Εννέα ολόκληροι μήνες για μια προκαταρκτική εξέταση! Τόσο χρειάστηκε η Εισαγγελία Αθηνών για να ασκήσει τελικά δίωξη κατ’ αγνώστων για την υπόθεση της απαγωγής Πακιστανών μεταναστών από την Αθήνα, τα Γιάννενα και τα Οινόφυτα.
Η δίωξη, βέβαια, είναι κατ’ αγνώστων, που σημαίνει ότι οι δράστες δεν θα βρεθούν από την ανάκριση που θα γίνει. Γιατί οι πράκτορες, τα πρόσωπα των οποίων είδαν οι Πακιστανοί, ασφαλώς έχουν φύγει από την Ελλάδα, οι δε ντόπιοι συνεργάτες τους είναι δύσκολο να αναγνωριστούν. Γιατί για ν’ αναγνωριστούν πρέπει να βρεθούν και κανείς δεν πρόκειται να τους βρει, αφού η ΕΥΠ δεν πρόκειται να «δώσει» τους ανθρώπους της που διεκπεραίωσαν αυτή την «εθνική αποστολή».
Ομως, ακόμα και αν η υπόθεση πάει στο αρχείο, η άσκηση της ποινικής δίωξης σημαίνει πολλά από πολιτική άποψη. Σημαίνει δικαίωση εκείνων των μεταναστών που είχαν το θάρρος να επιμείνουν στις καταγγελίες τους, παρά τις πιέσεις που δέχτηκαν και από την πακιστανική πρεσβεία και από το ελληνικό κράτος, και μια ακόμη ντροπιαστική διάψευση του Βουλγαράκη, που είχε σπεύσει να διαψεύσει το γεγονός, ισχυριζόμενος ότι πρόκειται για φαντασιοπληξία ή προβοκάτσια. Η άσκηση ποινικής δίωξης σημαίνει ότι οι Πακιστανοί λένε αλήθεια, ότι οι απαγωγές και ανακρίσεις έγιναν. Αν είχε μια σταλιά τσίπα και φιλότιμο, ο Βουλγαράκης έπρεπε να παραιτηθεί. Αν είχε πολιτική αξιοπρέπεια ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να τον αποπέμψει. Ούτε το ένα υπάρχει, όμως, ούτε το άλλο. Καραμανλής και Βουλγαράκης είναι Διόσκουροι.