«Πολλοί Υπουργοί προσπάθησαν και έχτισαν σιγά σιγά και την εσωτερική και την εξωτερική συναίνεση, και χάρη σε αυτές τις ‘’χαραμάδες’’ μπορούμε σήμερα να ανοίξουμε την πόρτα του μέλλοντος. Θα ήθελα να ευχαριστήσω και την κυρία Γιαννάκου, καθώς πολλά οφείλονται στην προσπάθεια αυτής της εποχής». Τα παραπάνω ανέφερε η Αννα Διαμαντοπούλου, συγκινημένη μετά την ψήφιση του νόμου για τα Πανεπιστήμια από τη Βουλή, με τη συναίνεση της ΝΔ και όλου του ακροδεξιού φάσματος.
Η αναφορά, ειδικά στη Μαριέττα Γιαννάκου, έχει τη σημασία της. Υπογραμμίζει πρώτα απ’ όλα τη σημασία της συναίνεσης μεταξύ της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που μπορεί μεθαύριο να εκφραστεί και με τη μορφή συγκυβέρνησης ή κυβέρνησης συνεργασίας, προκειμένου να λειτουργήσει ως ανάχωμα στην επερχόμενη έκρηξη της λαϊκής οργής, που την τρέμει ολόκληρο το σύστημα.
Η Γιαννάκου, ενεργό πολιτικό στέλεχος της ΝΔ, μπορεί να υπήρξε υπουργός της Παιδείας, η οποία πέρασε διά πυρός και σιδήρου πολλές αντιδραστικές αντιεκπαιδευτικές ρυθμίσεις (π.χ. πιστωτικές μονάδες, τετραετείς προγραμματισμοί, αξιολόγηση, έμμεση άρση του πανεπιστημιακού ασύλου, κ.λπ.), προχώρημα των οποίων αποτελεί τώρα σε πολλά σημεία ο νόμος Διαμαντοπούλου -και γι’ αυτό η Διαμαντοπού-λου την ευχαριστεί γιατί της άνοιξε το δρόμο-, ταυτόχρονα όμως, ήταν και μέλος μιας κυβέρνησης, που σηματοδότησε την «προσπάθεια αυτής της εποχής» με τις «χαραμάδες» που άνοιξε (κατά τα λεγόμενα της Διαμαντοπούλου) σε όλα τα επίπεδα: όχι μόνο την Παιδεία, αλλά και την κοινωνική ασφάλιση, τις εργασιακές σχέσεις, τις οποίες ξεπάτωσε τώρα το ΠΑΣΟΚ με την καθοδήγηση και τις ευλογίες της τρόικας. Αυτό το παρελθόν θέλει σήμερα να θυμίσει η Διαμαντοπούλου, για να καταδείξει τα «κοινά σημεία» μεταξύ των δυο κομμάτων εξουσίας, τους δε- σμούς αίματος που τους ενώνουν, που αποτελούν βάση για την συναίνεση και μια μελλοντική κοινή πρόταση εξουσιαστικής διαχείρισης του ελληνικού λαού.
