Είναι γνωστός ο θαυμασμός που τρέφει η κυβέρνηση για το φινλανδικό μοντέλο στην εκπαίδευση. Με βάση αυτό το όραμα πορεύεται κι εδώ στα εκπαιδευτικά πράγματα, κομίζοντας τα «καλούδια» της αποκέντρωσης, της ανάληψης μέρους της δαπάνης σπουδών από τους γονείς και την εργαζόμενη κοινωνία, της παρέμβασης των «τοπικών κοινωνιών» στα προγράμματα σπουδών και τα ρέστα.
Για να πάρει, λοιπόν, τα «φώτα» της Φινλανδίας, το υπουργείο Παιδείας οργάνωσε επίσκεψη στην Φινλανδία (για να πάρει ιδέες για το ξεπάτωμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ο υφυπουργός Πανάρετος πρόσφατα επισκέφθηκε τις ΗΠΑ). Μετά το πέρας της επίσκεψης, η Αννα Διαμαντοπούλου ενημέρωσε την Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής. Διαβάστε τι δήλωσε για τον «παράδεισο» της Φινλανδίας, τον οποίο ευελπιστεί να μας φέρει και εδώ: «Η Φινλανδία δεν έγινε έτσι από την μια ημέρα στην άλλη. Ξεκίνησε από ένα κεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα, όπως στην Ελλάδα. Η μεταρρύθμιση ξεκίνησε το 1972, σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης. Η Φινλανδία από το 1972 μέχρι το 1985 είχε συνθήκες σοβαρότατης οικονομικής κρίσης, με ανεργία που έφτασε και το 20%.
Οι αλλαγές δεν έγιναν, φυσικά, χωρίς αντιδράσεις. Δεν έγινε ξαφνικά μια αλλαγή χρόνο με το χρόνο και φτάσανε εκεί. Υπήρχαν πάρα πολλές συγκρούσεις και πάρα πολλές αντιδράσεις, που υπάρχουν και σήμερα».
Ο «εκπαιδευτικός παράδεισος», λοιπόν, της Φινλανδίας είναι τέτοιος μόνο για το κεφάλαιο και την αστική τάξη που κυβερνάει τη χώρα, τους εργαζόμενους, τους γονείς και τους μαθητές, είναι σαφές, ότι τους βρήκε αντίθετους γι’ αυτό και τον πολέμησαν και εξακολουθούν να τον πολεμούν, όπως ομολογεί η ίδια η υπουργός Παιδείας.