«Ο σχεδιασμός των δανειστών για τη διαχείριση του χρέους μας υποκρύπτει μακροχρόνιο εγκλωβισμό της χώρας στις παγίδες χρέους και λιτότητας. Η συμφωνία του Eurogroup της 15ης Ιουνίου αποκαλύπτει ότι η κύρια επιδίωξη των δανειστών είναι το πρόβλημα να μετακινηθεί ελεγχόμενα κάτω από το χαλί της επιτροπείας για τις επόμενες δεκαετίες».
Οι αστοί οικονομολόγοι ποτέ δεν είναι ουδέτεροι. Ανάλογα με τη θέση που κατέχουν, με τις πολιτικές ή επιχειρηματικές σκοπιμότητες που υπηρετούν, διαμορφώνουν και τον «επιστημονικό» λόγο που εκφέρουν. Ακόμα και όταν λένε αλήθειες, αυτές είναι μισές αλήθειες που υπηρετούν σκοπιμότητες (ειδικές ή γενικές).
Ο Γιώργος Αργείτης είναι καθηγητής του ΕΚΠΑ και επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, θέση καθόλου αμελητέα για έναν πανεπιστημιακό που θέλει να «σπρώξει» την καριέρα του (θυμηθείτε τον Σάββα Ρομπόλη). Επειδή δεν είναι εξαρτημένος από την κυβέρνηση, αλλά υπηρετεί τον αντιπολιτευτικό ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, μπορεί να γράψει κάποιες αλήθειες. Το παραπάνω απόσπασμα είναι η κατακλείδα ανάλυσής του που δημοσιεύτηκε στα «Νέα» υπό τον τίτλο: «Η παγίδα χρέους και λιτότητας των δανειστών στην Ελλάδα» και με τον εξής επίτιτλο: «Γιατί η πρόσφατη συμφωνία στο Eurogroup θα έπρεπε να μας δημιουργεί προβληματισμό και να μην είναι ακόμη μια αφορμή για επικοινωνιακή εκμετάλλευση».
Ομως, οι αλήθειες που αναφέρει ο Αργείτης είναι μισές. Καταρχάς, είναι ψευδεπίγραφο το δίπολο «χώρα-δανειστές», στο οποίο στηρίζει όλο το σχήμα που περιγράφει. Δεν υπάρχει «χώρα», έτσι γενικά και αόριστα, υπερταξικά, στην οποία «συγκατοικούν» καπιταλιστές και εργάτες και φτωχοί αγρότες και φτωχοποιημένοι εργαζόμενοι μικροαστοί. Γι' αυτό και δεν υπάρχουν ελληνικές κυβερνήσεις που να εκπροσωπούν αυτή την ιδεατή «χώρα». Είναι ταγμένες στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων ταξικών συμφερόντων, των συμφερόντων των καπιταλιστών.
Διαβάσατε ποτέ μύδρους κατά των δανειστών από την πλευρά των καπιταλιστών και των οργανωμένων συνδικάτων τους (ΣΕΒ κτλ.); Η κριτική τους είναι μονίμως κατά των κυβερνήσεων, γιατί καθυστερούν να εφαρμόσουν αυτά που απαιτούν οι ιμπεριαλιστές δανειστές. Τα παπαγαλάκια τους έγραφαν από την αρχή των Μνημονίων ότι αυτά «έπρεπε να τα είχαμε κάνει μόνοι μας», διακήρυσσαν ότι «η κρίση είναι ταυτόχρονα και μια ευκαιρία», κατηγορούσαν και εξακολουθούν να κατηγορούν τις κυβερνήσεις ότι «δεν έχουν υιοθετήσει το πρόγραμμα». Για να μην πούμε για τις παρασκηνιακές επαφές τους με τα στελέχη της τρόικας, στα οποία μεταφέρουν με κάθε λεπτομέρεια τα αιτήματά τους για την κινεζοποίηση των μισθών και των εργασιακών σχέσεων, που υλοποιήθηκαν με πληθώρα νομοσχεδίων όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων.
Με δεδομένη την ταύτιση της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, ο ρόλος των μνημονιακών κυβερνήσεων περιορίστηκε σε μια «διαπραγμάτευση για τα μάτια», μέσω της οποίας δεν υπερασπίζονται τα συμφέροντα «της χώρας», αλλά τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν διαπραγματεύονται σκληρά ή λιγότερο σκληρά με τους δανειστές, αλλά καλλιεργούν την ψεύτικη εικόνα της διαπραγμάτευσης με στόχο να διαχειριστούν τον ελληνικό λαό. Οσο αποτελεσματικότερη είναι αυτή η διαχείριση τόσο πιο εύκολα κατοχυρώνονται οι απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών δανειστών και τα συμφέροντα της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας, ενώ παράλληλα τα μνημονιακά κόμματα εξουσίας φροντίζουν για τη δική τους αναπαραγωγή, ώστε να συνεχίζουν να παίζουν σημαίνοντα ρόλο στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι.
Ο Αργείτης γράφει τις μισές αλήθειες του προσπαθώντας να πλήξει την προπαγάνδα ευφορίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Υπονοεί ότι μια άλλη κυβέρνηση ενδεχομένως να τα είχε καταφέρει καλύτερα, εν γνώσει του ότι αυτό είναι ψευδές. Και για όσους δεν πιάσουν το «υπονοούμενο» υπάρχει η προειδοποίηση ότι… πρέπει να εργαστούμε, ως «χώρα» πάντοτε, για να βγούμε από την παγίδα των δανειστών.
