Το σύνολο των σοβαρών κατηγοριών σε βάρος του δασολόγου Ματθαίου Φιλιππάκη κατέρρευσε στη δίκη που έγινε στις 6 Ιούνη στα δικαστήρια της Νεάπολης Λασιθίου. Για να σωθούν μερικά προσχήματα, ο Μ. Φιλιππάκης καταδικάστηκε σε ποινή 6 μηνών για ξυλοδαρμό ενός αστυνομικού. Η ποινή ήταν με τριετή αναστολή, άσκησε έφεση και είναι βέβαιο ότι στο δεύτερο βαθμό θα απαλλαγεί και από αυτή. Ετσι γίνεται συνήθως, όταν τα δικαστήρια προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην αλήθεια που αποκαλύπτεται μπροστά τους και στις σκοπιμότητες της κρατικής καταστολής, μηχανισμό της οποίας αποτελούν και τα ίδια. Οταν ένα βαρύτατο κατηγορητήριο καταρρέει σε μια δίκη, απαλλάσσουν τον κατηγορούμενο από τις βαριές ποινές, τον καταδικάζουν για μια ελαφρά ποινή (για να δικαιολογήσουν την αστυνομική επιχείρηση) και στο δεύτερο βαθμό φεύγει και αυτή η μικρή καταδίκη. Το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη δίκη είχαν «κατασκηνώσει» δύο κλούβες με ΜΑΤ, σωρεία ασφαλιτών και υψηλόβαθμοι αξιωματικοί, επέβαλε στο συγκεκριμένο δικαστήριο να σώσει κάποια (ελάχιστα) προσχήματα για λογαριασμό της μπατσαρίας.
Μαζί με τη σκευωρία που η τοπική αστυνομία έστησε σε βάρος του Μ. Φιλιππάκη για τα γεγονότα της 28ης Οκτώβρη του 2011, όταν πλήθος Λασιθιωτών διαμαρτυρήθηκε ενάντια στη φιέστα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που έγινε σε πολυτελές ξενοδοχείο του Αγίου Νικολάου (όπως σαρκαστικά είπε ο Μ. Φιλιππάκης, «συνέραψαν ασύνδετα μεταξύ τους γεγονότα που απείχαν δέκα χιλιόμετρα και τρεις ώρες το καθένα και τα απέδωσαν όλα σε μένα ως να ήμην εκατόγχειρ και πανταχού παρών»), καταρρέει και η προκλητική διοικητική του δίωξη. Οπως γράψαμε αναλυτικά στο προ-προηγούμενο φύλλο μας, μ’ ένα όργιο παράνομων διαδικασιών τον έθεσαν σε αυτοδίκαιη αργία και τον εμποδίζουν να βγει κανονικά στη σύνταξη (είχε κάνει τις νόμιμες διαδικασίες, μετά από 35 χρόνια υπηρεσίας), με το αιτιολογικό της «αναξιοπρεπούς ή ανάρμοστης ή ανάξιας για υπάλληλο συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας». Τον έθεσαν σε αργία για την πολιτική του δράση και όχι γιατί του βρήκαν οποιοδήποτε υπηρεσιακό ψεγάδι. Εσπευσαν να υιοθετήσουν την αστυνομική εκδοχή των γεγονότων, χωρίς να σεβαστούν το περιβόητο τεκμήριο αθωότητας. Τώρα, μένουν χωρίς καν αυτή τη σκευωρία.
Το να σταματήσουν την πειθαρχική δίωξη είναι το αυτονόητο. Πέραν αυτού, όμως, υπάρχει το γενικότερο πρόβλημα. Το πρόβλημα της οικοδόμησης ενός εφιαλτικού πλαισίου που κρέμεται ως Δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των εργαζόμενων στο δημόσιο. Οπως έχουμε γράψει και άλλη φορά, το νέο κατασταλτικό πειθαρχικό δίκαιο για τους δημόσιους υπάλληλους δεν αφορά τα λαμόγια, τους λεγόμενους επίορκους. Αυτοί βολεύονται με κάθε κατάσταση, γιατί έχουν μάθει να έχουν συμπεριφορά yesmen έναντι των πολιτικών τους προϊσταμένων. Αφορά εκείνους τους δημόσιους υπάλληλους που σέβονται το ψωμί που τρώνε, που κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους, που διαπνέονται από προοδευτικές ιδέες, που αρνούνται να υπακούσουν σε παράνομες διαταγές των πολιτικών προϊσταμένων και βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με το καθεστώς της ρεμούλας, της διαφθοράς, της εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων.
Ο Φιλιππάκης ήταν μια τέτοια περίπτωση. Τον γνωρίζαμε και πριν την τωρινή δίωξή του. Οπως γνωρίζουμε και άλλες περιπτώσεις δημόσιων υπάλληλων που υπερασπίστηκαν την τυπική νομιμότητα, που αρνήθηκαν να γίνουν yesmen και γι’ αυτή τους τη στάση κυνηγήθηκαν από καπιταλιστές και πολιτικές ηγεσίες, που πάντα βαδίζουν χέρι-χέρι.