Υπήρξε μια εποχή που ο αρχιστράτηγος του ελληνικού μοναρχοφασιστικού στρατού και μετέπειτα πρωθυπουργός Αλ. Παπάγος δεν δίσταζε να διακηρύσσει δημόσια, απευθυνόμενος στον αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ, «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας». Μια εποχή που οι υπουργοί χτυπούσαν προσοχή στον αμερικανό πρέσβη Πιουριφόι και που τις μυστικές υπηρεσίες διοικούσε ο πράκτορας της CIA Τομ Καραμεσίνης. Λίγο αργότερα, ο πρόεδρος Τζόνσον έλεγε στον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου (παρουσία του γιου του και υ-πουργού Α. Παπανδρέου) «στ’ αρχίδια μου το γαμημένο σύνταγμά σας». Κι αυτός το βούλωνε. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι, μεσολάβησε η χούντα, ακολούθησε η μεταπολίτευση και ο αστικός πολιτικός κόσμος εκσυγχρονίστηκε.
Η αμερικανοδουλεία παρέμεινε, όμως, δεν χρειάζονταν πια διακηρύξεις δουλικότητας όπως αυτή του Παπάγου. Οι αμερικανοελληνικές σχέσεις εκσυγχρονίστηκαν, τουλάχιστον στο επίπεδο της δημοσιότητας. Πίσω από τις κλειστές πόρτες, όμως, η ουσία παραμένει η ίδια. Ακόμα και μπινελίκια μπορεί να πέφτουν. Εξαρτάται από την κουλτούρα του αμερικανού παράγοντα και από τον έλληνα υπουργό που έχει απέναντί του. Αλλωστε, στην ελληνική πολιτική παράδοση υπάρχει ένα ανέκδοτο, που κάθε άλλο παρά ανέκδοτο είναι: «δεν κάνεις κορυφαία πολιτική σταδιοδρομία, αν δεν δώσεις καλά διαπιστευτήρια στην αμερικάνικη πρεσβεία». Επ’ αυτού κάτι ξέρει ο Κ. Λαλιώτης, που τόλμησε κάποτε να πάει σε αντιαμερικάνικη διαδήλωση και έκτοτε τον έφαγε η μαρμάγκα.
Τι ήρθαν να μας αποκαλύψουν τα έγγραφα του Wikileaks, που δημοσιεύτηκαν σε βρετανική εφημερίδα; Τίποτα που δεν γνωρίζαμε. Ηρθαν, όμως, να επιβεβαιώσουν, πέραν κάθε αμφιβολίας, αυτό που γνωρίζαμε: ότι ο μέχρι πρότινος υπουργός Προ-Πο είναι εκ των εκλεκτών των Αμερικανών και ότι δεν δίσταζε να δίνει κανονικό ραπόρτο στον αμερικανό πρέσβη για θέματα της αρμοδιότητάς του, ακόμα και για θέματα απ’ αυτά που θεωρούνται εθνικής ασφάλειας. Αυτά στον πρέσβη, γιατί σε άλλους, καθ’ ύλην αρμόδιους για ζητήματα «ασφάλειας», σίγουρα το ραπόρτο ήταν πιο αναλυτικό.
Ο καυγάς που ξέσπασε ανάμεσα στον Χρυσοχοΐδη και το ΛΑΟΣ μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Αλλωστε, αν διοικητής της ΚΥΠ την επίμαχη περίοδο δεν ήταν ο νυν βουλευτής του ΛΑΟΣ Κοραντής, είναι βέβαιο ότι ο Καρατζαφέρης και οι άνθρωποί του θα έσπευδαν να υπερασπιστούν τον Χρυσοχοΐδη (όπως έχουν κάνει πολλάκις στο παρελθόν, μαζί με την οικογένεια Μητσοτάκη).
Ο καυγάς αυτός βόλεψε και τον Χρυσοχοΐδη, γιατί περιόρισε το όλο θέμα στα της ΚΥΠ, αφήνοντας στην άκρη την ουσία. Αρχισε να μιλά με το γνωστό παραληρηματικό του τρόπο (αλλά με καθαρά απολογητικό ύφος), λέγοντας πως δεν είπε τίποτα περισσότερο απ’ αυτά που έχει καταγγείλει δημόσια! Κι αφού τα είχε καταγγείλει δημόσια, γιατί χρειάστηκε να τα επαναλάβει στον αμερικανό πρεσβευτή, σε συναντήσεις οι οποίες δεν ανακοινώθηκαν δημόσια; Και τι γύρευε ο αμερικανός πρεσβευτής τόσο συχνά στο γραφείο του υπουργού Προ-Πο; Γιατί δεν υπάρχουν φωτογραφίες απ’ αυτές τις συναντήσεις, όπως γίνεται στις εθιμοτυπικές συναντήσεις όλων των άλλων υπουργών;
Ο Χρυσοχοΐδης φιλοδόξησε πολλά. Μέχρι και για αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πλασαρόταν κάποτε. Ο Γιωργάκης τον περιθωριοποίησε, τώρα τελειώνει.
