Πόσο φτηνιάρης μπορεί να γίνει ένας υπουργός; Οταν πρόκειται για τον Α. Λοβέρδο, δεν υπάρχει κατώτατο όριο. Εμφανίστηκε την περασμένη Τρίτη στην επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής για να παρουσιάσει το σάρωμα των υπολειμμάτων των εργασιακών σχέσεων και επιχειρηματολογώντας υπέρ του πετσοκόμματος των αποζημιώσεων λόγω απόλυσης δεν δίστασε να πει ψέματα, εμφανιζόμενος ως προστάτης των εργατών. «Εμείς αυτούς δεν τους ακουμπάμε. Το Μνημόνιο, βέβαια, λέει και αυτούς. Αυτοί οι οποίοι έχουν πολύ μικρές αποζημιώσεις και είναι πολύ χαμηλά αμειβόμενοι, αμυνόμενοι, εμείς λέμε ότι στην ερμηνεία αυτούς μπορούμε να τους αφήσουμε απέξω».
Το Μνημόνιο μιλάει για εξίσωση των αποζημιώσεων. Ο ίδιος είχε αναγνώσει το σχετικό χωρίο στην αρχή της ομιλίας του: «μειώνοντας το συνολικό επίπεδο αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης και διασφαλίζοντας ότι το καθεστώς αποζημίωσης θα είναι το ίδιο με τους ειδικευμένους και τους ανειδίκευτους εργάτες». Δε μιλάει, λοιπόν, το Μνημόνιο για μείωση και της αποζημίωσης των μισθωτών. Αν μάλιστα ο Λοβέρδος ήθελε να είναι συνεπής με το γράμμα του Μνημόνιου, θα έπρεπε να αυξήσει τις αποζημιώσεις των «εργατών», ώστε να εξομοιωθούν με αυτές των «υπαλλήλων». Γιατί δεν το κάνει; Γιατί απλούστατα, με επόμενη παρέμβαση, θα πετσοκοπούν κι άλλο οι αποζημιώσεις των «υπαλλήλων», ώστε να πλησιάσουν ακόμα περισσότερο (αν όχι να εξομοιωθούν) με αυτές των «εργατών».
