Κατά την ένσταση αντισυνταγματικότητας του νομοσχέδιου για τα Πανεπιστήμια, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Περισσού Χαλβατζής δεν μπήκε καν στον κόπο να επιχειρηματολογήσει. Εβαλε την «κασέτα» με τις γενικές αναφορές ότι «το κύριο είναι η ουσία, η συνολική αντισυνταγματικότητα» του νομοσχέδιου «ειδικά σε ό,τι αφορά τους νέους φραγμούς που θέτει στα παιδιά της εργατικής τάξης ως προς το να μπουν στα Πανεπιστήμια και να λάβουν τη γνώση, τη μόρφωση, την Παιδεία που μπορούν σήμερα να λάβουν» και καθάρισε.
Ομως οι αστικοδημοκρατικές κατακτήσεις στον καπιταλισμό έχουν την αξία τους. Προφυλάσσουν την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους από τον ηθικό και φυσικό εκφυλισμό, τους θέτουν σε καλύτερη μοίρα για την εκκίνηση νέων αγώνων, χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι το κεφάλαιο, η αστική τάξη δεν μπορούν να τους τα πάρουν πίσω με τις επιθέσεις που κάνουν εναντίον τους, ενώ ταυτόχρονα θέτουν -έστω και προσωρινά- εμπόδια στο κεφάλαιο να εξανδραποδίσει πλήρως τους εργαζόμενους. Η εξέλιξη αυτή σε τίποτε δε μηδενίζει την αξία των μερικών διεκδικήσεων και αστικοδημοκρατικών κατακτήσεων, αφού ταυτόχρονα οι αγώνες για την επίτευξή τους αποτελούν σχολείο ταξικής συνειδητοποίησης από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, σχολείο συνειδητοποίησης ότι μοναδική διέξοδος αποτελεί ο αγώνας για το σπάσιμο των καπιταλιστικών δεσμών, για μια άλλη κοινωνία με κέντρο τον Ανθρωπο και τις ανάγκες του, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Μια τέτοια σημαντική κατάκτηση του ισχυρότατου προδικτατορικού λαϊκού κινήματος και της ηρωικής εξέγερσης των φοιτητών στο Πολυτεχνείο το 1973, ήταν η καθιέρωση των συνταγματικών επιταγών της ελευθερίας στην επιστήμη, την έρευνα και τη διδασκαλία, της ακαδημαϊκής ελευθερίας, της πλήρους αυτοδιοίκησης των ΑΕΙ, της υποχρέωσης του κράτους να χρηματοδοτεί το δημόσιο Πανεπιστήμιο και της απαγόρευσης της ίδρυσης και λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η κατάκτηση αυτή αποτυπώθηκε στο άρθρο 16 του Συντάγματος. Είχε, λοιπόν, την αξία του να επιχειρηματολογήσει κανείς για την κατάφωρη αντισυνταγματικότητα του νομοσχέδιου για τα Πανεπιστήμια, με συγκεκριμένα επιχειρήματα για το πώς το άρθρο 16 καταλύεται μέσα από τις διατάξεις του νομοσχέδιου, για να στριμώξει την κυβέρνηση, να την κολλήσει στον τοίχο, να δυσκολέψει το έργο της και να αποκαλύψει στον ελληνικό λαό και την εργατική τάξη τις πραγματικές της προθέσεις, κάνοντας επίσης καθαρό ότι χαΐρι η εργαζόμενη κοινωνία και η νεολαία της δεν πρόκειται να βρουν στο σάπιο αυτό σύστημα. Ομως, ο Περισσός έχει ξεκόψει απ’ τους αγώνες, διακηρύσσει σ’ όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους την αναποτελεσματικότητά τους και καλεί μόνο σε «αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων» με την υπερψήφισή του στις μελλοντικές εκλογές. Δείγμα αυτής της τακτικής είναι και η στάση του Χαλβατζή στη Βουλή κατά τη συζήτηση της ένστασης αντισυνταγματικότητας.
