Και μέσα σε όλη τη ζοφερή κατάσταση της πανδημίας και της ακόμα τρομακτικότερης διαχείρισής της από την κυβέρνηση, πετιέται (σαν να μην πούμε τι) ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Σκυλακάκης, για να μας τονίσει πως τα οικονομικά νέα είναι ευχάριστα. Συγκεκριμένα, ότι το έλλειμμα στο ισοζύγιο του κρατικού προϋπολογισμού είναι μικρότερο από το έλλειμμα, που είχε προβλέψει στην ουσία ο ίδιος στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού για το 2021. Μόνο ένας τιτάνας της οικονομικής σκέψης θα μπορούσε να κομπάζει για ένα τέτοιο νέο.
Ξεπερνώντας την επικοινωνιακή μπούρδα του Σκυλακάκη, το μόνο βέβαιο είναι πως δε χωράνε περιθώρια ωραιοποίησης της πραγματικότητας. Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, το ταμειακό έλλειμμα του προϋπολογισμού έφτασε τα 24,1 δισ. ευρώ για το 2020 όταν το 2019 ανερχόταν στα 477 εκατ. ευρώ. Από άλλη σκοπιά, το πρωτογενές πλεόνασμα των 5,5 δισ. του 2019 μετετράπη σε πρωτογενές έλλειμμα των 17,81 δισ. Τα έσοδα από 51 δισ. ευρώ για το 2019 μειώθηκαν στα 42,3 δισ. για το 2020, ενώ στο σκέλος των δαπανών τα 51 δισ. του 2019 έγιναν 62 για το 2020. Το μόνο στοιχείο που δεν επηρεάζεται από καμία πανδημία και από κανέναν παράγοντα είναι οι τόκοι για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, οι οποίοι από 6 δισ. ανήλθαν σε 6,3 δισ. μεταξύ των δύο ετών.
Το μόνο πλεόνασμα που υπάρχει, εν τέλει, είναι αυτό των οικονομικών ογκόλιθων της κυβέρνησης. Το οικονομικό επιτελείο προβλέπει ανάπτυξη για το 2021 της τάξης του 4,8%, όταν ο ΟΟΣΑ προβλέπει 0,9%. Παράλληλα, το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών, σε σχετική έρευνα, προβλέπει ύφεση για το πρώτο τρίμηνο του 2021 της τάξης του 10,44%, ενώ για το δεύτερο τρίμηνο 3,04%. Επομένως, αυτή η φιλολογία των προβλέψεων και των ευχολογίων μικρή σημασία έχει. Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι η οικονομία είναι σε βαθιά ύφεση και το μέλλον κάθε άλλο από ευοίωνο μπορεί να χαρακτηριστεί.
Και βέβαια, δεν αποτελεί γρίφο το ποιος θα κληθεί να πληρώσει την κρίση. Ηδη, σύσσωμος ο κυβερνητικός προπαγανδιστικός μηχανισμός «κρώζει» για το άνοιγμα του λιανεμπορίου και γενικά της αγοράς, έτσι ώστε να αρθούν άμεσα τα μέτρα στήριξης των εργαζομένων τα οποία «στοιχίζουν» ένα δισ. περίπου τον μήνα. Απομονώνοντας το 1 δισ. και βλέποντάς το σαν «έξοδο», επίσης δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ψίχουλα, που πολλές φορές δε φτάνουν καν στα χέρια των εργαζόμενων.
Η πανδημία, ως οποιαδήποτε άλλη κρίση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, είναι ταυτόχρονα και ευκαιρία για το κεφάλαιο. Αυτό αποτυπώνεται και σε έρευνα που έκανε η ΓΣΕΕ. Ενδεικτικά, το 56% των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα δηλώνει ότι στην περίοδο της πανδημίας τα εισοδήματά του μειώθηκαν. Από αυτό το ποσοστό, το 22% αναφέρει πως η εισοδηματική μείωση που υπέστη είναι μεγαλύτερη από 31% ενώ το 14% υπέστη μείωση 21%-30%.
Για να επανέλθουμε στα προπαγανδιστικά ΜΜΕ, υπάρχει και ο σχετικός καθησυχασμός: τώρα πια «είμαστε στις αγορές». Επομένως το ελληνικό κράτος μπορεί να δανειστεί ξανά σε περίπτωση συνέχισης της πανδημίας. Αυτή είναι η λύση του καπιταλιστικού συστήματος: δανεισμός-ύφεση-δανεισμός. Ενας φαύλος κύκλος με μόνο θύμα τον εργαζόμενο λαό. Πρέπει να σπάσει.
