Συνέντευξη στο ραδιοφωνικό σταθμό «ALPHA 989», στην εκπομπή «Γιάφκα» (δημοσιογράφος Σπύρος Χαριτάτος) έδωσε ο υπουργός Παιδείας, στην οποία μεταξύ άλλων είπε τα εξής:
Αξιολόγηση εδώ και τώρα
«Η λέξη αξιολόγηση έχει ένα βάρος ιστορικό, έχει κακοπάθει, διότι εδώ δυστυχώς θα αναφερθώ σε προηγούμενες κυβερνήσεις και σε προηγούμενους υπουργούς Παιδείας ότι ήταν ένα εκδικητικό όπλο στο χέρι τους. Εγώ δεν το καταλαβαίνω αυτό. Η αξιολόγηση είναι ένα πράγμα να βελτιωθούμε όλοι. Βεβαίως στη διάρκεια της αξιολόγησης άνθρωποι που έχουν αντιζηλίες μπορούν να πουν και κάτι κακό για τους άλλους, μέσα στο παιχνίδι είναι και αυτό, αλλά γενικά είναι ένα καλό πράγμα…
Χρησιμοποιήθηκε εκδικητικά, αυτό είναι το πιο σοβαρό. Εγώ στο τέλος του κάθε μαθήματος έδινα ανώνυμα και ζητούσα από τα παιδιά να γράψουν σε μια κόλλα χαρτί τις εντυπώσεις τους από το μάθημα τις αδυναμίες και τα λοιπά. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση πώς και στα πρώτα χρόνια και ακόμη μέχρι τώρα, πόσα πράγματα γράφανε για τις αδυναμίες μου και εγώ δεν τα είχα πάρει χαμπάρι, παρά την εμπειρία μου. Γράφανε και καλές κουβέντες αλλά γράφανε ότι αυτό πρέπει να το κάνετε πιο συστηματικά, το άλλο να το κάνετε αλλιώς.
Εμείς λέμε ναι στην αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, δηλαδή ο Σύλλογος Διδασκόντων στην αρχή του χρόνου βάζει κάποιους στόχους: να δούμε από την πρακτική μας στη διάρκεια του χρόνου θα τα καταφέρουμε αυτά, θα έχουμε λιγότερη διαρροή στο τέλος του χρόνου; Για τη διαρροή φταίει το γεγονός που οι γονείς παίρνουν τα παιδιά τους σε άλλες πόλεις ή φταίμε εμείς οι ίδιοι;
Εχουμε 20.000 στελέχη που πρέπει να αξιολογηθούν γιατί είναι οι επικεφαλής της εκπαίδευσης και αυτό αν το κάνουμε με έναν τρόπο που στο τέλος δε θα είναι οι απολύσεις αλλά η βελτίωση, εγώ νομίζω μόνο καλό θα μας κάνει».
Ο Γαβρόγλου χρησιμοποιεί το χιλιοειπωμένο επιχείρημα όλων των έως σήμερα υπουργών Παιδείας που επιχείρησαν να επαναφέρουν την αξιολόγηση και συνάντησαν τη σθεναρή αντίσταση των εκπαιδευτικών, ότι δηλαδή η αξιολόγηση δε θα είναι «τιμωρητική»!
Σκόπιμα, προσπαθεί να διαχωρίσει την αξιολόγηση από τον επιθεωρητισμό, από την εφαρμογή του οποίου για δεκαετίες οι εκπαιδευτικοί είχαν και έχουν πολύ δυσάρεστες εμπειρίες και μνήμες. Και όχι μόνον αυτοί που ύψωναν το ανάστημά τους ενάντια στις αυθαιρεσίες της διοίκησης και το αντιδραστικό, αναχρονιστικό περιεχόμενο των προγραμμάτων σπουδών, τον τρόπο διδασκαλίας, την επιβολή πειθαρχικών κυρώσεων στους μαθητές που είχαν ως στόχο το φόβο και την υποταγή και όχι την αντιμετώπιση των προβλημάτων με δημοκρατικό, παιδαγωγικό τρόπο, κ.λπ.
Οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν πως ο επιθεωρητισμός δεν υπήρξε μέσο βελτίωσης της Παιδείας και της εκπαιδευτικής λειτουργίας. Οι ενσυνείδητοι εκπαιδευτικοί, που ξέρουν ότι έχουν στα χέρια τους τα παιδιά της εργαζόμενης κοινωνίας, δεν χρειάζονται μπαμπούλα για να δώσουν και την ψυχή τους στο δημόσιο σχολείο. Παλεύουν μέσα από τις ελάχιστες χαραμάδες που αφήνει το σύστημα να δώσουν τα φώτα της γνώσης στα παιδιά, να τα απαλλάξουν, στο βαθμό που είναι δυνατόν, από τις προκαταλήψεις, τις ιδεοληψίες και τα αντιδραστικά ιδεολογήματα. Ενάντια σε αυτούς, κυρίως, τους εκπαιδευτικούς στράφηκε ο επιθεωρητής και η διοίκηση.
Οι άλλοι, που είτε απλώς θεωρούσαν τη δουλειά τους στο δημόσιο σχολείο πάρεργο και μέσο προσπορισμού των αναγκαίων αγαθών για την επιβίωση, είτε τη διεκπεραίωναν γραφειοκρατικά και ανόρεχτα, απογοητευμένοι και κουρασμένοι από την αντιμετώπιση που διαχρονικά επεφύλασσε το αστικό κράτος στην εκπαίδευση, έπαιζαν απλώς «θέατρο» όταν τους επισκεπτόταν ο επιθεωρητής. Για να μη μιλήσουμε για τα τσιράκια της εκάστοτε εξουσίας, που πάντα «έβγαιναν στον αφρό», είχαν την υψηλότερη βαθμολόγηση και έπαιρναν χωρίς εμπόδια τις προαγωγές.
Ο υπουργός Παιδείας δεν είναι άσχετος. Ως γνήσιος αναθεωρητής του μαρξισμού ξέρει ότι εκείνο που δίνει ώθηση στον εκπαιδευτικό να παλεύει αδιάλειπτα για τη μόρφωση και τη διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών του λαού, είναι η ταξική του συνείδηση. Αυτός ο δάσκαλος δεν έχει ανάγκη την αξιολόγηση για να είναι πάντα «φλογερός». Τον εμπνέει το έργο του, επιζητά την επιβράβευση στα μάτια των μαθητών του, στα μάτια της εργατικής τάξης, τα παιδιά της οποίας έχει στα χέρια του.
Ο υπουργός γνωρίζει ότι ο ρόλος τους αστικού σχολείου είναι αδιαπραγμάτευτος για το σύστημα και δεν αλλάζει με όσες περικοκλάδες κι αν τον στολίσει η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Και ξέρει ότι η αφόρητη κατάσταση που βιώνει ο ελληνικός λαός και αυτά που έρχονται με την επιβολή μνημονίων εις το διηνεκές, θα φέρουν αναπόφευκτα και λαϊκά ξεσπάσματα. Γι΄αυτό και οι «θεσμοί», ο ΟΟΣΑ και τα ρέστα, απαιτούν ένταση των μέτρων καταστολής σε όλα τα επίπεδα. Η αξιολόγηση είναι ένα από αυτά τα μέτρα καταστολής και η αυτοαξιολόγηση είναι ο «φερετζές» της. Οι συριζαίοι, που έχουν αγκιστρωθεί στην εξουσία, έχουν αναλάβει τη δέσμευση να την προωθήσουν (προβλέπεται στο Μνημόνιο-3, και σε όλες τις εκθέσεις, παλιές και νέες του ΟΟΣΑ). Γι’ αυτό και ο Γαβρόγλου προσπαθεί με γλυκόλογα και τεχνάσματα της κακιάς ώρας να πείσει τους εκπαιδευτικούς να αποδεχτούν -ως πρώτο βήμα βεβαίως- την αυτοαξιολόγηση.
Λέει, μάλιστα και το εξής ανεκδιήγητο και προκλητικό: ότι οι εκπαιδευτικοί, λίγο-πολύ, ευθύνονται και για τη μαθητική διαρροή, όταν είναι γνωστό το δυσμενές φορτίο που σηκώνουν στις πλάτες τους οι μαθητές των φτωχών λαϊκών στρωμάτων λόγω της ταξικής τους θέσης, που τώρα έχει γίνει αβάσταχτο με την παρατεταμένη οικονομική κρίση και τη συνεχή «κινεζοποίηση».