Τις μέρες αυτές φούντωσε η φιλολογία στον αστικό τύπο ότι επίκειται η κατάθεση δυο νέων νομοσχεδίων του υπουργείου Παιδείας για τα μεταπτυχιακά και την έρευνα.
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να μετατοπίσει το ενδιαφέρον της «κοινής γνώμης» από το σκάνδαλο των ομολόγων (που είναι αλήθεια ότι της προξένησε κυριολεκτικά πατατράκ) σε άλλους χειρισμούς.
Οπως και να έχει όμως ο Καραμανλής παίζει με τη φωτιά, αφού και τα δυο νέα νομοσχέδια δεν θα έχουν την αποδοχή του φοιτητικού κινήματος και της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Από τώρα μπορούμε, χωρίς ενδοιασμούς, να περιγράψουμε την κατεύθυνσή τους, αφού όλες οι μέχρι τούδε προωθούμενες αλλαγές (νόμος πλαίσιο, προσπάθεια συνταγματικής αναθεώρησης άρθρου 16, νόμος για την αξιολόγηση κ.λπ.) μας τροφοδοτούν με το απαραίτητο υλικό και τη βεβαιότητα: Πως για μεν τα μεταπτυχιακά προαλείφεται η καταβολή διδάκτρων για όλα τα Τμήματα, αφού η υποχρέωση του κράτους για παροχή χρηματοδότησης εξαντλείται στις τρεις βασικές βαθμίδες και τα μεταπτυχιακά θεωρούνται άλλος κύκλος σπουδών (βλέπε άλλωστε και τη Διακήρυξη της Μπολόνια και του Βερολίνου). Για δε την έρευνα, αυτή θα συνδεθεί με την αξιολόγηση των Ιδρυμάτων και θα αποτελεί βασικό κριτήριο για τη «διασφάλιση της ποιότητας», σύμφωνα με τα αγοραία κριτήρια του νέου ευρωπαϊκού τοπίου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Εννοείται ότι θα ενισχύεται η έρευνα που θα γίνεται κατ’ εντολή των επιχειρήσεων και που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς. Μην ξεχνάμε ότι η προσφυγή των ΑΕΙ σε «άλλες πηγές» χρηματοδότησης είναι βασικό κριτήριο των τετραετών αναπτυξιακών-ακαδημαϊκών προγραμμάτων του νέου νόμου πλαισίου.
