Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας όταν διαβάσαμε την ανακοίνωση της ΚΝΕ για τις φετινές φοιτητικές εκλογές. Κανένας πανηγυρισμός για το εκλογικό αποτέλεσμα, όπως άλλες χρονιές. Αντίθετα, «σκεπτικισμός» για την εκλογική άνοδο της ΠΑΣΠ: «Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτύπωσε αναντιστοιχία ανάμεσα στο γενικότερο κλίμα αγανάκτησης και αντίθεσης στην κυβερνητική πολιτική και στην αναιμική αντίδραση από μεγάλο κομμάτι των σπουδαστών. Με αυτή την έννοια η άνοδος της κυβερνητικής παράταξης, της ΠΑΣΠ, την ώρα που το ΠΑΣΟΚ ψηφίζει τα αντιλαϊκά μέτρα, είναι αντιδραστική εξέλιξη». Και κριτική στο ίδιο το φοιτητικό κίνημα: «Τα σημάδια του εκφυλισμού στο φοιτητικό κίνημα αποτυπώθηκαν και στις φετινές εκλογές. Η γραμμή που κυριάρχησε είναι αυτή του συμβιβασμού με τα μέτρα, της συναίνεσης στην αντιλαϊκή θύελλα, της αναζήτησης ατομικής λύσης έξω από κάθε συλλογική ταξική διεκδίκηση, της απομόνωσης από το ταξικό εργατικό κίνημα».
Ολα αυτά, όμως, πράγματα ασυνήθιστα για μια μετεκλογική ανακοίνωση της ΚΝΕ, ήταν απλώς η εισαγωγή στην αλλαγή μιας πάγιας θέσης της οργάνωσης του Περισσού στο φοιτητικό κίνημα: «Είναι δεδομένο ότι ο υπάρχον συσχετισμός δύναμης υπονομεύει το μέλλον του φοιτητικού κινήματος, δεν μπορεί να το βγάλει από τη βαθιά του κρίση, ακόμα και αν οι δυνάμεις που για χρόνια πρωτοστατούν στη διάλυσή του, αποφασίσουν να ξανασυγκροτήσουν την ΕΦΕΕ. Με τους δεδομένους συσχετισμούς είναι βέβαιο ότι θα κυριαρχεί η γραμμή του συμβιβασμού».
Οι συσχετισμοί, όμως, ήταν δεδομένοι και πέρυσι και πρόπερσι και τα προηγούμενα χρόνια. Δεν άλλαξαν δραματικά φέτος, αλλά αντελώς ανεπαίσθητα (σε βάρος της ΔΑΠ και υπέρ της ΠΑΣΠ). Προς τι, λοιπόν, η απαξίωση της ΕΦΕΕ ακόμη και αν ξανασυγκροτηθεί. Ολα τα προηγούμενα χρόνια, η ΚΝΕ-ΠΚΣ παρουσίαζε τη συγκρότηση της ΕΦΕΕ ως το μείζον για το φοιτητικό κίνημα ζήτημα. Εδινε μάχες γι’ αυτό και πρωτοστατούσε στο παρασκήνιο με τις άλλες παρατάξεις (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΑΡΕΝ). Κατήγγειλε όχι μόνο την ΕΑΑΚ και τους αντικαπιταλιστές φοιτητές, που δεν ήθελαν τη νεκρανάσταση αυτού του γραφειοκρατικού εξαμβλώματος, αλλά και τις παρατάξεις του δικομματισμού, που δεν έδειχναν την απαραίτητη αποφασιστικότητα.
Τι άλλαξε ξαφνικά; Αλλαξε η τακτική του Περισσού. Πλέον, θεωρεί ότι μπορεί να φτιάξει τη δική του «ΕΦΕΕ», όπως έχει κάνει στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα με το ΠΑΜΕ. Το φοιτητικό ΠΑΜΕ είναι το ΜΑΣ (Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών). Ιδού πως παρουσιάζεται αυτή η κατεύθυνση: «Ελπίδα υπάρχει και αυτή βρίσκεται στην ισχυροποίηση του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών, της συσπείρωσης συλλόγων, επιτροπών αγώνα, συνδικαλιστών φοιτητών σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης σε ΑΕΙ και ΤΕΙ». Ακολουθεί ο… απολογισμός του ΜΑΣ: «Στο σύντομο διάστημα που έχει μεσολαβήσει από τη συγκρότησή του το ΜΑΣ έχει αναδειχτεί σε πρωτοπόρο οργανωτή της πάλης σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, με συμμετοχή σε 9 απεργίες, με διοργάνωση φοιτητικών συλλαλητηρίων, με κινητοποιήσεις μες στις σχολές. Εχει μπει μπροστά στη συμπόρευση με το ταξικό εργατικό κίνημα, με το ΠΑΜΕ. Είναι η συσπείρωση που από την πρώτη στιγμή απόρριψε τον κάλπικο πατριωτισμό του κεφαλαίου, που πλάσαραν οι δυνάμεις του δικομματισμού ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, που δεν μπήκε στη διαδικασία να διαλέξει ιμπεριαλιστή, όπως οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και των ΕΑΑΚ. Το ΜΑΣ απόρριψε τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ποτέ δεν τους έστησε ακροατήριο στις συγκεντρώσεις τους».
Αυτό είναι, λοιπόν, το ζουμί. Θέλουν να μαζέψουν όσο περισσότερο κόσμο μπορούν σ’ ένα σχήμα-δορυφόρο του Περισσού, που δεν θα εμφανίζεται σαν φοιτητική παράταξη, αλλά σαν κάτι ευρύτερο, που εκφράζει τη ριζοσπαστική πτέρυγα του φοιτητικού κινήματος. Από θεωρητική και τακτική άποψη, η γραμμή αυτή εκφράζει τον μικρομεγαλίστικο σεκταρισμό του Περισσού, που δεν ενδιαφέρεται για τα κοινωνικά κινήματα (φοιτητικό, εργατικό, αγροτικό), αλλά για τη δημιουργία ενός κομματικού στρατού, περιχαρακωμένου από τη μάζα των ανθρώπων που βγαίνουν ή στον αγώνα ή ετοιμάζονται να βγουν στον αγώνα. Πρακτικά και μιλώντας ειδικά για το φοιτητικό κίνημα, αυτή η τακτική δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Κάθε φορά που το φοιτητικό κίνημα «ζωηρεύει», οι δυνάμεις του Περισσού περνούν στο περιθώριο. Αυτό δεν έγινε το 2006-2007, που είχαμε τον τελευταίο γύρο φοιτητικών κινητοποιήσεων; Οι Κνίτες ψήφιζαν κατά των καταλήψεων, μετά άρχισαν να ψηφίζουν υπέρ των καταλήψεων, έκαναν χωριστές συγκεντρώσεις και στο τέλος μαζεύονταν τρεις κι ο κούκος, ενώ το φοιτητικό ηφαίστειο έβραζε και γεννούσε απανωτές εκρήξεις.
Με τη σεκταριστική αυτή τακτική (που δεν είναι μόνο δικό τους προνόμιο), βέβαια, μπλοκάρουν φοιτητές και φοιτήτριες που αναζητούν ριζοσπαστική στράτευση. Τους μετατρέπουν σε λεγεωνάριους μιας αστικής-οπορτουνιστικής πολιτικής και τους εμποδίζουν να έρθουν σε επαφή με τις πραγματικά επαναστατικές ιδέες. Ομως, το μείζον πρόβλημα είναι η εκφυλιστική κατάσταση που επικρατεί στο ίδιο το φοιτητικό κίνημα, που μετά το 2007 δεν έχει δώσει ούτε μια αγωνιστική αναλαμπή. Χρειάζεται, λοιπόν, συστηματική ζύμωση, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, που «βράζει» ολόκληρη η εργαζόμενη κοινωνία και κυοφορούνται εκρήξεις.