Αμνησία έπαθε ο κολλητός του πρωθυπουργού υφυπουργός Πανάρετος σχετικά με τα γεγονότα του 1995 (ο Γιωργάκης ήταν τότε υπουργός Παιδείας), που απέτρεψαν την προσπάθεια αποκέντρωσης της εκπαίδευσης στους Δήμους.
«Υπάρχει μια σχέση, όχι ιδιαίτερα φιλική νομίζω, μεταξύ των στελεχών της τοπικής αυτοδιοίκησης και των εκπαιδευτικών. Και αυτό είναι λίγο παράξενο γιατί σε πολλές περιπτώσεις στελέχη της αυτοδιοίκησης είναι εκπαιδευτικοί… Γιατί λοιπόν, ενώ έχουμε τόσους πολλούς εκπαιδευτικούς στην τοπική αυτοδιοίκηση, διατηρείται διαχρονικά αυτή η αντίθεση; Δεν είναι εύκολο να συνοψίσει κανείς τους λόγους σε λίγα λεπτά. Θα σας πω όμως ορισμένους που θεωρώ σημαντικούς…. Θυμάμαι για παράδειγμα το ’95 που δόθηκε έμφαση στην μεταφορά αρμοδιοτήτων από το υπουργείο Παιδείας στην τοπική αυτοδιοίκηση, και κάπου σκόνταψε στην συνέχεια…», δήλωσε ο Πανάρετος στη σύναξη των δημάρχων, μετά από πρόσκληση της υπουργού Παιδείας.
Ο Πανάρετος παθαίνει ηθελημένα αλτσχάιμερ, όταν πρόκειται για γεγονότα που τσούζουν και αυτόν και τον μέντορά του. Θα θυμίσουμε, λοιπόν, εμείς πως το 1995 ο Γιωργάκης προσπάθησε να στείλει σούμπιτη την εκπαίδευση στους Δήμους, δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα από τα νηπιαγωγεία. Οι εκπαιδευτικοί, με αιχμή τις νηπιαγωγούς (που συγκρότησαν τότε συντονιστική επιτροπή επειδή έβλεπαν την απροκάλυπτη ολιγωρία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας), ανέπτυξαν ένα μαζικό κίνημα, που έβαλε τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι και στον ίδιο και στους γραφειοκράτες συνδικαλιστές. Είχαν ήδη νιώσει στο πετσί τους τη «στοργική» αντιμετώπιση των αναγκών των σχολείων από τους δημοτικούς άρχοντες και δεν ήθελαν περαιτέρω επιβεβαίωση, βάζοντας στην καρμανιόλα τη λειτουργία του δημόσιου σχολείου, τις εργασιακές τους σχέσεις και τους μισθούς τους. Γι’ αυτό φώναξαν σ’ όλους τους τόνους ότι η «αποκέντρωση είναι μια απάτη» και ότι μεταφέρει τα βάρη στην πλάτη του λαού, μέσω της καθιέρωσης ανταποδοτικών τελών από τους καταχρεωμένους Δήμους, ενώ απαλλάσσει το κράτος από τις υποχρεώσεις του έναντι της εργαζόμενης κοινωνίας.
Ετσι, οι νόμοι της «αποκέντρωσης» (2218 και 2240), που ψηφίστηκαν τότε, έμειναν στα χαρτιά όσον αφορά στην εκπαίδευση. Πάντα υπάρχει, όμως, ο κίνδυνος της ενεργοποίησής τους, αφού η «αποκέντρωση» παραμένει διακαής πόθος του ΠΑΣΟΚ.
