Εχω μάθει στις δύσκολες στιγμές να αναλαμβάνω την ευθύνη. Και να μην εγκαταλείπω τη μάχη. Είμαι εδώ. Δεν θα εγκαταλείψω ούτε τώρα, στη μέση μάλιστα ενός δύσκολου αγώνα. Χθες ήταν ημέρα εκλογών. Σήμερα είναι η πρώτη ημέρα της μάχης των επόμενων εκλογών. Στις χθεσινές εκλογές νίκησε η ΝΔ αλλά ταυτόχρονα ηττήθηκε η στρατηγική της απλής αναλογικής. (…) Στις επόμενες εκλογές έχουμε την ευθύνη πρωτίστως να αποτρέψουμε την προοπτική ενός παντοδύναμου και ανεξέλεγκτου ηγεμόνα πρωθυπουργού. Αλλά να προστατέψουμε την πρωταγωνιστική παρουσία της Αριστεράς στην πολιτική ζωή του τόπου. Ως μια δύναμη ασυμβίβαστη. Που έρχεται απο μακριά και θα πάει μακριά Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και θα παραμείνει εδώ. Ως ο βασικός κορμός των προοδευτικών δυνάμεων και εκφραστής των λαϊκών και κοινωνικών συμφερόντων. Για να υπερασπιστεί τον κόσμο της εργασίας. Και να μην επιτρέψει τη παλινόρθωση ενός βολικού συστημικού δικομματισμού.
Αλέξης Τσίπρας
(Στο πρώτο τμήμα της δήλωσής του έκανε την ανάγκη φιλοτιμία. Τι να πει; Οτι δε δέχεται κανένας/καμιά άλλος/η να αναλάβει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις δεύτερες εκλογές, για να μην καεί, και πώς αναθέτουν σ’ αυτόν να πιει το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος; Μετά θα βγουν τα μαχαίρια και θα στηθεί η λαιμητόμος. Το δεύτερο σημείο είναι ένα ακόμα δείγμα πολιτικής αλητείας: «ηττήθηκε η στρατηγική της απλής αναλογικής»! Καλά, εκλογική στρατηγική ήταν η απλή αναλογική, όχι ζήτημα αρχής, όπως παραμύθιαζαν τον κόσμο; Και γιατί απέτυχε; Επειδή δεν έφτιαξε ο Μητσοτάκης κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ ή με τον Βελόπουλο, όπως ο ίδιος ο Τσίπρας προεξοφλούσε στις προεκλογικές συνεντεύξεις και ομιλίες του; Γιατί αν κάποιος θα μπορούσε να φτιάξει κυβέρνηση με την απλή αναλογική, αυτός είναι ο Μητσοτάκης. Στον Τσίπρα θα χρειαζόταν ακόμα και ο Βελόπουλος για να σχηματίσει κυβέρνηση, χώρια το ΚΚΕ που είχε ξεκαθαρίσει ότι «δεν…». Αντί να πει ότι ηττήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, έριξε το φταίξιμο στην απλή αναλογική, που μέχρι τώρα την παρουσίαζε σαν ζήτημα αρχής για το κόμμα του. Η οποία, βέβαια, για να το πούμε κι αυτό, δεν είναι η «απλή άδολη αναλογική», όπως την έλεγαν παλιά, αφού οι ψήφοι όσων κομμάτων δεν πιάνουν το 3% μετατρέπονται σε έδρες που τις μοιράζονται αναλογικά τα υπόλοιπα κόμματα. Το τρίτο στοιχείο είναι κινδυνολογία της συμφοράς, που καταντάει ζητιανιά ψήφων: «παιδιά, ρίξτε καμιά ψήφο σ’ εμάς, γιατί ο Μητσοτάκης θα σας σκίσει». Ποιους προσπαθεί να πείσει; Οχι τους ψηφοφόρους της ΝΔ που δε θ’ αλλάξουν στάση μ’ ένα τέτοιο επιχείρημα. Ούτε τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, που «πήδηξαν το χαντάκι» και δεν έχουν κανένα λόγο να το ξαναπηδήξουν αντίστροφα. Προσπαθεί να πείσει τους ψηφοφόρους των μικρότερων κομμάτων, κυρίως αυτών που έμειναν εκτός Βουλής, πλασάροντας τη θεωρία της «χαμένης ψήφου», όπως και όσους/ες επέλεξαν αποχή-λευκό-άκυρο: «ψήφος σε κόμμα εκτός Βουλής, καθώς και αποχή-λευκό-άκυρο, στηρίζει τον Μητσοτάκη-ηγεμόνα» είναι το πρόστυχο μήνυμα του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Τα τελευταία, για την «πρωταγωνιστική παρουσία της Αριστεράς στην πολιτική ζωή του τόπου», που συμβολίζει ο… «ασυμβίβαστος» ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν για γέλια, αν δεν προκαλούσαν οργή. Γιατί αυτά τα… καλόπαιδα είναι που βρόμισαν ό,τι συμβόλιζε ο όρος Αριστερά για τις πλατιές μάζες του ελληνικού λαού)