Μνημόνιο Νο 4, Φλεβάρης 2010. Οι τόνοι έχουν ανέβει, η φιλολογία περί ανάγκης νέου δανείου, νέου Μνημόνιου, αναδιάρθρωσης του χρέους κ.λπ. βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Από τα ΜΜΕ καθημερινά βλέπουν το φως της δημοσιότητας ειδήσεις για νέα μέτρα. Το ίδιο το αναθεωρημένο Μνημόνιο παίρνει τη χατζάρα και κόβει. Κόβει από παντού και ιδιαίτερα από τις κάθε είδους κοινωνικές δαπάνες. Ακόμα και από τις πιο στοιχειώδεις. Κόβει από παντού, εκτός από τις πολεμικές δαπάνες. Στο σχετικό χωρίο διαβάζουμε τα εξής γενικά και αόριστα:
«Το νέο Εθνικό Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Στρατιωτικών Προμηθειών, 2011-2025, το οποίο αναμένεται να υιοθετηθεί το Μάιο του 2010, προβλέπει μια μείωση των αμυντικών δαπανών, η οποία θα συνεισφέρει διαρκώς στη δημοσιονομική εξυγίανση, χωρίς να επηρεάζεται το αξιόμαχο των εθνικών αμυντικών δυνάμεων».
Οπως βλέπετε, δεν υπάρχουν ούτε ποσοστά μείωσης ούτε απόλυτα μεγέθη. Να πουν, βρε αδερφέ, ότι θα εξοικονομήσουμε τόσα δισ. Μπαίνει, δε, και ο όρος της διατήρησης του «αξιόμαχου» και το γλυκό δένει. Γιατί η τρόικα δεν παρεμβαίνει σ’ αυτόν τον τομέα και δεν υποχρεώνει την κυβέρνηση να κόψει συγκεκριμένα ποσά, όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι οι πολεμικές δαπάνες συνεπάγονται μια τεράστια δημοσιονομική επιβάρυνση και ελάχιστη συμμετοχή στον τομέα του ΑΕΠ; Η απάντηση είναι απλή. Οι πολεμικές δαπάνες σημαίνουν παραγγελίες στα μονοπώλια (και) των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών χωρών.
Υποβρύχια και τανκς από τη Γερμανία, φρεγάτες από τη Γαλλία και πάει λέγοντας πρέπει να εξακολουθήσουν να αγοράζονται από το πτωχευμένο ελληνικό κράτος. Γι’ αυτό και δεν πειράζουν καθόλου αυτόν τον τομέα κρατικών δαπανών.
