Εχω επανειλημμένα καταγγείλει τις δυσμενείς, παράνομες και απάνθρωπες συνθήκες κράτησης. Το σοβαρό αυτό ζήτημα είναι μέρος μόνο ενός ολόκληρου πλέγματος.
Πριν από αυτό υπάρχει η έκτακτη νομοθεσία, η έκτακτη προδικασία, οι φαρμακευτικές αγωγές και τα βασανιστήρια, οι παράνομες προανακριτικές και ανακριτικές απολογίες, ο έκτακτος αποκλεισμός δικαστών και η επιλογή άλλων, το έκτακτο δικαστήριο, η άδικη δίκη, οι άδικες ποινές και οι καταδίκες σειράς αθώων. Καταδικάστηκα σε 21 φορές ισόβια καθ’ υπαγόρευση των Αμερικανών, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα στοιχείο που να θεμελιώνει την πράξη της ηθικής αυτουργίας έστω και σε μια υπόθεση.
Πρόκειται για καταδίκη – σκάνδαλο που σήμερα μόνο σε στυγνές και φαιδρές τριτοκοσμικές δικτατορίες επιβάλλεται με αυτόν τον τρόπο. Αφού επί περισσότερο από ένα χρόνο έκαναν κανονικά πλύση εγκεφάλου, για να πείσουν τον Ελληνικό λαό ότι ήμουν ο αρχηγός της 17Ν, αναγκάστηκαν από τα πράγματα, βλέποντας ότι ακόμη και οι δικές τους δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η πλειοψηφία του κόσμου πίστευε το αντίθετο, να κάνουν άταχτη υποχώρηση. Ομολογούν πια ανοικτά ότι δεν ήμουν ο αρχηγός, δικαιώνοντάς με, κι επινοούν μια… μυστηριώδη γραμματεία της οποίας ήμουν μέλος, για την οποία δεν ακούστηκε λέξη στην οχτάμηνη διαδικασία.
Αν το γελοίο σκότωνε, η έδρα θα ήταν νεκρή.
Οσο για αυτούς που χαρακτήρισαν την απόφαση ισορροπημένη και μίλησαν για Δημοκρατία, ας δουν ότι στη σημερινή Γερμανία, σε ανάλογες δίκες, με στοιχεία του ίδιου τύπου, τα Δικαστήρια δεν δίστασαν να αθωώσουν έναν Αραβα κατηγορούμενο για συνέργεια στην επίθεση ενάντια στους δίδυμους πύργους, αλλά και τον Βάινριχ. Αλλά η Γερμανία οικοδόμησε μεταπολεμικά την δικαιοσύνη της σε υγιείς δημοκρατικές βάσεις, ενώ στη Δημοκρατία μας τριάντα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, η Δικαιοσύνη μας, στις ανώτερες βαθμίδες της, στελεχώνεται στις καίριες θέσεις από δικαστικούς λειτουργούς που υπηρέτησαν τη χούντα. Είναι φυσικό να θέλουν να συντρίψουν κάποιον που έκανε αντίσταση στη Δικτατορία.
Για όλους αυτούς τους λόγους και σαν πράξη διαμαρτυρίας, συμμετέχω στην απεργία πείνας από το Σάββατο 16 Οκτωβρίου.
Για την αποκατάσταση της αλήθειας, θεωρώ χρέος μου να υπογραμμίσω την καταλυτική συνεισφορά του Βασίλη Τζωρτζάτου σ’ αυτήν την κινητοποίηση. Ξεκίνησε πρώτος, στις 9 Αυγούστου, απεργία πείνας για τις συνθήκες κράτησης μόνος του, επί 43 μέρες, σε πολύ δύσκολες συνθήκες, χωρίς βοήθεια, με μικρή υποστήριξη απ’ έξω, απεργία που διευρύνθηκε σήμερα. Κατά τη διάρκειά της υπήρξε μια μερική υποχώρηση της διεύθυνσης, που κατέβασε τα μεταλλικά στοιχεία του μικρού χώρου προαυλισμού απ’ τα 10 μέτρα στα 4,5 μέτρα. Με πλήρη αδιαφορία των αρμοδίων για την υγεία του, αφού στα τρία λιποθυμικά επεισόδια που είχε αρνήθηκαν να τον μεταφέρουν σε εξωτερικό νοσοκομείο, όπως είχαν απαιτήσει οι γιατροί που ήρθαν απ’ έξω, ώστε να διαπιστώσουν ότι δεν του είχε συμβεί κάτι σοβαρότερο και αρκέστηκαν να του δώσουν υπογλώσσιο. Με συνέπεια να είναι άγνωστο αν τα καθημερινά περιστατικά παράλυσης της αριστερής του πλευράς και του στόματος, που έχει σήμερα, 15 και πλέον μέρες μετά τη λήξη της, δεν είναι στοιχεία κάποιας μονιμότερης βλάβης της υγείας του.
Αλέκος Γιωτόπουλος
Φυλακές Κορυδαλλού.
13 Οκτώβρη 2004