Ανεμος… ανάπτυξης λυσσομανάει στην Ελλάδα των Μνημονίων. Τουλάχιστον αυτή την αίσθηση αποκομίζει κανείς, αν δώσει σημασία στις τοποθετήσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων: από τον ΓΑΠ, το success story και τις επενδύσεις του Σαμαρά, μέχρι τους Τσιπροκαμμένους και τις αναπτυξιακές τους τροχιές. Ομως τα λουκέτα στις επιχειρήσεις, που αυτός ο άνεμος «έφερε», δείχνουν το ακριβώς αντίθετο.
Σύμφωνα με έρευνα της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, τη δεκαετία 2004-2014 ο μέσος όρος των κηρυγμένων σε πτώχευση επιχειρήσεων (που δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους) ανήλθε στις 457 το χρόνο. Ο μέσος όρος των χρεών τους ήταν 470 εκατ. ευρώ και ο μέσος όρος των εργαζόμενων που είχαν αξιώσεις έναντι των αφεντικών τους ήταν 1.265. Η χρονιά όμως που έδωσε ώθηση στους δύο αυτούς μέσους όρους ήταν το 2014 (η χρονιά του… success story), όταν τα χρέη των επιχειρήσεων έφτασαν τα 1,8 δισ. (αύξηση του μέσου όρου κατά 46%!) ενώ οι εργαζόμενοι που είχαν αξιώσεις έφτασαν κατά μέσο όρο τους 2.214! Ποσά και αριθμοί εξωφρενικοί για μια εποχή κατά την οποία επενδύσεις και έξοδοι στις αγορές έδιναν και έπαιρναν (σύμφωνα πάντα με τους Σαμαροβενιζέλους).
Στην ίδια έρευνα αναδεικνύεται και το προφανές: τα χρέη αυξάνονται συνεχώς κατά τα χρόνια των Μνημονίων. Και την πληρώνουν συγκεκριμένοι κλάδοι. Το μεγαλύτερο ποσοστό στην κατανομή των πτωχεύσεων για το χρονικό διάστημα 2010-2014 κατέχουν εμπορικές επιχειρήσεις (χονδρικό και λιανικό εμπόριο) και συνεργεία αυτοκινήτων. Ακολουθούν κλάδοι όπως η εστίαση. Με λίγα λόγια, το μάρμαρο δεν το πληρώνουν οι μεγαλοαστοί και οι κολοσσοί τους αλλά το μικροαστικό κομμάτι της κοινωνίας, για το οποίο τις περισσότερες φορές η επιχείρηση είναι και η αποκλειστική πηγή εισοδήματος για μια οικογένεια.
Μια άλλη σημαντική παρατήρηση είναι η εξής: το 2014, που τα μποφόρ του αναπτυξιακού ανέμου ανέβηκαν, οι πτωχεύσεις ως αριθμός μειώθηκαν. Ομως, τα στοιχεία του βεβαιωμένου παθητικού (βεβαιωμένες υποχρεώσεις των επιχειρήσεων) αυξήθηκαν από το 2013 κατά 1,1 δισ. περίπου (από 699 εκατ. το 2013 σε 1,8 δισ. το 2014). Αυτό δείχνει ότι το τσουνάμι των λουκέτων χτυπάει πρώτα τις πιο μικρές επιχειρήσεις και έπειτα σειρά έχουν και οι μεγαλύτερες, κάτι το αναμενόμενο όσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει.
Το μόνο σίγουρο είναι πως και η επόμενη στατιστική (όταν και αν δημοσιευτεί ξανά), που θα αναφέρεται στην επόμενη διετία, θα αποδεικνύει τα ίδια και χειρότερα. Ας φροντίσουμε λοιπόν να μη χάφτουμε «αφηγήσεις» του τύπου «τα δύσκολα πέρασαν» και να προμηθευτούμε αντιανεμικό, γιατί έχουμε πλεόνασμα σε τσαρλατάνους «Αιόλους».
