Μια πολύ ενδιαφέρουσα ημερίδα, με θέμα «ΣΥΛ-ΛΟΓΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ: η ανατροπή στη δικαιοσύνη – η ποινικοποίηση του φρονήματος», οργάνωσε χθες στην αίθουσα τελετών του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας η Επιτροπή Συνταγματικών Δικαιωμάτων Μελών του ΔΣΑ. Εισηγητές ήταν η Ιφιγένεια Καμτσίδου, πανεπιστημιακός από τη Θεσσαλονίκη, ο βουλευτής Φώτης Κουβέλης (έχει διατελέσει και πρόεδρος του ΔΣΑ), οι γνωστοί δικηγόροι Δημήτρης Μπελαντής, Σπύρος Φυτράκης και Τασία Χριστοδουλοπούλου, με συντονιστή τον Κώστα Παπαδάκη, εκπρόσωπο της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων στο ΔΣ του ΔΣΑ.
Η ύλη της «Κ» κλείνει, ως γνωστόν, πολύ νωρίτερα και έτσι δεν έχουμε ρεπορτάζ από την ημερίδα. Ελπίζουμε οι εισηγήσεις και παρεμβάσεις να απομαγνητοφωνηθούν και να κυκλοφορήσουν σε μια ανεξάρτητη έκδοση, γιατί το θέμα είναι ιδιαίτερα καυτό και επίκαιρο, αφού βαίνει προς το τέλος της η δεύτερη δίκη για την υπόθεση του ΕΛΑ, στην οποία επιχειρείται να εφαρμοστεί για δεύτερη φορά η ναζιστικής έμπνευσης αρχή της συλλογικής ευθύνης σε βάρος των Χρ. Τσιγαρίδα, Κ. Αγαπίου, Α. Κανά και Ειρ. Αθανασάκη, οι οποίοι, ως γνωστόν, έχουν καταδικαστεί ήδη σε 1174 χρόνια φυλακή ο καθένας, χωρίς κανένα στοιχείο σε βάρος τους. Το έκτακτο τρομοδικείο έκρινε ότι υπήρξαν μέλη του ΕΛΑ (γεγονός που έχει αποδεχτεί ο Τσιγαρίδας και έχουν αρνηθεί σθεναρά οι άλλοι τρεις) και με βάση αυτή την κρίση τους καταδίκασε για απλή συνέργεια σε όλες τις ενέργειες του ΕΛΑ.
Αυτή η απόφαση άνοιξε καινούργιους ορίζοντες για τις δικαστικές αποφάσεις στις δίκες πολιτικής σκοπιμότητας, ανατρέποντας εκ θεμελίων τα ισχύοντα στο αστικό ποινικό σύστημα. Υπάρχει, βέβαια, μια εύκολη απάντηση που λέει: Και τί θέλατε να γίνει; Ετσι θα φερθεί η αστική τάξη στους πολιτικούς της αντιπάλους. Γιατί να διαμαρτυρόμαστε;
Δεν είναι, όμως, έτσι. Τα πολιτικά δικαιώματα της αστικής δημοκρατίας δεν είναι δωρεά προς τους πολίτες της. Εχουν κατακτηθεί με αγώνες και αίμα των λαών. Οι μάχες δίνονται σε όλα τα επίπεδα. Και στο δρόμο και στα δικαστήρια. Αν αρχίσουμε να εκχωρούμε τα πολιτικά δικαιώματα, τότε πρέπει να παραιτηθούμε από πολλές μορφές αγώνα. Η πολιτική σκοπιμότητα πρέπει να καταδειχτεί και σ’ αυτό το επίπεδο. Και τέτοιες εκδηλώσεις έχουν τη δική τους συνεισφορά στο άνοιγμα του κινήματος αλληλεγγύης σε ευρύτερα ακροατήρια. Ο νομικός και ευρύτερα ο αστοφιλελεύθερος κόσμος, που λούφαξε τρομαγμένος μπροστά στη λαίλαπα της τρομοϋστερίας και κάνει πως δεν βλέπει τα τερατουργήματα που συντελούνται πρέπει να αναγκαστεί να πάρει θέση.