει λόγος υγείας ή άλλος σπουδαίος λόγος. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι δυνατή η υπέρβαση του ανώτατου χρόνου.
Μέτρα καταστολής, Πανεπιστημιακή Αστυνομία, Πειθαρχικά Συμβούλια
Με το νομοσχέδιο συστήνεται ένα ολόκληρο δίκτυο καταστολής, με όχημα το διαδεδομένο (και με τη βοήθεια των εξωνημένων Μέσων Παραπληροφόρησης) αφήγημα της «βίας και ανομίας» στους πανεπιστημιακούς χώρους, που τσουβαλιάζει τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, τους αγώνες των εργαζόμενων του Πανεπιστήμιου, με τους ναρκέμπορους και το μικροεμπόριο πλανώδιων μεταναστών, που γίνονται θύματα άγριας εκμετάλλευσης από αετονύχηδες ντόπιους και ξένους, με την ανοχή της αστυνομίας, που σκόπιμα σπρώχνει τέτοιες δραστηριότητες έξω και πέριξ των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Η αρχή έγινε με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, που πυροδότησε απανωτές εισβολές των ΜΑΤ στους πανεπιστημιακούς χώρους.
Το δίκτυο καταστολής περιλαμβάνει:
- Κάθε ΑΕΙ μπορεί να τοποθετεί ηλεκτρονικά και λοιπά συστήματα ασφάλειας, που καλύπτουν μέρος ή το σύνολο των εσωτερικών και εξωτερικών χώρων του. Τέτοια συστήματα είναι τα μέσα επιτήρησης με τη λήψη ή καταγραφή εικόνας και ήχου σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, ηλεκτρονικά μηχανήματα ανίχνευσης απαγορευμένων αντικειμένων και ουσιών στην είσοδο κτιρίων ή επιμέρους εσωτερικών χώρων, μέσα ειδοποίησης άμεσου κινδύνου με φωτεινή ένδειξη και ηχητικά, όπως συναγερμός, αισθητήρες ανίχνευσης κίνησης και αποσυναρμολόγησης και δυνατότητα πρόσληψης προσωπικού ασφάλειας.
- «Κέντρο Ελέγχου και Λήψης Σημάτων και Εικόνων», που εγκαθίσταται σε κάθε ΑΕΙ και το οποίο συνδέεται με όλα τα τεχνολογικά συστήματα ασφάλειας και επικοινωνιών που εγκαθίστανται και λειτουργούν.
- Κατάρτιση σχεδίου «ασφάλειας και προστασίας του ΑΕΙ», με απόφαση της Συγκλήτου.
- Η ελεγχόμενη πρόσβαση είναι υποχρεωτική. Οι πανεπιστημιουπόλεις (campus) των ΑΕΙ περιβάλλονται υποχρεωτικά από περιμετρική περίφραξη ασφάλειας. Σε περιπτώσεις που η εφαρμογή του συστήματος δεν είναι εφικτή σε εξωτερικούς χώρους (π.χ. αν το ΑΕΙ συνορεύει με δημόσιο πάρκο), τότε το σύστημα εφαρμόζεται υποχρεωτικά σε όλους τους εσωτερικούς χώρους /κτίρια.
- Σύσταση αυτοτελούς οργανικής δομής σε κάθε ΑΕΙ, με τίτλο «Μονάδα Ασφάλειας και Προστασίας», η οποία υπάγεται απευθείας στον Πρύτανη, με αντικείμενο την οργάνωση, εφαρμογή και παρακολούθηση της πολιτικής και των μέτρων για θέματα ασφάλειας και προστασίας.
- Σύσταση Επιτροπής Ασφάλειας και Προστασίας (Ε.Α.Π.) σε κάθε ΑΕΙ με διετή θητεία, η οποία υποβάλλει εισηγήσεις στα αρμόδια όργανα για την εφαρμογή των μέτρων ασφάλειας.
- Τη σύσταση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας (παραπλανητικός τίτλος: Ομάδα Προστασίας Πανεπιστημιακού Ιδρύματος-ΟΠΠΙ), που αποτελεί κορύφωση της καταστολής.
Οι ΟΠΠΙ θα στελεχώνονται από κατώτερους αξιωματικούς της Ελληνικής Αστυνομίας και ειδικούς φρουρούς, με ειδική εκπαίδευση. Θα διατίθενται σε ΑΕΙ στα οποία διαπιστώνονται «σχετικές ανάγκες», θα υπάγονται στην Ελληνική Αστυνομία, η μισθοδοσία τους θα βαρύνει τον προϋπολογισμό του υπουργείου Μπάτσων και Καταστολής και θα συνεργάζονται με τον Πρύτανη ή τον αρμόδιο Αντιπρύτανη του ΑΕΙ. Οι διοικήσεις των ΑΕΙ υποχρεούνται να διευκολύνουν με κάθε τρόπο το προσωπικό των ΟΠΠΙ.
Η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας, που δε δίνουν δεκάρα για την πρόσληψη μόνιμων εκπαιδευτικών, ακόμη και τώρα στις απαιτητικές συνθήκες της πανδημίας, δεν φείδονται δαπανών για την πρόσληψη μπάτσων που θα περιπολούν στους πανεπιστημιακούς χώρους, θα διεξάγουν ανακριτικό έργο και συλλήψεις «εάν χρειαστεί». Ηδη το νομοσχέδιο προβλέπει ότι συνιστώνται στο υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη» χίλιες (1.000) οργανικές επί θητεία θέσεις ειδικών φρουρών.
Θυμίζουμε ότι οι Πρυτάνεις αντέδρασαν χλιαρά στη δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας, πλην όμως, κυβέρνηση και Κεραμέως τους έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Η τελευταία έκτακτη Σύνοδος των Πρυτάνεων, σε ανακοίνωσή της, αν και «αναγνωρίζει την αναγκαιότητα μίας ουσιαστικής, ρεαλιστικής και αποτελεσματικής πρωτοβουλίας για την προστασία, ασφάλεια και φύλαξη των ιδρυμάτων», εντούτοις σημειώνει ότι «διατυπώθηκαν διαφορετικές απόψεις σχετικά με τη μορφή ενίσχυσης της ασφάλειας εντός των ιδρυμάτων και ως προς τον χαρακτήρα και τη διοικητική ένταξη του σώματος πανεπιστημιακής φύλαξης».
Το πανεπιστημιακό κατεστημένο, ακόμη και αυτό που είναι περισσότερο δεξιόστροφο, γνωρίζει καλά ότι αυτό που επιβάλλει η κυβέρνηση μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει στα Ιδρύματα. Δεν είναι μόνο ότι το αστυνομικό αυτό σώμα, που θα αναφέρεται στην Ελληνική Αστυνομία, ακυρώνει ουσιαστικά το ρόλο και την εξουσία των πανεπιστημιακών. Είναι και η πεποίθηση -πεποίθηση ανθρώπων που γνωρίζουν τα πράγματα «από τα μέσα»- ότι η παρουσία του στους πανεπιστημιακούς χώρους θα λειτουργεί σαν «κόκκινο πανί», θα γίνεται αφορμή για συνεχείς διαμαρτυρίες φοιτητών και εργαζόμενων. Θα γίνεται αφορμή για περισσότερες «καταδρομικές ενέργειες» από αυτούς που κατέχουν το «άθλημα».
- Τη δημιουργία Πειθαρχικών Συμβουλίων χουντικής έμπνευσης για τους φοιτητές.
Το «Πειθαρχικό δίκαιο» αποτελεί ένα πλήρες σύστημα καταγραφής και ελέγχου των «πειθαρχικών παραπτωμάτων» από τους φοιτητές. Ως «πειθαρχικά παραπτώματα» (πλην της τέλεσης «οποιουδήποτε πλημμελήματος», που περιλαμβάνει «τα πάντα όλα» και μπορεί να τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί κάθε φοιτητή) θεωρούνται:
– Θέματα αντιγραφής στις εξετάσεις.
– Η λογοκλοπή.
– Η εκ προθέσεως καταστροφή περιουσίας του ιδρύματος, κινητής ή ακίνητης.
– Η εκούσια παρεμπόδιση της εύρυθμης λειτουργίας του ιδρύματος, συμπεριλαμβανομένης τόσο της εκπαιδευτικής, ερευνητικής ή διοικητικής λειτουργίας του όσο και της λειτουργίας των μονομελών και συλλογικών οργάνων και των υπηρεσιών του.
– Η χρήση των στεγασμένων ή ανοικτών χώρων, των εγκαταστάσεων, των υποδομών και του εξοπλισμού του ιδρύματος χωρίς την άδεια των αρμόδιων οργάνων του.
– Η χρήση των στεγασμένων ή ανοικτών χώρων, των εγκαταστάσεων, των υποδομών και του εξοπλισμού του ιδρύματος για την εξυπηρέτηση σκοπών που δεν συνάδουν με την αποστολή του, καθώς και η διευκόλυνση τρίτων για την τέλεση της πράξης αυτής.
– Η με οποιονδήποτε τρόπο ρύπανση των στεγασμένων ή ανοικτών χώρων του ιδρύματος, συμπεριλαμβανόμενης και της ηχορύπανσης.
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι οποιαδήποτε κινητοποίηση μέσα στο Πανεπιστήμιο [συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών (πχ. συνελεύσεις), κινητοποιήσεις που «παρεμποδίζουν» τη διεξαγωγή συνεδριάσεων των πρυτανικών αρχών που αφορούν στην προώθηση και εφαρμογή αντιδραστικών μέτρων, καταλήψεις, απεργία εργαζόμενων, εκδηλώσεις χωρίς άδεια, εκδηλώσεις γενικότερα οργανώσεων και ομάδων του κινήματος που πραγματοποιούνται με ευθύνη φοιτητικών συλλόγων, ακόμη και αναγραφή συνθημάτων ή εγκατάσταση μικροφωνικής για τη μετάδοση συνθημάτων ή κειμένων με αφορμή κάποιο γεγονός] μπορεί να θεωρηθεί πειθαρχικό παράπτωμα που θα φορτωθεί στην πλάτη φοιτητών και εργαζόμενων του Πανεπιστήμιου, επισύροντας ανάλογες ποινές.
Οι ποινές που επιβάλλονται ξεκινούν από την απλή έγγραφη επίπληξη, την απαγόρευση συμμετοχής στις εξετάσεις σε ένα ή περισσότερα μαθήματα για μία ή περισσότερες εξεταστικές περιόδους, και φθάνουν ως την προσωρινή αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας από 1 ως 24 μήνες και τέλος την οριστική διαγραφή!
Η πειθαρχική δίωξη σε βάρος φοιτητή ασκείται από τον πρόεδρο του οικείου Τμήματος ή από τον κοσμήτορα της Σχολής. Σε περίπτωση που το παράπτωμα θεωρείται «βαρύ», η υπόθεση παραπέμπεται στο Πειθαρχικό Συμβούλιο.
Το Πειθαρχικό Συμβούλιο για φοιτητές αποτελείται από τον αρμόδιο για τα ακαδημαϊκά θέματα αντιπρύτανη, τον κοσμήτορα, τον πρόεδρο του κατά περίπτωση Τμήματος και έναν εκπρόσωπο των φοιτητών, που εκλέγεται με μυστική ψηφοφορία με ηλεκτρονικά μέσα από το σύνολο των φοιτητών του Ιδρύματος.
Ολα τούτα γυρίζουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα δεκαετίες πίσω, στις μαύρες μέρες της χούντας. Το κλίμα φόβου, υποταγής, φακελώματος και τρομοκράτησης, κυρίως των «ζωηρών» φοιτητών, και αποξένωσής τους από το υπόλοιπο σώμα των ταλαντευόμενων, κοντολογίς η ατμόσφαιρα «νεκροταφείου», πάει πακέτο με το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, που προωθεί η κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση και η Κεραμέως, τυφλωμένοι από το μίσος τους απέναντι στη νεολαία και τους αγώνες της, δεν έχουν πάρει μαθήματα από την Ιστορία. Η ζωή, όμως, έχει δείξει ότι όταν οι συνθήκες στην κοινωνία και το Πανεπιστήμιο ωριμάζουν, έτσι ώστε να ξεσπούν μαζικά, μαχητικά κινήματα, κανένα μέτρο ανάσχεσης, καταστολής και ρουφιανιάς δεν μπορεί να τα αναχαιτίσει (Πολυτεχνείο ’73, αγώνες ενάντια στο νόμο 815/1979, μαθητικές καταλήψεις ενάντια στο νόμο Αρσένη, φοιτητικές κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση του άρθρου 16, κ.λπ.). Και τότε οι αντιδραστικοί νόμοι πετιούνται στα σκουπίδια, ενώ οι υπουργοί γίνονται αναλώσιμοι, πολλοί δε -ειδικά στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας- χάνουν οριστικά το πολιτικό τους μέλλον.
Γιούλα Γκεσούλη
