Το σύνθημα είναι από την αντιρατσιστική πορεία της περασμένης Κυριακής στην Αθήνα, με αφορμή το άγριο ρατσιστικό έγκλημα που έγινε στο Ρέθυμνο. Μια δολοφονία που τη διαχειρίστηκαν με προκλητικό τρόπο τα κανάλια και το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ. Ενα στυγερό ρατσιστικό έγκλημα το οποίο προσπάθησαν να συγκαλύψουν τοπικοί φορείς. Να το δικαιολογήσουν, μπολιάζοντας με νέο ρατσιστικό δηλητήριο τους εργαζόμενους, αρκετοί δημοσιολόγοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί. Η προοδευτική διανόηση εποίησε για άλλη μια φορά την νήσσαν. Ακουσε, ανατρίχιασε, είπε και καμιά κουβεντούλα για ξεκάρφωμα και άλλαξε πλευρό.
Πολλές φορές, όταν σχολιάζουμε αυτά τα εγκλήματα, λέμε ότι είναι η κορυφή του παγόβουνου. Σωστά. Πολύ σωστά. Το παγόβουνο μας το παρουσίασε με έναν τρόπο η έρευνα της VPRC για λογαριασμό του ΣΚΑΪ. Για το τι λένε οι Ελληνες για τη στυγερή δολοφονία του νέου παλικαριού (και την κακοποίηση του άρρωστου πατέρα του), που δεν είχε καν προσωπική σχέση με την φασαρία που προηγήθηκε του εγκλήματος. Σιγά το πράμα, Αλβανός ήταν, κατά τα ΜΜΕ. Η έρευνα, λοιπόν, δείχνει ότι το 32% λένε ότι φταίνε και οι Αλβανοί (ποσοστό που μετατρέπεται στο εντυπωσιακό 46% για τις ηλικίες 18-24 ετών). Ακόμα ανησυχητικότερο, όμως, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το 24% που δεν απαντά, δεν παίρνει θέση, δεν ξέρει, δεν είδε, δεν άκουσε τίποτα.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν η έρευνα είναι αντιπροσωπευτική των αντιλήψεων, των απόψεων των Ελλήνων εργαζόμενων. Είναι σίγουρο, όμως, ότι η ρατσιστική μόλυνση έχει κάνει μεγάλη ζημιά, γεγονός που πρέπει να παρθεί σοβαρά υπ’ όψη.
Η έρευνα, όμως, δείχνει τη μια πλευρά του παγόβουνου. Η συγκέντρωση της Κυριακής παρουσίασε και την άλλη, που και αυτή είναι πολύ ανησυχητική. Πολύ λίγοι Αλβανοί βγήκαν στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν. Ελάχιστοι άλλοι μετανάστες. Η ελληνική Αριστερά, δε, παρουσίασε το προβληματικό της πρόσωπο σε όλο του το μεγαλείο. Αυτή η πολύ αγωνιστική, η πολύ διεκδικητική, η πολύ φωτισμένη, η πολύ πρωτοποριακή ελληνική Αριστερά. ΚΚΕ, ΣΥΝ, ΜΕΡΑ, ΝΑΡ, (Μ-Λ)ΚΚΕ, ΚΚΕ(μ-λ), ΣΕΚ, ΔΕΑ ούτε εκπρόσωπο. Αν ήταν καμιά σύσκεψη για τη μεγάλη μάχη των δημοτικών εκλογών που έρχεται και που θα κρίνει το μέλλον του κινήματος, εκεί να έβλεπες συμμετοχή και αντιπαράθεση. Αν ήταν για καμιά στάση εργασίας ή για καμιά 24ωρη εθιμοτυπική των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, εκεί να δεις αφίσα και παρέμβαση. Το αντιρατσιστικό πεδίο δράσης κόφτηκε και ράφτηκε για άλλη μια φορά στα μέτρα και τα σταθμά των κομματικών συμφερόντων. Βούλιαξε στην παγωμένη αδιαφορία και στην αναποτελεσματικότητα της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών των μεγάλων κομμάτων της Αριστεράς. Πρέπει ιδιαίτερη μνεία να κάνουμε για τον ΣΥΝ. Ο οποίος δήλωσε μεν συμμετοχή στη διαδήλωση αλλά δεν φρόντισε να στείλει ούτε αντιπροσωπεία. Σύγχρονες μέθοδοι παρέμβασης από αυτό το μεγάλο, φωτισμένο, πρωτοποριακό κόμμα της Αριστεράς. Η εικόνα της διαδήλωσης αντανακλά από τη μια το ότι η μεγάλη μειοψηφία των μεταναστών δεν έχει τη διάθεση να συγκρουστεί για να διεκδικήσει τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Από την άλλη, αντανακλά το ότι οι έλληνες εργαζόμενοι δεν δείχνουν διάθεση να ταρακουνηθούν ακόμα και από τέτοιου είδους στυγερά, ρατσιστικά εγκλήματα. Σ’ αυτή την κατάσταση το ρατσιστικό δηλητήριο είναι φυσικό να κάνει μεγάλη ζημιά.
Το πρόβλημα έχει πολλές πλευρές, κρίσιμες πλευρές, αλλά εδράζεται στην κατάσταση της ταξικής πάλης. Από τη μια χρειάζεται μετωπική αντιπαράθεση με τις ρατσιστικές, εθνικιστικές αντιλήψεις. Από την άλλη είναι σίγουρο πως μόνο όταν ο εργαζόμενος, ο εργάτης, ταρακουνηθεί, σηκώσει το κεφάλι, αναζητήσει το δίκιο του, βγει στο δρόμο να διεκδικήσει ο ίδιος για τον εαυτό του και για την τάξη του, βάλει στη γωνία τους εκπροσώπους που «παλεύουν» για λογαριασμό του, τότε θα καταλάβει την αξία, τη χρησιμότητα, τη σημασία του συναδέλφου του. Είτε είναι νέος, είτε είναι παλιός, είτε είναι Πακιστανός, είτε είναι Αλβανός, είτε είναι μουσουλμάνος, είτε είναι χριστιανός, είτε είναι άθεος, είναι ο συνάδελφος, ο συναγωνιστής, ο σύντροφος. Τότε θα μπει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.