Γράψαμε χτες για την απέλπιδα προσπάθεια των ιμπεριαλιστών της ΕΕ να καθιερώσουν την 9η του Μάη ως «ημέρα της Ευρώπης», σβήνοντας την ιστορική μνήμη της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, που ολοκληρώθηκε τέτοια μέρα πριν από 79 χρόνια, με την ανάρτηση της σημαίας του Κόκκινου Στρατού, της κόκκινης σημαίας με το χρυσό σφυροδρέπανο, στον τρούλο του γερμανικού Ράιχσταγκ στο Βερολίνο.
Προσπάθεια καταδικασμένη σε αποτυχία και φέτος (και εσαεί). Στις 9 Μάη δε γιορτάζουμε την «ημέρα της Ευρώπης». Το παλεύουν εδώ και χρόνια να το καθιερώσουν, σπρώχνουν χρήμα, οργανώνουν φιέστες, μόνοι τους τα λένε μόνοι τους τ’ ακούνε. Στην Ιστορία, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Ενα ιστορικό γεγονός μπορείς να το διαστρεβλώσεις, να το κρίνεις έτσι ή αλλιώς, δεν μπορείς όμως να το διαγράψεις. Ούτε να το καπελώσεις με ένα ήσσονος σημασίας γεγονός, όπως είναι η Διακήρυξη Ρομπέρ Σουμάν.
Ο,τι και να κάνουν, η 9η Μάη είναι και θα παραμείνει η Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Και σύμβολό της είναι θα παραμείνει η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, καρφωμένη στην κορυφή του Ράιχσταγκ στο Βερολίνο, στην καρδιά του ναζιστικού τέρατος.
Και βέβαια, η επέτειος της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών δεν έχει καμιά σχέση με την ιμπεριαλιστική Ρωσία που και σήμερα θα βγάλει το στρατό της να παρελάσει στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας, βεβηλώνοντας τις σημαίες του Κόκκινου Στρατού, που κάθε χρόνο τέτοια μέρα τις βγάζουν από τις προθήκες των μουσείων για να τις μετατρέψουν σε εργαλεία ωραιοποίησης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ρωσικών καπιταλιστικών μονοπωλίων και των νεοτσάρων του Κρεμλίνου.
Και φέτος, ακόμα και ο Ζελένσκι, ο πρόεδρος των εθνικιστών και των ναζιστών του Κιέβου, θα γιορτάσει μαζί με την άθλια Φον ντερ Λάιεν και το υπόλοιπο ιμπεριαλιστικό σκυλολόι «το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου»! Ο Ζελένσκι και οι οπαδοί του δωσίλογου Στεπάν Μπαντέρα, οι δολοφόνοι του ήρωα στρατηγού Βατούτιν, του απελευθερωτή του Κιέβου, θα γιορτάσουν την ήττα τους!
Για να εισβάλει η ιμπεριαλιστική Ρωσία στην Ουκρανία, ο Πούτιν προχώρησε σε μια προκλητική επίθεση ενάντια στην πολιτική των Μπολσεβίκων στο εθνικό ζήτημα, αναβιώνοντας τα πιο αντιδραστικά δόγματα του μεγαλορωσικού εθνικισμού. Ταυτόχρονα, όμως, συνδύασε αυτά τα δόγματα με έναν κάλπικο αντιφασισμό, επικαλούμενος τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και τον αγώνα του Κόκκινου Στρατού.
Για να συγκροτήσουν μια κρατική οντότητα-υποχείριο των ιμπεριαλιστών της Δύσης, οι καπιταλιστές της Ουκρανίας και το πολιτικό τους προσωπικό χρειάζονταν το ναζισμό. Από πού θα αντλούσαν στοιχεία ιδεολογίας για να συγκροτήσουν τον νέο ουκρανικό εθνικισμό; Σίγουρα όχι από την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της πραγματικής ΕΣΣΔ. Γιατί εκείνη ήταν η μοναδική περίοδος στην Ιστορία που το ουκρανικό έθνος απέκτησε ανεξάρτητη κρατική συγκρότηση, με αναγνωρισμένα όλα τα εθνικά δικαιώματά του. Εγινε μέλος μια ένωσης ανεξάρτητων κρατών, με σοβιετική πολιτειακή συγκρότηση και με σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής.
Οι σύγχρονοι ουκρανοί αστοί, για να συγκροτήσουν την εθνικιστική τους ιδεολογία, ήταν αναγκασμένοι να αναγορεύσουν σε εθνικά πρότυπα την οικτρή μειοψηφία των δωσίλογων τύπου Στεπάν Μπαντέρα, που υπηρετώντας τους ναζί εισβολείς θεωρούσαν ότι θα αποκτήσουν στάτους γερμανόδουλου «ανεξάρτητου» κράτους, που θα χρησιμοποιούταν ως προκεχωρημένο φυλάκιο ενάντια στη Σοβιετική Ενωση. Εκείνη η απόπειρα είχε οικτρό τέλος. Τη συνέτριψε ο Κόκκινος Στρατός που απελευθέρωσε την Ουκρανία από το δολοφονικό ναζιστικό ζυγό, τη συνέτριψε ο ίδιος ο ουκρανικός λαός με την παλλαϊκή του αντίσταση, στο μέτωπο και στα μετόπισθεν, τη συνέτριψε η ατσάλινη ηθικοπολιτική ενότητα των εθνών της ΕΣΣΔ, που αποτέλεσε το θεμέλιο (και) της αντιφασιστικής νίκης. Αναγκαστικά, οι ουκρανοί αστοί που μετατράπηκαν σε υποχείριο της Δύσης και αποδέχτηκαν το ρόλο του προκεχωρημένου φυλάκιου ενάντια στην ιμπεριαλιστική Ρωσία, θα έπρεπε να ανατρέξουν στους ναζί για να βρουν μια ισχυρή συγκολλητική ουσία για την εθνικιστική τους ιδεολογία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Ο ναζισμός ως συστατικό στοιχείο του ουκρανικού εθνικισμού
Οι αναθεωρητές της Ιστορίας: Μεγαλορώσοι και ουκρανοί εθνικιστές
Στις 9 Μάη του 1945, η ναζιστική Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων και ουσιαστικά επήλθε το τέλος του φασιστικού άξονα (η Ιαπωνία θα συνθηκολογήσει λίγους μήνες αργότερα). Ηδη από τα τέλη του Απρίλη ο Κόκκινος Στρατός είχε μπει στο Βερολίνο και έδωσε έτσι τέλος σε έναν πολυετή και αιματηρό πόλέμο (περίπου 50 εκατομμύρια νεκροί). Η φασιστική μηχανή που αιματοκύλησε τους λαούς είχε πλέον ηττηθεί. Η κόκκινη σημαία καρφωμένη στο Ράιχσταγκ έδειχνε ποιοι ήταν αυτοί που συνεισέφεραν περισσότερο από όλους σ’ αυτή τη νίκη.
Την ίδια μέρα, σε διάγγελμά του ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν έλεγε:
«Πριν από τρία χρόνια ο Χίτλερ δήλωσε δημόσια πως μέσα στα καθήκοντά του περιλαμβάνεται και ο διαμελισμός της Σοβιετικής Ενωσης και η απόσπαση από αυτή του Καυκάσου, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, των Βαλτικών και άλλων περιοχών. Δήλωσε ξεκάθαρα: ‘‘Θα εξοντώσουμε τη Ρωσία ώστε να μην μπορέσει ποτέ πια να σηκωθεί’’. Αυτό ήταν πριν τρία χρόνια. Δεν ήταν όμως τυχερό να πραγματοποιηθούν οι παράφρονες ιδέες του Χίτλερ. Η πορεία του πολέμου τις εξανέμισε. Στην πραγματικότητα έγινε κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που έλεγαν μέσα στο παραλήρημά τους οι χιτλερικοί. Η Γερμανία τσακίστηκε κατακέφαλα. Τα γερμανικά στρατεύματα συνθηκολογούν. Η Σοβιετική Ενωση πανηγυρίζει τη νίκη, αν και δεν ετοιμάζεται ούτε να διαμελίσει, ούτε να εκμηδενίσει τη Γερμανία».
Σ’ αυτά τα λόγια του σοβιετικού ηγέτη αντικαθρεφτίζονται με χαρακτηριστικό τρόπο δυο κόσμοι. Από τη μια ο κόσμος του κεφαλαίου (ο φασισμός ήταν η ανοικτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, σοβινιστικών και ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου, όπως σωστά τον είχε ορίσει η Κομμουνιστική Διεθνής) και από την άλλη ο κόσμος του προλεταριάτου και των λαών, όπως τον εκπροσωπούσε η πρώτη σοσιαλιστική χώρα που γνώρισε η Ιστορία.
Είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός (όσο κι αν οι ανά τον κόσμο αστοί κάνουν το παν για να το θολώσουν), ότι δε θα μπορούσε να κερδηθεί ο πόλεμος αν δεν υπήρχαν η ΕΣΣΔ και οι κομμουνιστές. Η Σοβιετική Ενωση με τον Κόκκινο Στρατό υπήρξε παράδειγμα απαράμιλλου ηρωισμού. Οι θυσίες της ήταν αμέτρητες, από τα εκατομμύρια των νεκρών ως τις κατεστραμμένες πόλεις και χωριά, τους ανάπηρους και τα ορφανά.
Μόνο ένας λαός σαν το σοβιετικό μπορούσε να επιδείξει τέτοιο μεγαλείο. Γιατί ο πόλεμος αυτός ήταν για τους σοβιετικούς ένας δίκαιος πόλεμος απέναντι στο ναζιστικό κτήνος που αντιπροσώπευε την αντεπανάσταση, ήθελε να αφανίσει τους μπολσεβίκους και να επαναφέρει το καθεστώς που κουμάντο έκανε ο βιομήχανος και ο τσιφλικάς με τη βοήθεια δικαστών και χωροφυλάκων. Αυτά αποτελούσαν παρελθόν για το σοβιετικό λαό.
Εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί η σημασία της σοβιετικής εξουσίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος στη διεξαγωγή του αντιφασιστικού αγώνα. Γιατί η πολύ υψηλού βαθμού ηθικοπολιτική ενότητα που υπήρχε μεταξύ κυβέρνησης και λαού είναι παράγωγο των έργων του μπολσεβίκικου κόμματος για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού συστήματος που διαρκώς αναπτυσσόταν. Ο λαός είχε δει τα θετικά του μη εκμεταλλευτικού συστήματος και τον αγώνα των κομμουνιστών, γι’ αυτό και τους είχε πλήρη εμπιστοσύνη.
Στις 24 Μάη, λίγες μέρες μετά την υπογραφή της συνθηκολόγησης, ο Ι.Β. Στάλιν είχε πει σε μια εκδήλωση προς τιμή των διοικητών του Κόκκινου Στρατού:
«Η κυβέρνησή μας δεν έκανε λίγα λάθη. Υπήρξαν στιγμές που η κατάσταση ήταν απελπιστική, το 1941-1942, τότε που υποχωρώντας ο στρατός μας εγκατέλειπε τα πάτρια χωριά και τις πόλεις της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, της Μολδαβίας, της επαρχίας του Λένινγκραντ, των βαλτικών χωρών, της Καρελοφινλανδικής δημοκρατίας. Και τα εγκατέλειπε γιατί δεν υπήρχε άλλη διέξοδος.
Ενας άλλος λαός θα μπορούσε να πει στην κυβέρνηση του: δε δικαιώσατε τις προσδοκίες μας, φύγετε από ‘δω, θα βάλουμε άλλη κυβέρνηση που θα κλείσει ειρήνη με τη Γερμανία και θα μας εξασφαλίσει ησυχία. Ο ρωσικός λαός όμως δεν το έκανε, γιατί πίστευε στην ορθή πολιτική της κυβέρνησής του και υποβλήθηκε σε θυσίες για να εξασφαλίσει τη συντριβή της Γερμανίας. Και η εμπιστοσύνη αυτή του ρωσικού λαού προς τη σοβιετική κυβέρνηση αποτέλεσε την αποφασιστική εκείνη δύναμη που εξασφάλισε την ιστορική νίκη ενάντια στον εχθρό της ανθρωπότητας, ενάντια στο φασισμό.
Ευχαριστώ το ρωσικό λαό γι’ αυτή την εμπιστοσύνη. Στην υγειά του ρωσικού λαού».
Τα λόγια αυτά του Ι.Β. Στάλιν περιγράφουν με συνοπτικό τρόπο τη σημασία ενότητας λαού-κυβέρνησης.
Η συμβολή των κομμουνιστών στην αντιφασιστική νίκη δεν περιορίζεται όμως στα όρια της ΕΣΣΔ. Στις χώρες της Ευρώπης δημιουργήθηκαν αντάρτικοι στρατοί και αντιστασιακές ομάδες, με τους κομμουνιστές να είναι πρωτεργάτες και να δίνουν ξεκάθαρα το στίγμα τους σε αυτά τα κινήματα. Από τα παρτιζάνικα κινήματα της Ελλάδας, της Αλβανίας, της Γιουγκοσλαβίας και αλλού, μέχρι τον Λαϊκό Στρατό της Κίνας (που πολεμούσε τους γιαπωνέζους φασίστες εισβολείς), οι κομμουνιστές υπήρξαν η ψυχή και η καρδιά του αντιφασιστικού αγώνα και αυτό δεν μπορεί να σβηστεί από την Ιστορία.
Η αστική τάξη, βέβαια, κάνει προσπάθειες να παραποιήσει την ιστορία και να σβήσει όχι μόνο την προσφορά των κομμουνιστών στη νίκη αλλά ακόμα και τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του πολέμου, ο οποίος χωρίς την ΕΣΣΔ και το αντιφασιστικό αίσθημα και αγώνα των λαών της υφηλίου θα ήταν απλά ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος για το μοίρασμα της Γης. Η Ευρωπαϊκή Ενωση από το 1985 μετονόμασε την Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης σε «Ημέρα της Ευρώπης». Μια γενική νεφελώδης ονομασία που έχει ως σκοπό να αποσυνδέσει τη νίκη απέναντι στη Γερμανία από τον αντιφασισμό. Για να κρύψει το γεγονός ότι ο φασισμός έχει ως μήτρα το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Εδώ είναι ένας ακόμα τομέας που αστοί ιστορικοί και διάφοροι ακαδημαϊκοί, δεκαετίες τώρα, προσπαθούν να θολώσουν τα νερά, παρουσιάζοντας το φασισμό σαν ένα σύστημα «έξω και πέρα» από τον καπιταλισμό. Με αερολογίες και γενικότητες περί του ιερού θεσμού της δημοκρατίας και της ελευθερίας των ιδεών πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα.
Ο πιο σωστός θεωρητικά ορισμός για το τι είναι και τι αντιπροσωπεύει ο φασισμός δόθηκε από την Κομμουνιστική Διεθνή: «Ο φασισμός είναι μια φανερά τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σωβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου… Ο φασισμός δεν είναι μια διακυβέρνηση πάνω από τάξεις, ούτε μια διακυβέρνηση της μικροαστικής τάξης ή του κουρελοπρολεταριάτου ενάντια στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο φασισμός αποτελεί την ίδια την εξουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Είναι η οργάνωση της τρομοκρατικής καταπίεσης της εργατικής τάξης και των επαναστατικών στρωμάτων της αγροτιάς και της διανόησης. Στην εξωτερική πολιτική ο φασισμός, υποδαυλίζοντας το μίσος απέναντι στα άλλα έθνη, αντιπροσωπεύει τον επιθετικό μιλιταρισμό στην πιο κτηνώδη μορφή του».
Τη νίκη απέναντι σε ένα τέτοιο σάπιο σύστημα γιορτάζουν οι λαοί της υφηλίου κάθε 9 Μάη και τιμούν τη μνήμη όσων αγωνίστηκαν και όσων έπεσαν και όχι την «Ημέρα της Ευρώπης».
Τιμώντας αυτή την κοσμοϊστορική επέτειο, υποκλινόμαστε ευλαβικά στα μνημεία αυτών που έπεσαν στον αγώνα.
Ο παλαιστινιακός λαός αναβιώνει το έπος του αντιναζιστικού αγώνα
H φετινή 9η Μάη μάς βρίσκει σε μια στιγμή που ο παλαιστινιακός λαός βρίσκεται μια ανάσα πριν από τη νίκη του επί του σιωναζιστικού τέρατος. Οι συνθήκες είναι διαφορετικές, τα μεγέθη διαφορετικά, οι συσχετισμοί διαφορετικοί, όμως πρέπει να σημειώσουμε μερικές σταθερές που αναδεικνύονται από τη σημερινή φάση του πολύχρονου απελευθερωτικού αγώνα των Παλαιστίνιων.
- Οι Παλαιστίνιοι κρατούν ψηλά τη σημαία του ένοπλου αγώνα, διαμηνύοντας σε όλη την εκμεταλλευόμενη και καταπιεζόμενη ανθρωπότητα πως αυτός είναι ο δρόμος προς την ελευθερία. Σκληρός, οδυνηρός, αλλά δεν υπάρχει άλλος, γιατί ο εχθρός δεν καταλαβαίνει από λόγια και από πλειοψηφίες, είναι ανελέητος.
- Οι Παλαιστίνιοι αποδεικνύουν πως ο αποφασιστικός παράγοντας είναι ο αγωνιζόμενος άνθρωπος, όχι τα οπλικά συστήματα. Ο αγωνιζόμενος άνθρωπος δημιουργεί αυτό που ο Στάλιν ονόμαζε «ισχύ των μετόπισθεν». Ο Στάλιν αναφερόταν στο σοσιαλιστικό σύστημα παραγωγής, που είχε τη δυνατότητα να εφοδιάσει τον ηρωικό Κόκκινο Στρατό με τα απαραίτητα όπλα. Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας ζουν αποκλεισμένοι σε μια μικρή λωρίδα γης, με ελάχιστους πόρους. Και όμως, η αποφασιστικότητά τους να αγωνιστούν, ανεξαρτήτως τιμήματος, τους επέτρεψε να κάνουν θαύματα. Να κατασκευάσουν μια υπόγεια πόλη για τους μαχητές τους. Να στήσουν μια υποτυπώδη βιομηχανία παραγωγής όπλων και πυρομαχικών, που ταιριάζουν στη μορφή του πολέμου που θέλουν να διεξαγάγουν. Να βρουν τρόπους να εισάγουν όπλα στη Γάζα, παρά τον σιωνιστικό αποκλεισμό και την περικύκλωση από αμερικανόδουλα, εχθρικά αραβικά καθεστώτα (Αίγυπτος, Ιορδανία). Στις δικές τους συνθήκες, οι Παλαιστίνιοι απέδειξαν και εξακολουθούν να αποδεικνύουν πως ο άνθρωπος δημιουργεί την ισχύ των μετόπισθεν που στηρίζουν το μέτωπο.
- Αυτά που δήλωνε ο Στάλιν για την απεριόριστη εμπιστοσύνη που έδειξε προς τους Μπολσεβίκους και τη σοβιετική κυβέρνηση ο σοβιετικός λαός (βλέπε παραπάνω) τα βλέπουμε να αναβιώνουν στην Παλαιστίνη, ιδιαίτερα στη Λωρίδα της Γάζας. Ο παλαιστινιακός λαός, παρά τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τις ισοπεδωμένες πόλεις, τις κατεστραμμένες υποδομές, τα γκρεμισμένα και λεηλατημένα νοσοκομεία, δεν υπέκυψε, δεν γονάτισε, δε ζήτησε μια ειρήνη που θα του εξασφαλίσει «ησυχία υπό κατοχή». Παραφράζοντας τον Στάλιν, μπορούμε με απόλυτη βεβαιότητα να πούμε ότι η εμπιστοσύνη του παλαιστινιακού λαού προς την Αντίσταση αποτελεί την αποφασιστική εκείνη δύναμη που θα εξασφαλίσει μια ιστορική πρώτη νίκη σήμερα και την οριστική νίκη στο μέλλον, ενάντια στον κατακτητή, ενάντια στον δολοφονικό και βάρβαρο σιωναζισμό.
