Για μια ακόμη φορά οι κάτοικοι της Λευκίμμης παρέδωσαν μαθήματα αγωνιστικής επιμονής, θάρρους και μαχητικότητας, συγκρουόμενοι με τα ΜΑΤ επί ώρες, τραυματίζοντας και αφοπλίζοντας μπάτσους και παραδίνοντας στην πυρά ένα περιπολικό. Το παράδειγμα του πολύμηνου αγώνα τους, η συσπείρωση γύρω από μια Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα που λειτουργεί με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες έχοντας παραμερίσει την πουλημένη δημοτική αρχή και η αγωνιστική στοχοπροσήλωσή τους αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για όλους. Το δίλημμα που κάθε φορά μπαίνει μπροστά σε κάθε αγωνιζόμενο κοινωνικό κομμάτι είναι «υποταγή και ήττα ή παραβίαση της αστικής νομιμότητας;». οι Λευκιμμαίοι απάντησαν το δεύτερο και το κάνουν συνεχώς πράξη.
Το τελευταίο επεισόδιο έγινε όταν οι ΜΑΤάδες προσπάθησαν να απομακρύνουν τους αγωνιζόμενους κατοίκους που είχαν καθήσει κάτω κλείνοντας το δρόμο που οδηγεί στην υπό κατασκευή χωματερή που θα καταστρέψει την πόλη τους. Οι μπάτσοι για να τρομοκρατήσουν τους κατοίκους άρπαξαν μια γυναίκα και την έκλεισαν στο περιπολικό. Η γυναίκα άρχισε να δυσφορεί και μια συντοπίτισσά της που έτρεξε να βοηθήσει βρέθηκε ημιλιπόθυμη με πρόβλημα καρδιάς. Αντί ν’ αφήσουν ελεύθερη τη γυναίκα οι μπάτσοι τη μετέφεραν στην Ασφάλεια. Τότε ξεχείλισε η οργή και οι συγκεντρωμένοι απάντησαν με πέτρες και όταν βρήκαν την ευκαιρία παρέδωσαν το περιπολικό στην πυρά.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι διάφοροι οικολόγοι και οικολογούντες δε βγάζουν μιλιά για τον αγώνα των Λευκιμμαίων κι ας πρόκειται για ξεκάθαρα οικολογική κινητοποίηση. Βλέπετε, αυτός ο αγώνας δεν γίνεται με κονκάρδες, χρωματιστά μπαλόνια και χαρούμενα χάπενινγκ, αλλά με τα μέσα της λαϊκής αντιβίας, της μόνης που δίνει συνέχεια και προοπτική νίκης. Το ίδιο ισχύει, βέβαια, για όλο το κοινοβουλευτικό φάσμα.