Η νέα ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ (Πασόκοι, δεξιοί Συνασπισμένοι και μερικοί Νεοδημοκράτες) έδωσε σαφώς το αισχρό στίγμα της, μόλις ανέλαβε καθήκοντα, φτύνοντας κατάμουτρα πολύμηνους και μακρόχρονους αγώνες του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος: ναι στο νόμο-πλαίσιο, ναι στην κατάργηση του ασύλου, ναι στη Μπολόνια. Ακόμη και σ’ αυτή την εθιμοτυπική απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ είπε όχι. Ο υπουργός Παιδείας ανταποδίδοντας τη «φιλοφρόνηση» κάλεσε την ΠΟΣΔΕΠ σε συνάντηση. Και όπως δήλωσε μετά, «όσον αφορά στα οικονομικά θέματα, ζήτησε τη συμβολή της για τον καθορισμό των προτεραιοτήτων, με δεδομένο το δύσκολο δημοσιονομικό καθεστώς που αντιμετωπίζουμε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση». Δηλαδή, ζήτησε τη στήριξη σε μια πολιτική άγριων περικοπών, που ήδη έχει φέρει πολλά Ιδρύματα σε απόγνωση (κάποια εξ αυτών το έχουν διαμηνύσει και καταγγείλει με «λουκέτα» διαμαρτυρίας).
Ο Αρης επίσης δήλωσε ότι στόχος και των δυο πλευρών είναι «ένα Δημόσιο Πανεπιστήμιο ανταγωνιστικό στο σύγχρονο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, ανοιχτό στο μέλλον και τις προκλήσεις της εποχής», δηλαδή ένα Πανεπιστήμιο που λειτουργεί με επιχειρηματικά κριτήρια, όπως ορίζει η Μπολόνια και ο Κοινός Ευρωπαϊκός Χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης.
Σίγουρα η ΠΟΣΔΕΠ έτεινε ευήκοον ους στα κελεύσματα του υπουργού, με βάση τη σύνθεσή της και τις δεσμεύσεις που ανέλαβε με την ανάληψη των καθηκόντων της. Αλλωστε, από την ημέρα που εκλέχτηκε και ανέλαβε δράση η νέα διοί-κηση, βρίσκεται καθημερινά στην επικαιρότητα σε ρόλο συκοφάντη των αγωνιστικών κινητοποιήσεων του φοιτητικού κινήματος και μοχλού πίεσης για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου (βλέπε κατάληψη Πρυτανείας ΑΠΘ). Ας προσέχουν, όμως, γιατί τρέχουν πολύ και θα σκοντάψουν με αποτέλεσμα να σπάσουν τα μούτρα τους.
