Η επιστολή που έστειλαν στην «Κ» οι πολιτικοί κρατούμενοι των ανδρικών φυλακών Κορυδαλλού βάζει πολλά πράγματα στη θέση τους. Είναι η πρώτη συλλογική τοποθέτησή τους, μετά την απεργία πείνας, γιατί είναι η πρώτη φορά που βρέθηκαν όλοι μαζί, μετά τη μεταφορά του Χρ. Τσιγαρίδα από τις γυναικείες στις ανδρικές φυλακές και του Δ. Κουφοντίνα από το νοσοκομείο πίσω στη φυλακή.
Με την εκτίμηση που κάνουν για την πορεία της απεργίας πείνας και αυτά που κατέκτησε δεν νομίζουμε ότι μπορεί να διαφωνήσει οποισδήποτε καλόπιστος άνθρωπος. Σημειώνουμε, ότι ταυτόσημη ήταν και η εκτίμηση που έγινε στη γενική συνέλευση της Κατάληψης της Πρυτανείας, το βράδυ της Δευτέρας 18.10.04 (η απόφαση έχει δημοσιευτεί σε προηγούμενο φύλλο της «Κ»).
Το σημαντικό σ’ αυτή την επιστολή-δήλωση είναι το πνεύμα ενότητας που αποπνέει και η καταδίκη κάθε προσωπικής στρατηγικής. Και είναι σημαντικό αυτό, γιατί η δήλωση προέρχεται από κρατούμενους που έχουν διαφορετικές στάσεις στις υποθέσεις για τις οποίες κατηγορούνται, διαφορετικές υπερασπιστικές στρατηγικές. Κρατούμενους από δυο διαφορετικές υποθέσεις (17Ν και ΕΛΑ), κρατούμενους που αναλαμβάνουν την ευθύνη της συμμετοχής τους στις οργανώσεις (Κουφοντίνας, Σάββας, Τσιγαρίδας) και άλλους, όπως π.χ. ο Κωστάρης που έχουν αρνηθεί σθεναρά την κατηγορία από την πρώτη στιγμή της σύλληψής τους.
Τί τους ενώνει; Η ιδιότητα του πολιτικού κραστούμενου. Το ειδικό καθεστώς κράτησης-εξόντωσης που υποφέρουν. Τα έκτακτα στρατοδικεία που πέρασαν και τα νέα που τους περιμένουν. Η θέση του καθένα στις υποθέσεις που κατηγορούνται είναι σεβαστή από τους άλλους. Και βέβαια, τους ενώνει η σχέση τους με το κίνημα αλληλεγγύης, που δεν ξεχωρίζει «αθώους» και «ενόχους», αλλά τους υπερασπίστηκε και θα τους υπερασπιστεί όλους, με απόλυτο σεβασμό στην υπερασπιστική γραμμή του καθένα και με μοναδική προϋπόθεση ότι δεν συνεργάζονται με το αστικό κράτος.
Αυτό το λιγόλογο κείμενο είναι, κατά τη γνώμη μας, μια σημαντική πολιτική παρέμβαση των πολιτικών κρατούμενων, σε σχέση όχι με την ελληνική κοινωνία αλλά με το κίνημα αλληλεγγύης. Εμμέσως πλην σαφώς, ορίζει ένα πλαίσιο σχέσεων ανάμεσα στους πολιτικούς κρατούμενους και το κίνημα αλληλεγγύης. Ενα πλαίσιο σχέσεων στο οποίο πρέπει να κυριαρχεί η ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα, για να θυμηθούμε ένα παλιότερο σλόγκαν. Εκείνο που θέλουμε να συμπληρώσουμε εμείς είναι πως και το κίνημα αλληλεγγύης κατέκτησε αρκετά πράγματα στη διάρκεια της απεργίας πείνας. Κατάφερε να διευρύνει την επιρροή του, να εγκαταλείψει αγκυλώσεις, να ξεκαθαρίσει στόχους. Εκείνο που μένει είναι η αποκατάσταση μιας καλύτερης συνεργασίας με τους πολιτικούς κρατούμενους, για να είναι πιο αποτελεσματικός ο αγώνας.