Χωρίς να έχουμε σαφή εικόνα, γιατί την ώρα που έκλεινε η ύλη της εφημερίδας μας αρκετές γενικές συνελεύσεις φοιτητικών συλλόγων βρίσκονταν σε εξέλιξη, μπορούμε να πούμε ότι ο κύκλος των καταλήψεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, που κράτησε πέντε εβδομάδες, κλείνει. Πολλές γενικές συνελεύσεις χάθηκαν για το μπλοκ της κατάληψης, ενώ υπάρχει μια εικόνα απομαζικοποίησης των συνελεύσεων και ιδιαίτερα του μπλοκ των καταλήψεων.
Ο χώρος και η ώρα που γράφεται αυτό το σημείωμα δεν επιτρέπουν έναν συνολικό απολογισμό (στο επόμενο φύλλο ελπίζουμε να τον έχουν κάνει οι φοιτητές της «Κόντρας»), όμως είναι φανερό ότι ο δυναμισμός αυτού του κύκλου εξαντλήθηκε, χωρίς να καταφέρει να πετύχει το στόχο του, την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, την κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου.
Από την άλλη, όμως, η κυβέρνηση δεν έχει κανένα περιθώριο να πανηγυρίσει ότι «καθάρισε» τον τελευταίο αντίπαλο, το φοιτητικό κίνημα. Ο εκνευρισμός της Διαμαντοπούλου την Πέμπτη το πρωί στη Βουλή και η πεζοδρομιακή συμπεριφορά της δείχνουν ότι η ίδια έχει συνειδητοποιήσει ότι βαδίζει επί ξυρού ακμής. Διότι μέσα στα ίδια τα πανεπιστήμια δεν της έχει απομείνει κανένας σύμμαχος, εκτός από μια δράκα λαμόγιων, στα οποία δεν μπορεί να στηριχτεί με ελπίδες ότι θα εγκαθιδρύσει τη νέα εξουσία. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι σχεδόν οι πρυτάνεις αρνήθηκαν να υπογράψουν τις διαπιστωτικές πράξεις και η Διαμαντοπούλου θα αναγκαστεί να λουστεί τη ντροπή και να τις υπογράψει μόνη της, εν είδει δικτάτορα. Εκανε κρούσεις σε δεκάδες καθηγητές να δεχτούν διορισμό στα νέα συμβούλια και «έφαγε πόρτα» από τη συντριπτική πλειοψηφία. Ακόμα και από πριμαντόνες του συστήματος τύπου Μπαμπινιώτη.
Τα νέα όργανα, λοιπόν, θα είναι εντελώς απαξιωμένα και θα κλη- θούν να λειτουργήσουν σ’ ένα εντελώς εχθρικό περιβάλλον, αντιμετωπίζοντας ένα συνεχή ανταρτοπόλεμο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ακόμα και τα «φυτά», που μπήκαν μπροστά δημιουργώντας το κίνημα της «αντικατάληψης», με την αφανή υποστήριξη της ΔΑΠ, του ΜΑΣ και της ΠΑΣΠ, δεν τολμού-σαν να υπερασπιστούν το νόμο Διαμαντοπούλου και διακήρυτταν υποκριτικά ότι είναι «ενάντια στο νόμο, αλλά με ανοιχτές σχολές».
Για το αγωνιστικό φοιτητικό κίνημα χάθηκε μια μάχη, αλλά δεν χάθηκε ο πόλεμος. Κι αυτό δεν το λέμε για «παρηγοριά», αλλά επειδή και η ιστορία δείχνει πως ο νόμος 815 του Καραμανλή του πρεσβύτερου καταργήθηκε από κίνημα καταλήψεων δυο σχεδόν χρόνια μετά την ψήφισή του. Το μπλοκ των καταλήψεων μπορεί και πρέπει να ανασυγκροτηθεί, να κάνει ψύχραιμα τον απολογισμό του, να χαράξει μια καινούργια τακτική. Οχι να αναλωθεί σε αποσπασματικούς αγώνες και μάχη οπισθοφυλακών, που οδη- γούν σε σίγουρη ήττα, αλλά να δημιουργήσει τους όρους για μια αντεπίθεση με στόχο την κατάργηση του νόμου. Το κοινωνικό καζάνι που βράζει γύρω του δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για μια αποτελεσματική αντεπίθεση.
