Ο πρόεδρος της εταιρίας του αεροδρόμιου της Αθήνας Π. Ρουμελιώτης βρίσκεται στα μαχαίρια με τον πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ Σ. Πιτσιόρλα για το ζήτημα της παράτασης της σύμβασης παραχώρησης του αεροδρόμιου για άλλα είκοσι χρόνια (μέχρι το 2046). Ο Πιτσιόρλας επικαλείται την υποχρέωση που προκύπτει ρητά και κατηγορηματικά από το Μνημόνιο για επέκταση της σύμβασης παραχώρησης, ενώ ο Ρουμελιώτης χαρακτηρίζει «σκάνδαλο τυχόν επέκταση της σύμβασης παραχώρησης του αεροδρομίου», διότι σε δέκα χρόνια λήγει η αρχική σύμβαση και το αεροδρόμιο θα περιέλθει στο ελληνικό δημόσιο, ενώ ήδη αποφέρει κέρδη τουλάχιστον 60 εκατ. ευρώ το χρόνο στο ελληνικό δημόσιο.
Ο Ρουμελιώτης έχει ήδη μιλήσει δημόσια, γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι παίζεται χοντρό παιχνίδι. Τι είδους παιχνίδι; Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ονόματα, σίγουρα όμως πρόκειται για παιχνίδι καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Δεν είμαστε αφελείς για να πιστέψουμε ότι ο Π. Ρουμελιώτης μετατράπηκε ξαφνικά σε σταυροφόρο της υπεράσπισης των συμφερόντων του δημοσίου. Αρκεί το βιογραφικό του για να μας πείσει για το αντίθετο. Είναι ένας από τους οικονομολόγους που έφερε από το εξωτερικό ο Α. Παπανδρέου για να πλαισιώσει το πολιτικό του σύστημα χωρίς… σοσιαλιστικές εξάρσεις. Πέρασε από διάφορες κυβερνητικές θέσεις, χωρίς ποτέ να διεκδικήσει βουλευτική έδρα. Ξέροντας ότι θα κατηγορηθεί για το σκάνδαλο Κοσκωτά (κατείχε τότε το κρίσιμο πόστο του υπουργού Εθνικής Οικονομίας), φρόντισε να μεταπηδήσει στο Ευρωκοινοβούλιο. Εκανε χρήση της ασυλίας που του πρόσφερε αυτή η θέση και έτσι ήταν ο μόνος από τους παραπεμφθέντες στο Ειδικό Δικαστήριο για παράβαση του νόμου περί ευθύνης υπουργών που δεν κάθησε στο εδώλιό του. Επανήλθε ως στέλεχος της Τράπεζας Πειραιώς, ενώ ο Γιωργάκης τον έκανε εκπρόσωπο της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Πώς ακριβώς «τρούπωσε» στον ΣΥΡΙΖΑ δεν το γνωρίζουμε (δεν είναι ο μόνος άλλωστε), ξέρουμε όμως ότι εξασφάλισε τη θέση του προέδρου στο «Ελ. Βενιζέλος». Πρέπει να είναι κανείς εξαιρετικά αφελής για να πιστέψει ότι ειδικά ο Ρουμελιώτης κινείται από… αγνά σοσιαλιστικά ιδεώδη.
Ο Πιτσιόρλας, από την άλλη, είναι παλιό στέλεχος του ευρωαναθεωρητισμού (από την εποχή του Κύρκου), που κάποια στιγμή επέλεξε να ασχοληθεί με τις μπίζνες. Τον έφεραν στο ΤΑΙΠΕΔ οι Τσιπραίοι και μοστράρει ως ο… «κόκκινος μάνατζερ». Εχει απευθείας γραμμή με το Μαξίμου και κινείται όπως επιβάλλει ο ρόλος του: τηρώ το Μνημόνιο και ξεπουλάω κλείνοντας τις συμφωνίες με τους καπιταλιστές εν κρυπτώ και παραβύστω (μπορεί κανείς να υποθέσει βάσιμα ότι αυτές οι συμφωνίες έχουν φανερές και κρυφές «πλευρές», όπως συνέβαινε πάντοτε).
Αρα, έχουμε δυο καπιταλιστές-μάνατζερ, στελέχη της ίδιας κυβέρνησης, με διαφορετική πολιτική διαδρομή, ενδεχομένως και με δεσμούς με διαφορετικές ομάδες μέσα στην κυβέρνηση (και έξω απ' αυτή), που ερίζουν για την υλοποίηση μιας μνημονιακής δέσμευσης, που και οι δύο ξέρουν ότι θα γίνει πράξη. Εκείνο που μπορούμε να σκεφτούμε, λοιπόν, είναι ότι εκφράζουν αντιτιθέμενα καπιταλιστικά συμφέροντα που εποφθαλμιούν το 30% του ποσοστού του ελληνικού δημοσίου στην εταιρία του αεροδρόμιου, που σύμφωνα με το Μνημόνιο πρέπει να πουληθεί. Είναι πιθανό σύντομα να αποκαλυφθούν περισσότερα.
