Στις 31 Γενάρη το εργοστάσιο της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων στη Θεσσαλονίκη βάζει λουκέτο. 650 εργαζόμενοι θα πάρουν το δρόμο της ανεργίας. Στην πραγματικότητα, οι θέσεις εργασίας που θα χαθούν θα είναι πολύ περισσότερες, αν σκεφτούμε ότι γύρω απ’ αυτό το εργοστάσιο κινούνται προμηθευτές, μεταφορείς, έμποροι κ.λπ.
Από τις 11 Γενάρη, επομένη της απόφασης των τραπεζών για κλείσιμο του εργοστάσιου, οι εργάτες προχώρησαν σε κατάληψη και από τότε βρίσκονται συνεχώς στο δρόμο, διεκδικώντας τη συνέχιση της λειτουργίας του.
Για ποιο λόγο κλείνει το εργοστάσιο; Επειδή δεν το σηκώνει η αγορά. Πρέπει να μπει λουκέτο στο πλαίσιο του «σχεδίου παραγωγικής αναδιάρθρωσης της επιχείρησης με σκοπό την οικονομική εξυγίανσή της και την επαναφορά της στην κερδοφορία». Πάγια επιχειρηματολογία για κάθε επιχείρηση που κλείνει.
Μα είναι δυνατόν στην Ελλάδα, με τόσο σημαντική συμμετοχή της γεωργίας της ΑΕΠ να μη μπορεί να ορθοποδήσει μια λιπασματοβιομηχανία; Οταν ακολουθείται μια συγκεκριμένη πολιτική που ευνοεί τους μεσάζοντες και τους εισαγωγείς, όταν ακόμα και η ΠΑΣΕΓΕΣ φτιάχνει εταιρία εμπορίας λιπασμάτων (AGRΩ ΑΕ) και παίζει με τις εισαγωγές, όταν ακολουθείται εδώ και χρόνια μια πολιτική υπερχρέωσης και απαξίωσης της ΒΦΛ, είναι δυνατό στο τέλος ως λύση να προτείνεται το κλείσιμο του εργοστάσιου της Θεσσαλονίκης και η διατήρηση μόνο αυτού της Καβάλας (για πόσο άραγε;).
Ομως οι εργάτες δεν έχουν καμιά ευθύνη γι’ αυτό. Οι εργάτες δουλεύουν και θέλουν να εξακολουθήσουν να δουλεύουν. Το μόνο για το οποίο μπορούν να μέμφονται τους εαυτούς τους είναι ότι έδωσαν πίστη στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που έπαιζαν παιχνίδι με τις διοικήσεις της επιχείρησης και το κράτος. Τώρα, όμως, δεν έχουν άλλη επιλογή έξω από το σκληρό αγώνα.
