«Θα φύγουν από την Ελλάδα είτε με εθελοντικό επαναπατρισμό είτε με υποχρεωτική απέλαση. Είμαστε απολύτως αποφασισμένοι». Η δήλωση ανήκει στον υπουργό Προ-Πο Χρ. Παπουτσή, που έχει την τιμή να είναι ο πρώτος υπουργός που ανακοίνωσε την κατασκευή φράχτη ύψους 3,5 μέτρων και μήκους 12 χιλιομέτρων στον Εβρο, μετατρέποντας την Ελλάδα σε Ισραήλ.
Ποιος είναι ο σκοπός αυτού του φράχτη; Να αυξήσει τους θανάτους μεταναστών, καθώς θα προσπαθούν να περάσουν τα ελληνικά σύνορα από άλλα, πιο δύσβατα σημεία, και έτσι να ανασχέσει κάπως τη ροή εισόδου τους. Γιατί να ανακοπεί η μεταναστευτική ροή αποκλείεται. Κανένας Παπουτσής δεν θα μπορέσει να το πετύχει αυτό, ακόμα κι αν στήσει πολυβόλα και διατάξει να τους πυροβολούν. Είναι τέτοια η βαρβαρότητα στο λεγόμενο τρίτο κόσμο, τόσα τα βάσανα που δημιουργούν η ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική εκμετάλλευση, οι πόλεμοι, οι επεμβάσεις, τα δικτατορικά καθεστώτα, που μεγάλες μάζες ανθρώπων θα ρισκάρουν ακόμα και τη ζωή τους προκειμένου ν’ αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού.
Είναι πάνω από 300 οι μετανάστες που έχουν μέχρι σήμερα αφήσει την τελευταία τους πνοή στην περιοχή του Εβρου. Διαμελίστηκαν στα ναρκοπέδια, πνίγηκαν στο ποτάμι, πέθαναν από τις κακουχίες. Ο πραγματικός αριθμός είναι μεγαλύτερος, γιατί αρκετοί είναι αυτοί που τα σώματά τους χάθηκαν. Στόχος του Παπουτσή είναι να κάνει τον αριθμό μεγαλύτερο. Οσο γίνεται μεγαλύτερο. Γι’ αυτό και ο φράχτης που θέλει να σηκώσει δεν είναι μόνο ο φράχτης της ντροπής (για ό,τι συμβολίζει), αλλά και ο φράχτης του αίματος. Ενα δολοφονικό εργαλείο ενάντια στους εξαθλιωμένους που προσπαθούν να διαβούν τα σύνορα, προερχόμενοι από τους τόπους της απόλυτης δυστυχίας και βαρβαρότητας.
Οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε ματοβαμμένο συνοριοφύλακα της ΕΕ. Η καπιταλιστική εκμετάλλευση και η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα δημιουργούν κύματα μεταναστών προς τη Δύση και η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε να τους αντιμετωπίσει με τα πιο βάρβαρα μέτρα. Η Ελλάδα δεν λειτουργεί ως χώρα διέλευσης, όπως είναι η επιθυμία των μεταναστών που περνούν τα σύνορα, αλλά ως χώρα-φυλακή, που θα τους τσακίζει στα σύνορα, θα τους φυλακίζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και μετά θα τους απελαύνει. Γι’ αυτό και όσους αφήνει ελεύθερους τους εγκαταλείπει στην τύχη τους, με αποτέλεσμα να φουντώνουν η εξαθλίωση και η παραβατικότητα από τη μια, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός από την άλλη. Αν μόνο τα λεφτά για το φράχτη του αίματος δίνονταν για την περίθαλψη των μεταναστών, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Κι αν η Ελλάδα έφευγε από τη συνθήκη «Δουβλίνο ΙΙ» και εφοδίαζε τους μετανάστες με ταξιδιωτικά έγγραφα, πολλά από τα προβλήματα θα είχαν λυθεί. Οι κυβερνήσεις, όμως, δουλεύουν για την ΕΕ, για τους εργολάβους και τις πολεμικές βιομηχανίες, έχοντας εξαφανίσει και το ελάχιστο ίχνος ανθρωπισμού από την αστική πολιτική.
Το ευρωπαϊκό απαρτχάιντ χτίζεται στη χώρα μας, παράλληλα με τη βαρβαρότητα της μνημονιακής πολιτικής. Γι’ αυτό και πρέπει να προσδώσουμε στον αγώνα υπέρ των μεταναστών ταξικό και όχι αφηρημένα ανθρωπιστικό χαρακτήρα.