Ως υπόθεση γραφειοκρατικής ταλαιπωρίας ενός άσχετου ανθρώπου αντιμετωπίστηκε η σύλληψη λιβανέζου δημοσιογράφου, που έφτασε με κρουαζιε-ρόπλοιο στη Μύκονο κι από εκεί βρέθηκε στη φυλακή, λόγω συνωνυμίας με συμπατριώτη του σε βάρος του οποίου εκκρεμούσε γερμανικό ένταλμα για συμμετοχή σε αεροπειρατεία που έγινε το 1985 σε πτήση της TWA από την Αθήνα στη Ρώμη.
Οντως, υπάρχει αυτή η διάσταση, αφού ένας άνθρωπος συνελήφθη αντί άλλου και πέρασε μερικές μέρες στα ελληνικά κελιά, μέχρι να φτάσουν όλα τα έγγραφα από τη χώρα του. Αυτοί που αναφώνησαν «τέλος καλό όλα καλά», όμως, είτε παραβλέπουν σκόπιμα, είτε αγνοούν μια άλλη διάσταση του ζητήματος.
Από το 1985 που έγινε η αεροπειρατεία μέχρι το 2019 που συνελήφθη ο λιβανέζος δημοσιογράφος, έχουν περάσει 34 ολόκληρα χρόνια. Ολα τα ποινικά αδικήματα που αποδόθηκαν στους αεροπειρατές έχουν παραγραφεί. Εικοσαετής είναι η παραγραφή στην Ελλάδα για τα κακουργήματα. Για παράδειγμα, στη δίκη της 17Ν θεωρήθηκε ότι έχουν παραγραφεί τα αδικήματα για τις εκτελέσεις του Γουέλς, του Μάλλιου, των Πέτρου-Σταμούλη, του Τσάντες. Πώς λοιπόν συνέλαβαν τον λιβανέζο δημοσιογράφο για αδικήματα που έχουν παραγραφεί; Ακόμα και να ήταν ο Μοχάμεντ Αλί Χαμαντί, που κατηγορείται για την αεροπειρατεία, δεν έπρεπε να τον συλλάβουν για αδικήματα που έχουν προ πολλού παραγραφεί. Με την ίδια λογική, θα έπρεπε να συλλάβουν και τη θρυλική Λέιλα Χάλεντ (που έχει κάνει δυο αεροπειρατείες) όταν επισκέφτηκε την Ελλάδα.
Οπως αποδεικνύεται, στην Ελλάδα της τρομοϋστερίας και της αμερικανοκρατίας δεν εφαρμόζονται ούτε οι βασικές αρχές του ισχύοντος ποινικού δικαίου, όταν πρόκειται για αγωνιστές υπέρ της ελευθερίας.
ΥΓ1. Ο χουντικός πραξικοπηματίας Παρασκευάς Μπόλαρης, που κατάφερε να φύγει από την Ελλάδα μετά το οπερετικό «πραξικόπημα της πιτζάμας» το 1975, όταν συμπλήρωσε εικοσαετία ως φυγόδικος, επέστρεψε κανονικά στη χώρα χωρίς κανείς να του ζητήσει λογαριασμό για αδικήματα που είχαν παραγραφεί. Δωσίλογοι ναζιστές που είχαν ακολουθήσει τα κατοχικά στρατεύματα όταν έφυγαν από την Ελλάδα και κατάφεραν να κρυφτούν, επέστρεψαν μετά από χρόνια χωρίς να τους πειράξει κανένας (κορυφαίο παράδειγμα η περιβόητη ναζίστρια Σίτσα Καραϊσκάκη). Αλλωστε, και εκείνοι που συνελήφθησαν είτε στην Ελλάδα είτε σε άλλες χώρες (Γερμανία, Αυστρία, Ρουμανία), καταδικάστηκαν μεν αλλά έμειναν ελάχιστα στη φυλακή. Την πραγματική δικαιοσύνη αντιμετώπισαν μόνο όσοι εκτελέστηκαν από την ΟΠΛΑ ή σκοτώθηκαν στις μάχες με τον ΕΛΑΣ.
ΥΓ2. Αφησε κι ένα καλό η ταλαιπωρία του λιβανέζου δημοσιογράφου. Θυμήθηκαν οι παλιότεροι και έμαθαν οι νεότεροι για την εποχή που παλαιστίνιοι και λιβανέζοι αγωνιστές έκαναν αεροπειρατείες, ζητώντας την απελευθέρωση πολιτικών κρατούμενων. Οι αγωνιστές που άρπαξαν το αεροπλάνο της TWA το 1985 κατάφεραν να κερδίσουν την συμπάθεια των επιβατών (μεταξύ των οποίων και ο διάσημος τότε Ντέμης Ρούσσος) και στο τέλος πέτυχαν το στόχο τους, την απελευθέρωση εκατοντάδων παλαιστίνιων και λιβανέζων κρατούμενων στα σιωνιστικά κάτεργα.