Ξεπέρασε κάθε όριο και πέταξε όλα τα προσχήματα η εισαγγελέας Ολγα Σμυρλή, αγορεύοντας στο τρομοδικείο του Κορυδαλλού που δίκασε την υπόθεση της ληστείας στον Πυργετό Λάρισας. Ενώ παραδέχτηκε ότι κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν προέκυψαν στοιχεία ενοχής των κατηγορούμενων Γρηγόρη Σαραφούδη και Γιάννη Ναξάκη, παρολαυτά πρότεινε την ενοχή τους κατά το κατηγορητήριο! Η επιχειρηματολογία της… τετράγωνη: «Δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός, ότι οι κατηγορούμενοι έχουν σχέση με τον αντιεξουσιαστικό, αναρχικό χώρο»!
Πάνω σ’ αυτή την παραδοχή, που αποτελεί ομολογία ότι τους αντιμετωπίζει ως πολιτικούς αντιπάλους του συστήματος και γι’ αυτό δεν χρειάζεται να υπάρχουν και πραγματικά στοιχεία ενοχής, έχτισε ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας, με το οποίο έκανε θρύψαλα την πολυδιαφημισμένη αστική «αρχή της ηθικής απόδειξης», την οποία οφείλουν να εφαρμόζουν οι δικαστές (άρθρο 177, παρ. 1 ΚΠΔ), που προβλέπει:
«1. Οι δικαστές δεν είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν νομικούς κανόνες αποδείξεων, αλλά πρέπει να αποφασίζουν κατά την πεποίθησή τους, ακολουθώντας τη φωνή της συνείδησής τους και οδηγούμενοι από την απροσωπόληπτη κρίση που προκύπτει από τις συζητήσεις και που αφορά την αλήθεια των πραγματικών γεγονότων, την αξιοπιστία των μαρτύρων και την αξία των άλλων αποδείξεων.
2. Αποδεικτικά μέσα , που έχουν αποκτηθεί με αξιόποινες πράξεις ή μέσω αυτών δεν λαμβάνονται υπόψη στην ποινική διαδικασία» (η έμφαση δική μας).
Η εισαγγελέας Σμυρλή παραβίασε απροκάλυπτα αυτή τη διάταξη, που αναφέρει πως οι δικαστές πρέπει να οδηγούνται σε απροσωπόληπτη κρίση που «προκύπτει από τις συζητήσεις και που αφορά την αλήθεια των πραγματικών γεγονότων, την αξιοπιστία των μαρτύρων και την αξία των άλλων αποδείξεων», αναφέροντας ότι δεν προέκυψαν ούτε εισφέρθηκαν στοιχεία για την ενοχή τους, αλλά παρολαυτά πρέπει να κηρυχθούν ένοχοι! Πέρα από την έμμεση πλην σαφή ομολογία της, ότι αντιμετωπίζει τους κατηγορούμενους ως πολιτικούς αντιπάλους, τίθεται πλέον και ζήτημα εξαίρεσής της, αφού και για τις άλλες δύο υποθέσεις που εκδικάζονται από το ίδιο τρομοδικείο θα είναι επίσης καταδικαστική, αγνοώντας και πάλι τα πραγματικά στοιχεία.
Είπε η εισαγγελέας:
«Στην προκειμένη περίπτωση, από την ακροαματική διαδικασία και την διερεύνηση των αδικημάτων της κλοπής και της ληστείας και της παράνομης οπλοφορίας δεν αναφέρθηκαν θέματα σχετιζόμενα με τρομοκρατική οργάνωση και την διερεύνηση αυτών των πράξεων, υπό το πρίσμα αυτής και ως τρομοκρατικών του 187Α του ΠΚ παρ. 1. Εξάλλου δεν είχε εισφερθεί και παραχωρηθεί στο δικαστήριο το ανάλογο υλικό για την συγκεκριμένη υπόθεση.
Δεν μπορεί όμως να αγνοηθεί το γεγονός, ότι οι κατηγορούμενοι έχουν σχέση με τον αντιεξουσιαστικό, αναρχικό χώρο. Κάνοντας αυτή την αναφορά, όχι για κανένα άλλο λόγο, για ποινική διάθεση για τις όποιες ιδέες ασπάζεται κάποιος, που είναι εννοείται ελεύθερος ο καθένας για τούτο, αλλά γιατί φαίνεται ότι σε κάποια χρονική στιγμή και περίοδο θα προσχώρησαν στις τάξεις της οργάνωσης με την επωνυμία ΣΠΦ. Τούτο συνάγεται από το γεγονός, ότι με την οργάνωση αυτή έχουν συνδεθεί πράξεις, κλοπές αυτοκινήτων, κατοχή οπλισμού και ληστείες τραπεζών με ανάλογο τρόπο δράσης και μεθόδων.
Χωρίς εξάλλου να αγνοηθεί ότι ενέχεται και σε όμοιες πράξεις της άλλης υπόθεσης του κατηγορουμένου Σαραφούδη Γρηγόρη. Δεν προκύπτει δε ότι έχει απασχολήσει με άλλες υποθέσεις ποινικού ενδιαφέροντος, εκτός αυτών της παρούσης που υπό κρίση κατηγορείται και της άλλης που επισυνάπτεται. Αυτό το χαρακτήρα που επιβεβαιώθηκε το γεγονός της δράσης του σ’ αυτό το πλαίσιο.
Η ληστεία της τράπεζας δεν είναι ένα ανεξάρτητο ποινικό αδίκημα που αποφάσισαν και διέπραξαν αυτός και ο συγκατηγορούμενός του Ναξάκης Ιωάννης για δικό τους αποκλειστικά και μόνο βιοπορισμό, αλλά είναι μέσα στις δραστηριότητες αυτής της οργάνωσης.
Εχει μάλιστα πολύ καλό μορφωτικό επίπεδο και είναι απόφοιτος τεχνολογικής σχολής μηχανολόγων. Και αυτό το αναφέρω προκειμένου να καταδειχθεί η προσωπικότητα του κατηγορουμένου.
Συνδέεται με τις πράξεις αυτής της ληστείας και με την δράση της οργάνωσης και ο κατηγορούμενος Ναξάκης Ιωάννης, ο οποίος να σημειωθεί είναι απόφοιτος (δεν ακούγεται μια λέξη), ο οποίος δεν φέρεται να συμμετείχε σε άλλη δραστηριότητα της οργάνωσης αυτής.
Ετσι φαίνεται ότι οι πράξεις αυτές της κλοπής και της ληστείας δεν φαίνεται να αποφασίστηκαν και να σχεδιάστηκαν αποκλειστικά και μόνο από τους κατηγορούμενους. Αλλά διαπράχθηκαν, όπως φαίνεται, απ’ αυτούς, αλλά όχι για δικό τους όφελος και μόνο, των κατηγορουμένων, αλλά και για την εξυπηρέτηση των σκοπών της οργάνωσης με την επωνυμία ΣΠΦ και στην οποία συμμετείχαν τουλάχιστον εκείνη την χρονική περίοδο. Αφού συμμετείχαν και υλοποιούσαν τις αποφάσεις αυτής, όπως ληστείας και κλοπής του αυτοκινήτου με σκοπό να εφοδιαστεί αυτή η οργάνωση με τους αναγκαίους οικονομικούς πόρους και μέσα, για να εξασφαλιστεί έτσι η πραγμάτωση των όποιων σχεδίων.
Επομένως, οι κατηγορούμενοι διέπραξαν την πράξη της παράνομης οπλοφορίας, το πιστόλι του Ναξάκη και το πολεμικό μακρύκαννο όπλο τύπου Καλάσνικοφ του Σαραφούδη με το χαρακτήρα αυτής ως διακεκριμένης και τρομοκρατικής. Οπως τα ίδια χαρακτηριστικά έχει και η πράξη της κλοπής του αυτοκινήτου. Με σκοπό να συμβάλλουν έτσι στον εφοδιασμό της οργάνωσης με μέσα για την διερεύνηση και επίτευξη των σκοπών της και την διευκόλυνση διάπραξης ληστείας με την διακεκριμένη μορφή, δηλαδή που τελέστηκε από κάποιους που έχουν καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους, οι οποίοι και αυτοί εντάσσονται στο πλαίσιο της τρομοκρατικής δράσης της οργάνωσης ΣΠΦ και της διάταξης του άρθρου 187Α.
Προτείνω να κηρυχθούν ένοχοι οι κατηγορούμενοι Σαραφούδης Γρηγόριος και Ναξάκης Ιωάννης για τις πράξεις:
Πρώτον, της ένταξης και συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση.
Δεύτερον, της τρομοκρατικής πράξης της διακεκριμένης περίπτωσης οπλοφορίας πολεμικών όπλων πιστολιών και πυρομαχικών.
Τρίτον, της διακεκριμένης κλοπής από κοινού, από δύο ή περισσότερους δράστες που είχαν αντικείμενο να διαπράττουν κλοπές αυτοκινήτων.
Τέταρτον, ληστείας από κοινού από δράστες που έχουν καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους. Με το χαρακτήρα αυτής της ληστείας και της κλοπής ως τρομοκρατικών» (οι εμφάσεις δικές μας).
Αναφέραμε παραπάνω ότι η εισαγγελέας παραδέχτηκε, κατά τη διάρκεια της αιτιολογίας της καταδικαστικής πρότασής της, ότι δεν υπάρχουν ενοχοποιητικά στοιχεία για τους κατηγορούμενους Σαραφούδη και Ναξάκη και ότι τους αντιμετωπίζει ως πολιτικούς αντιπάλους του συστήματος, αφού υπογράμμισε ότι δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι οι κατηγορούμενοι έχουν σχέση με τον αντιεξουσιαστικό και αναρχικό χώρο.
Η εισαγγελέας ισχυρίστηκε, ότι δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι είναι αναρχικοί. Για «ξεκάρφωμα» δηλώνει ότι η ιδεολογία δεν διώκεται ποινικά, αλλά την ίδια στιγμή ισχυρίζεται ότι οι Σαραφούδης και Ναξάκης εντάχθηκαν στη ΣΠΦ για άγνωστη περίοδο και διάρκεια. Εμμέσως πλην σαφώς, ισχυρίζεται ότι όλοι οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές, υποστηρικτές της επαναστατικής βίας και της βίαιης ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, είναι τουλάχιστον ύποπτοι για αντάρτικο πόλεων και αν η Αντιτρομοκρατική τους προσάψει τέτοια κατηγορία, τα δικαστήρια πρέπει να τους καταδικάζουν, ακόμη και αν δεν υπάρχει κανένα στοιχείο σε βάρος τους. Αρκεί η ιδεολογία τους! Μιλάμε για πήδημα στο κενό, για το απόλυτο νομικό «σάλτο». Ούτε οι ασφαλίτες της Αντιτρομοκρατικής δεν έχουν τολμήσει να κάνουν τόσο προκλητική περιγραφή του σύγχρονου «εσωτερικού εχθρού», για τον οποίο πρέπει να ισχύει «καθεστώς εξαίρεσης».
Κατά την εισαγγελέα, συνάγεται ότι οι δύο κατηγορούμενοι συμμετείχαν στη ληστεία και στις άλλες πράξεις για τις οποίες κατηγορούνται, γιατί «με την οργάνωση αυτή (σ.σ. τη ΣΠΦ) έχουν συνδεθεί πράξεις κλοπής αυτοκινήτων, κατοχής οπλισμού και ληστείες τραπεζών με ανάλογο τρόπο δράσης και μεθόδους»! Οπερ έδει δείξαι! Πέραν της γνωστής λογικής, που μας λέει ότι «το μπουζούκι είναι όργανο, ο χωροφύλακας είναι όργανο, άρα ο χωροφύλακας είναι μπουζούκι», με τους ισχυρισμούς της ότι η ΣΠΦ έκανε ληστείες και ότι οι συγκεκριμένοι κατηγορούμενοι εφάρμοσαν τον τρόπο δράσης της και τις μεθόδους της, η εισαγγελέας έδειξε και παντελή άγνοια για τις δικαζόμενες υποθέσεις των ανταρτών πόλης. Κι αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που επιβάλλει την εξαίρεσή της από το δικαστήριο.
Μέχρι τώρα, έχουν γίνει δύο τρομοδίκες με κατηγορούμενους μέλη της ΣΠΦ και έχουν εκδοθεί οι αποφάσεις. Δεν υπήρξε κατηγορία για ληστεία! Σε εξέλιξη βρίσκονται άλλες τρεις τρομοδίκες ενάντια στα φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ και άλλους κατηγορούμενους. Και σ’ αυτές δεν υπάρχει η κατηγορία της ληστείας και μάλιστα με την επιβαρυντική περίσταση των καλυμμένων χαρατηριστικών του προσώπου. Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι η εισαγγελέας, πέρα από τη βασική κατασκευή (επειδή είναι αναρχικοί, κάποια στιγμή εντάχθηκαν στη ΣΠΦ), έκανε μια δεύτερη κατασκευή (συμμετοχή στη ληστεία στον Πυργετό), στηριζόμενη στο ανύπαρκτο στοιχείο ότι η ΣΠΦ έκανε ληστείες!
Η αναφορά στο καλό μορφωτικό επίπεδο και στη μη εμπλοκή σε άλλες ποινικές υποθέσεις, στις οποίες εμπλέκονται άνθρωποι με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, χρησίμευσε στην εισαγγελέα για να στηρίξει το νομικό της «σάλτο» και την απόλυτη αυθαιρεσία, ότι οι Σαραφούδης και Ναξάκης κάποια στιγμή εντάχθηκαν στη ΣΠΦ και κάποια στιγμή διέπραξαν τη ληστεία στον Πυργετό προς ενίσχυση της οργάνωσης. Η εισαγγελέας προσέθεσε και το επίπεδο μόρφωσης των ιδεολόγων αναρχικών και κομμουνιστών, που πιστεύουν στην επαναστατική βία, τους οποίους από την αρχή της αγόρευσής της κατέταξε στους υπόπτους για αντάρτικο πόλεων, προσδιορίζοντας έτσι τον «εσωτερικό εχθρό» με κριτήρια καθαρά ιδεολογικά και πολιτικά.
Είναι βέβαιο, ότι αυτή η νομικά απαράδεκτη και πολιτικά κατάπτυστη πρόταση της εισαγγελέα Ολγας Σμυρλή θα προκαλέσει τρανταχτά γέλια στους «σοβαρούς νομικούς κύκλους». Στον πυρήνα της, όμως, υπάρχει μια παραδοχή: στο σαθρό κατηγορητήριο δεν υπάρχουν στοιχεία ενοχής και δεν προέκυψαν τέτοια στοιχεία από την ακροαματική διαδικασία. Αυτή η παραδοχή θα έπρεπε ν’ αποτελεί «βαρίδι» στα πόδια του τρομοδικείου που δικάζει αυτή τη σκευωρία της Αντιτρομοκρατικής, αποτρέποντάς το από την έκδοση καταδικαστικής απόφασης.
Η Μαρίνα Δαλιάνη, συνήγορος υπεράσπισης του Γ. Σαραφούδη, άρχισε την αγόρευσή της δηλώνοντας ότι θα κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν από διαφορετικό σημείο αναφοράς σε σχέση μ’ αυτό της εισαγγελέα. Η ληστεία στον Πυργετό έγινε στις 22 Δεκέμβρη του 2011 και η συνήγορος άρχισε από τις 30 Απρίλη του 2013, μέρα που σε μια καφετέρια συνελήφθη ο Γ. Σαραφούδης μαζί με δύο συγκατηγορούμενούς του, εναντίον των οποίων εκκρεμούσε ένταλμα. Γι’ αυτή τη συνάντηση θα μπορούσε να στοιχειοθετηθεί το αδίκημα της υπόθαλψης, που εκδικάζεται σύμφωνα με το άρθρο 231 ΠΚ. Μ’ αυτό το αδίκημα παραπέμφθηκε από την αστυνομία στον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών ο Σαραφούδης. Ο εισαγγελέας, όμως, άλλαξε την κατηγορία, άσκησε σε όλους ποινική δίωξη για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση και τους παρέπεμψε στην 8η τακτική ανακρίτρια. Η 8η ανακρίτρια τους παρέπεμψε με την κατηγορία της συμμετοχής στη ΣΠΦ, όμως δεν τους προφυλάκισε, αλλά τους άφησε ελεύθερους με περιοριστικούς όρους. Με ποιο στοιχείο, στις 30 Απρίλη του 2013, παραπέμφθηκε ο Γ. Σαραφούδης για συμμετοχή στη ΣΠΦ; αναρωτήθηκε η Μ. Δαλιάνη. Με κανένα!
Την ίδια μέρα, ο Σαραφούδης οδηγείται στον Ειδικό Εφέτη Ανακριτή για ληστεία και συμμετοχή στη ΣΠΦ, την επομένη στον Ανακριτή Λάρισας για ληστεία και συμμετοχή στη ΣΠΦ και στη συνέχεια η δικογραφία επιστρέφει στον Ειδικό Εφέτη Ανακριτή. Με ποια στοιχεία κατηγορείται για συμμετοχή στη ληστεία; Βάσει ενός εγγράφου της ΔΑΕΕΒ, της 1η Μάη του 2013, την ταυτοποίηση DNA σε κινητό αντικείμενο (ακουστικά κινητού τηλεφώνου), αυτό καθαυτό όχι επιλήψιμο, που φέρεται όμως συνδεδεμένο με τη ληστεία στον Πυργετό. Ακολουθεί πολύμηνη τακτική ανάκριση. Ολα γίνονται φύλλο και φτερό, αλλά η ανάκριση δεν προσφέρει τίποτα. Μια προβληματική αλληλουχία εγγράφων, με αξιοσημείωτα κενά, συμπληρώνει την αρχική πληροφορία της ΔΑΕΕΒ περί ταυτοποίησης του βιολογικού υλικού. Τελικά, η ληστεία δεν συνδέεται με την οργάνωση και η οργάνωση δεν συνδέεται με τον κατηγορούμενο.
Παρολαυτά, συνέχισε η συνήγορος, η υπόθεση φτάνει ενώπιόν σας ως υπόθεση τρομοκρατίας. Και εντέλει, μια ληστεία που θα μπορούσε να διαρκέσει μία δικάσιμο, προσδιορίζεται σε αυτή τη βεβαρυμένη αίθουσα, με αποτέλεσμα η δίκη να διαρκεί τελικά πέντε μήνες, ενώ η υπόθεση διασπάται σε κομμάτια, για να μην περάσει το 18μηνο της προσωρινής κράτησης άλλου κατηγορούμενου.
Στη συνέχεια, η Μ. Δαλιάνη πέρασε στην εξέταση των κατηγοριών, αρχίζοντας από την κατηγορία για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Κανείς μάρτυρας δεν αναφέρει τίποτα για τον εντολέα της και σε κανένα αναγνωστέο έγγραφο δεν γίνεται αναφορά στον Σαραφούδη. Αυτό το συνομολόγησε και η εισαγγελέας με την πρότασή της. Και δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Τι αναμένει ο καθένας από ένα δικαστικό λειτουργό να προτείνει, στην περίπτωση που δεν προέκυψε κανένα στοιχείο που να στηρίζει την ενοχή του κατηγορούμενου; Να προτείνει την απαλλαγή του κατηγορούμενου για το αδίκημα αυτό, σημείωσε η συνήγορος. Αντ’ αυτού, όμως, η εισαγγελέας έκανε αντίθετη πρόταση, χωρίς να υπάρχει κανένα στοιχείο στη δικογραφία, χωρίς να συνεισφερθεί κανένα στοιχείο στην ακροαματική διαδικασία!
Εκτίμησε η εισαγγελέας, συνέχισε η συνήγορος, ότι ο κατηγορούμενος πέρασε κάποια στιγμή από την οργάνωση και ότι στο πλαίσιο αυτό έκανε τη ληστεία και τα άλλα αδικήματα. Πού στηρίζει την πρότασή της; Τη στηρίζει σε δύο στοιχεία: Πρώτον, ότι παρόμοιες πράξεις έγιναν από την οργάνωση με τον ίδιο τρόπο. Αυτό είναι το σκεπτικό του παραπεμπτικού βουλεύματος. Αυτό όμως δεν προέκυψε από κανένα στοιχείο που να στηρίζει ότι η ληστεία αυτή είναι κάτι διαφορετικό από τις άλλες ληστείες που έχετε εκδικάσει στο Εφετείο Αθηνών και αλλού. Δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει αυτή τη ληστεία και να την αποδώσει σα μια ληστεία που διέπραξε αυτή ή άλλη οργάνωση. Επιπλέον, τόνισε η συνήγορος, διευκρινίζω ότι διεξήχθησαν δύο δίκες και διεξάγονται ακόμη τρεις και σε καμία απ’ αυτές δεν υπάρχει κατηγορία για ληστεία έτσι ώστε να τη συγκρίνουμε με την εξεταζόμενη ληστεία. Και η ίδια η εισαγγελέας γνωρίζει ότι αυτό το επιχείρημα, ότι δηλαδή η ληστεία στον Πυργετό έγινε με πανομοιότυπο με τις ληστείες της οργάνωσης τρόπο, είναι προσχηματικό, όπως προσχηματικός είναι και ο λόγος που επικαλούνται οι συντάκτες του κατηγορητηρίου, κατέληξε η Μ. Δαλιάνη.
Ποιος είναι τελικά ο πραγματικός λόγος για να του αποδοθεί η κατηγορία της ληστείας, παρά το γεγονός ότι και η ίδια η εισαγγελέας συνομολόγησε ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο; Η ίδια η εισαγγελέας με την πρότασή της διευκρίνισε, ότι ανήκει στον ευρύτερο αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο. Γιατί τέτοια εκτροπή της κ. εισαγγελέα από το ισχύον Ποινικό Δίκαιο; αναρωτήθηκε η συνήγορος.
Στην συνέχεια, η Μ. Δαλιάνη αναφέρθηκε διεξοδικά στην επιβολή της «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Ολοκλήρωσε αυτό το σκέλος της αγόρευσής της απευθυνόμενη στους δικαστές του τρομοδικείου: η απαλλαγή του κατηγορουμένου Σαραφούδη είναι μονόδρομος, γιατί δεν έχετε το παραμικρό στοιχείο ενοχής. Απαλλάσσοντας δε τον κατηγορούμενο, θα έχετε ήσυχη τη συνείδησή σας και θα έχετε συμβάλλει στη νομολογία.
Η Μ. Δαλιάνη πέρασε στη συνέχεια στο αδίκημα της ληστείας. Στάθηκε αρχικά στην αντισυνταγματικότητα του άρθρου 25 του νόμου 3772, που εισήγαγε την επιβαρυντική περίσταση των καλυμμένων χαρακτηριστικών στις ληστείες. Απευθυνόμενη στον πρόεδρο του τρομοδικείου Κ. Οικονόμου, του θύμισε ότι οι συνήγοροι υπεράσπισης είχαν ζητήσει τη συνεκδίκαση των ληστειών στον Πυργετό και στον Φιλώτα, αλλά το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα. Δεν μπορώ να αντιληφθώ, τόνισε η συνήγορος, γιατί η εισαγγελέας στην πρότασή της επικαλέστηκε και την άλλη υπόθεση.
Ποιο είναι το στοιχείο, με το οποίο η κ. εισαγγελέας στήριξε το αδίκημα της ληστείας; Ενα και μοναδικό. Το βιολογικό υλικό που φέρεται ότι ανιχνεύτηκε στα ακουστικά κινητού τηλεφώνου, που φέρονται ότι βρέθηκαν στην εξωτερική πόρτα της τράπεζας. Στο ζήτημα αυτό η συνήγορος υπήρξε εξαιρετικά διεξοδική και εμπεριστατωμένη στην τοποθέτησή της, η οποία δυστυχώς δεν μπορεί να παρουσιαστεί αναλυτικά στο πλαίσιο αυτού του ρεπορτάζ. Εισαγωγικά ανέφερε, με μορφή τίτλων, τι πρέπει να δούμε για να αποφανθούμε πρώτα εάν πράγματι το βιολογικό υλικό που βρέθηκε στον τόπο που έγινε η ληστεία είναι του δράστη και δεύτερο (και σπουδαιότερο) τόνισε ότι η ταυτοποίηση του βιολογικού υλικού δεν αρκεί από μόνη της για να πούμε ότι αυτός ήταν ο ένας από τους δράστες της ληστείας.
Μετά τη διεξοδική απάντηση στα ερωτήματα αυτά, η συνήγορος κατέληξε: Με αυτά τα στοιχεία, ένα αμφισβητούμενο DNA σε κινητό αντικείμενο, που δεν βρέθηκε καν μέσα στο χώρο της τράπεζας και συνδέεται συμπερασματικά με τη ληστεία, στοιχείο που διαψεύδεται από τα υπόλοιπα, θα τον καταδικάσετε επιβάλλοντάς του ποινή κάθειρξης τουλάχιστον 10 ετών; Και που οι αστυνομικές αρχές δεν έκαναν τον κόπο να σας εξηγήσουν με στοιχειώδη σοβαρότητα, πώς κατασχέθηκε, πώς φυλάσσεται, πότε έγινε η περισυλλογή του βιολογικού υλικού και πώς ταυτοποιήθηκε; Αυτό δεν είναι απόδοση δικαιοσύνης. Γι’ αυτό ο νομοθέτης λέει ότι δεν αρκεί μόνο του το DNA. Γιατί δεν αποδεικνύει τίποτα.
Για την κατηγορία της διακεκριμένης οπλοφορίας, αρχικά η Μ. Δαλιάνη αναφέρθηκε στα πραγματικά περιστατικά και στις μαρτυρικές καταθέσεις, ζήτησε την απαλλαγή του κατηγορουμένου και κατέληξε: Και βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί η κακουργηματική μορφή της οπλοφορίας κατά το άρθρο 15 του Ν. 2168/93, που απαιτεί «σκοπό διάθεσης σε τρίτους ή παράνομο εφοδιασμό ομάδων ή οργανώσεων». Εδώ τα όπλα ήταν μέσο τέλεσης της ληστείας, ατομικός οπλισμός των δραστών και όχι με σκοπό διάθεσης -πραγματική υπερβολή- και μάλιστα με τη μορφή της τρομοκρατικής πράξης, δηλαδή για την ανατροπή του πολιτεύματος. Δύο όπλα που έφεραν, χωρίς να τα χρησιμοποιήσουν, δύο ληστές, σε χωριό έξω από τη Λάρισα! Ανευ σχολίου.
Διακεκριμένη κλοπή. Κανένα ίχνος δεν βρέθηκε μέσα στο αυτοκίνητο (βιολογικό υλικό, αποτύπωμα, κάποιο άλλο αντικείμενο που να ανήκει στον κατηγορούμενο). Η συνήγορος ζήτησε την απαλλαγή του και έκλεισε με σχολιασμό για τον χαρακτηρισμό της κλοπής ως διακεκριμένης. Τόνισε, ότι η κλοπή ήταν μεμονωμένη και για διαφυγή από την τράπεζα και όχι από κατ’ επάγγελμα κλέφτες αυτοκινήτων, γι’ αυτό και αποτελεί μια ακόμη υπερβολή ο νομικός χαρακτηρισμός της ως διακεκριμένης κλοπής.
Η Μ. Δαλιάνη ολοκλήρωσε την αγόρευσή της λέγοντας στους δικαστές, ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να απαλλάξουν τον κατηγορούμενο Γρηγόρη Σαραφούδη απ’ όλες τις κατηγορίες.
Ο κατηγορούμενος Γιάννης Ναξάκης δεν επέτρεψε στο διορισμένο συνήγορο να παρέμβει στην ακροαματική διαδικασία και να αγορεύσει στο τέλος της. Ανεξάρτητα απ’ αυτό, το τρομοδικείο, αν λειτουργούσε στοιχειωδώς ως ποινικό δικαστήριο και όχι ως πολιτικό δικαστήριο εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων, δε θα είχε άλλη επιλογή από το να απαλλάξει και τους δύο κατηγορούμενους απ’ όλες τις κατηγορίες που κατασκευάστηκαν στα χαλκεία της Αντιτρομοκρατικής. Πέραν της αγόρευσης της Μ. Δαλιάνη, η τοποθέτηση της εισαγγελέα, ότι δεν υπάρχουν στοιχεία στη δικογραφία και δεν προέκυψαν κατά την ακροαματική διαδικασία, καθιστούσε μονόδρομο την απαλλαγή απ’ όλες τις κατηγορίες και των δύο κατηγορούμενων.
Ομως το τρομοδικείο, αποδεικνύοντας τον ειδικό πολιτικό χαρακτήρα του, αποδέχτηκε την πρόταση της εισαγγελέα, με μερικές «βελτιώσεις». Καταδίκασε τους Σαραφούδη και Ναξάκη, χωρίς κανένα στοιχείο, για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, για ληστεία με καλυμμένα χαρακτηριστικά, για απλή οπλοκατοχή και για διακεκριμένη περίπτωση κλοπής αυτοκινήτου!
Η συνήγορος του Γρ. Σαραφούδη υπέβαλε αίτημα αναγνώρισης ελαφρυντικών στον εντολέα της, το οποίο έκανε δεκτό η εισαγγελέας (μάλλον προσπάθησε να εξιλεωθεί για την πρότασή της). Ομως, το τρομοδικείο απέρριψε το αίτημα και καταδίκασε τους κατηγορούμενους χωρίς ελαφρυντικά σε ποινές φυλάκισης: 10 ετών για τη ληστεία, 6 ετών για συμμετοχή στη ΣΠΦ (187Α – τρομοκρατία), 5 ετών για την κλοπή του αυτοκινήτου και 2 ετών για οπλοκατοχή. Οι ποινές συγχωνεύτηκαν σε συνολική ποινή κάθειρξης 16 ετών για τον καθένα από τους δύο αναρχικούς αγωνιστές.
Νομίζουμε ότι κάθε παραπέρα σχόλιο περιττεύει. Και το συγκεκριμένο τρομοδικείο λειτούργησε ως οιονεί έκτακτο στρατοδικείο, το οποίο απλώς διεκπεραιώνει στο δικαστικό επίπεδο τις υποδείξεις της Αντιτρομοκρατικής.